Laptopia: VUB auditorium QC

Het gonst van de gezelligheid aan de VUB in Etterbeek. De campus impudicus staat volledig in bloei. Campus is in veel studentensteden een abstracte plaatsaanduiding geworden, die nog weinig te maken heeft met de goed afgebakende en afgeschermde groene vrijplaats voor jonge geesten die er ooit mee bedoeld werd. Maar dit is nog een echte campus. Zet een stolp op de hoefijzervormige zone tussen Plein- en Triomflaan, en je creëert een biosfeer vol knappe koppen waarmee de mensheid het armageddon probleemloos overleeft.

Tussen de gebouwen, die op een vernuftige manier genoemd zijn naar de letters van het alfabet, trappen een paar jongens tegen een bal, terwijl de meisjes hun rooskleurige toekomst bespreken op een grasveld vol madeliefjes. Hier en daar loopt ook een koppel militairen, maar de gedachten aan een mogelijke campus shooting zijn even ver weg als die aan de nakende examens. Op de beschikbare kiosken en plakplaatsen promoot een affiche met een babe in gevechtsuitrusting een aanstaande fuif waarop 50 gratis vaten zullen worden vergeven. Liefdadigheid behoort hier tot de dagelijkse praktijk. Het Crazy Copy Center print kwistig papers. Uit de drankautomaten vloeit eindeloos caloriearme frisdrank.

Stipt om tien uur glip ik op goed geluk en zonder het baren van enig opzien auditorium QC binnen, in de hoop na twintig jaar nog eens een college te kunnen bijwonen. En ik tref het, want doctor Frederik Dhondt staat net op het punt de Bachelors-of-Laws-in-de-Rechten op een nieuwe episode te trakteren van zijn Inleiding tot de voornaamste moderne staten. De komende uren staat het Rusland van Peter tot Poetin de Grote op het programma, en god weet dat je in de Rechten met even crimineel slechte maar veel saaiere materie geconfronteerd kan worden.

Dhondt begint zonder officieel startschot aan zijn betoog. Tijdens het academisch kwartiertje lopen zijn powerpoint en de laatkomers onder de studenten nog vrijmoedig door elkaar. Tot de neerklapbankjes en opklaptafeltjes van de aula goed gevuld zijn, met een vrij grote meerderheid jonge vrouwen. Wat ik mis zijn subculturen. Met een hoofddoek of een pet die omgekeerd op je kop staat, ben je hier al een buitenbeentje. Van hedendaagse equivalenten van punks, goths, langharig tuig of yups is geen sprake - al kan dat ook aan het profiel van de rechtenstudent liggen.

Doctor Dhondt is nog te jong om al buitenissige professorentrekjes te vertonen en houdt een strak tempo aan. Ik moet toegeven dat ik vergeten was dat de Russen ooit Alaska verkochten aan de overgrootmoeder van Sarah Palin, en ben ook blij dat ik op de eerstvolgende barbecue weer zal kunnen uitpakken met pertinente bedenkingen bij de Vrede van Brest-Litovsk, zonder daarbij te hoeven bluffen.

Toch overvalt me weer net als vroeger de vraag welke meerwaarde ex cathedra-onderwijs precies biedt ten opzichte van het lezen van een goede cursus. Al voegt doctor Dhondt ook veel visuele informatie toe. Hij gebruikt het hele spectrum van zijn beamer voor illustraties en filmpjes. Met zijsprongen naar de BBC-reeks Oorlog en vrede, of een filmpje van de recente overwinningspropaganda van de Russen in Palmyra, houdt hij zijn studenten bij de les. Al zie ik een studente ondertussen online een treinticket boeken, en maken anderen hun notities met een wel erg losse pols. Want zeker niet iedereen zit hier met een notebook voor de neus. De meesten hangen nog gewoon voorovergebogen boven hun zelfgeschreven nota’s. En om de jeugd het gevoel te geven dat ze gestructureerd en gefocust bezig zijn, doen vierkleurenstylo’s en fluomarkers blijkbaar nog steeds hun werk. Aan de wonderlijke wereld van de academische kennisoverdracht is op twintig jaar tijd waarlijk nog niet veel veranderd.

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.