Deze Brusselse bikers zweren bij Harley-Davidson

De verkoop die wereldwijd met zeventien procent daalt, en Europa dat importheffingen plant op staal uit de Verenigde Staten als reactie op president Trump: de populariteit en het commerciële succes van Harley-Davidson staan zwaar onder druk. Voorlopig laten de Brusselse liefhebbers het niet aan hun hart komen. “De mythe, het imago, de stijl, dat is Harley. En een groepsgevoel, dat geen enkel ander merk heeft.”

Acht jaar werkt Ronald Bernaerts al bij Harley-Davidson Capital Brussels, waar de liefhebber behalve de motoren, ook een hele garderobe en het grootste deel van zijn uitzet met HD-logo kan krijgen. En net als al zijn collega’s heeft ook hij een Harley: een Road King. De vijfde in acht jaar tijd. “Ik wissel graag af,” zegt hij. “En de modetrends veranderen. De typische chopper met veel chroom zie je nu minder. Vandaag moet het Full Black zijn.”
Waarom Harley? “Het geluid. Maar ook de trekkracht bij lage toerentallen. De mythe rond het merk. Dat bestaat intussen 120 jaar. American spirit, de beelden uit Easy Rider, de lange, lege weg. Er is een echte community rond het merk. Dat groepsgevoel ontbreekt bij andere merken. Bovendien behoudt een Harley zijn herverkoopwaarde, sommige stijgen zelfs in waarde, dat kan geen enkel ander merk zeggen.”
“De typische Harleyrijder is de veertig voorbij. Klanten doen daar echt niet flauw over: ze hebben de leeftijd, ze hebben het budget én een midlifecrisis: het is tijd voor een Harley in hun leven. Dat gezegd zijnde: het publiek is heel divers, van gemeentearbeiders tot advocaten, mannen en vrouwen.”
Met wisselend succes voegde het merk toer- en sportmodellen aan het gamma toe. Ook elektrische exemplaren. “Harley was het eerste grote merk met een elektrische motor, maar dat verkoopt voor geen meter, hoewel zo’n ding fantastisch rijdt. Een echte Harley moet ronken, hè.”
De dreiging van wederzijdse importtarieven tussen de VS en Europa maakt Bernaerts niet ongerust. “Bij de eerste ronde Trump-tarieven verhoogde Europa de invoerkosten met 25 procent. Harley heeft die kosten twee jaar geabsorbeerd tot Biden ze weer afschafte. Voorlopig zie ik geen impact in de verkoop.”

Door Martines aderen stroomt benzine. Ze begon pas op haar vijftigste met rijden, maar zestien jaar later heeft ze die schade ruim ingehaald. “Een vriend nam me vaak mee achterop de motor. Zo kreeg ik het virus te pakken. Ik ben nog van de generatie die geen apart motorrijbewijs moest voorleggen. Al had ik dat misschien beter gedaan: ik had mijn motor drie dagen en ik belandde er al mee in het decor. Daarna heb ik een tijd met schrik gereden, maar op een dag volgde de déclic op het viaduct van Vilvoorde. Plots durfde ik weer tussen de auto’s te laveren. Dat gaf een enorme kick: ik riep van blijdschap in mijn helm.”
Intussen is Martine aan haar tweede Harley toe, een Sportster. “Elle est trop belle. Ik praat tegen haar in de garage.” Zoals alle Harleys is ook deze motor aangepast aan de smaak van het baasje. “Mijn armen waren te kort voor het brede ‘bikini’-stuur, daarom heb ik een kleiner stuur laten monteren.” Hondje Louise gaat mee op de motor, ook in Harley-­livrei.
Als vrouw in een mannelijk milieu is Martine in de minderheid, maar dat deert haar niet. “Soms proberen mannen je uit te dagen om te zien of je volgt. Ja, ik volg, tenzij ze echt te zot doen. Les gars schrikken soms wel als ze een vrouwengezicht onder de helm uit zien komen. Ik zit trots rechtop op de motor, niet als een patattenzak, zoals veel anderen. Een zekere elegantie vind ik wel gepast. Vrouwen hebben nu en dan last van le creux: op een zeker moment ebt hun enthousiasme voor de motor weg. Het gewicht van een Harley, al snel een paar honderd kilo, zit daar voor iets tussen. Vrouwen zullen sneller voor een sportmodel kiezen.”
Het clubleven in Brussel is niet meer zoals vroeger, meent Martine. “Je had sterkhouders, zoals Louis Martot, ‘le boss de Bruxelles’. Hij was een verenigende kracht in het Brusselse Harley-circuit. Sinds hij overleden is, veranderden de sfeer en de clubs.”
Ook de regelgeving dreigt roet in het eten te strooien: “Mijn motor is nog vrij nieuw, ik verwacht geen problemen met de lage-emissiezone. Het geluid daarentegen, dat kan een radar weleens triggeren, maar geef toe: une Harley qui ne pète pas, c’est pas une Harley hein ! Iedereen die een nieuwe Harley koopt, vervangt de uitlaat om te kunnen brommen.”
Op haar verlanglijstje staat nog één droomrit: het parcours van de televisieserie Outlander verkennen. “Ik vind helaas niemand die mee wil. Zijn ze bang om links te rijden?”

Zelfs de Brusselse politie heeft nog negen klassieke Harleys in de vloot, een cadeau van voormalig burgemeester Freddy Thielemans. Ze worden ingezet bij escortes die een zeker cachet vereisen, zoals het bezoek van de Amerikaanse president of de nationale feestdag. “Wij reden er vroeger dagelijks patrouille mee en natuurlijk gaf het ons een serieus aanzien als we met een Harley op een verkeersinbreuk aankwamen,” zegt Dominique Debroux, eerste inspecteur en opleider bij het Eskadron Motorrijder van politiezone Brussel-­Hoofdstad-Elsene.
“Mensen spraken ons onmiddellijk aan en waren benieuwd naar het hoe en waarom van onze Harleys. Wij zijn de enige politiezone in heel Europa die met een Harley rondrijdt.”
De Harleys zijn 21 jaar oud en intussen gebruikt de Brusselse politie voor de dagelijkse inzet BMW-motoren. Ook privé rijdt Debroux met zo’n BMW. “Als ik met pensioen ga, zou ik misschien wel een Harley kopen.”

Pascal Sermon, vicevoorzitter van de MC Zinnekes, was amper twaalf jaar oud toen hij – zo vertelt hij toch – met de motor begon te rijden. “Ik probeerde andere merken uit, maar wilde altijd al een Harley. De mythe, het imago, de stijl trokken mij aan. Geen twee Harleys zijn dezelfde, je kunt de motor helemaal personaliseren.”
Dat motorrijden in Brussel niet evident is, ondervinden de bikers van de Zinnekes elke dag: “Sommige mensen hebben het niet voor motorrijders, ze snijden je de pas af, of ze hebben je niet gezien omdat ze op hun telefoon bezig zijn. Gelukkig vind je ook in België mooie routes, waar je de vrijheid hebt om relaxed te rijden.”
Het duo begon met de Zinnekes in 2017. “Tevoren waren we lid van een Brusselse Harley Owners Group (HOG). We wilden meer vrijheid in de organisatie van activiteiten, onze clubkleuren dragen wanneer wij het wilden. Daarom hebben we een onafhankelijke club opgericht,” zegt Pascal.
Arnaud Vandercapellen kwam als novice en was enkele jaren ‘in opleiding’ om te zien of hij wel in de groep paste. “Het is geen vrijblijvend clubje, we willen elk weekend iets organiseren. Leden moeten zich een beetje willen engageren. Daar komt de focus op de Harleys vandaan: sportmotoren rijden agressiever, wij rijden iets meer cool, op het gemak. Een klassieker is de rit naar de kust. Of internationale uitstappen naar de Opaalkust of Saint-Tropez. 1.100 kilometer. Limoges ook.”
Komt er een nieuwe generatie Harleyliefhebbers aan? “Jongeren en vrouwen zie je vandaag vaker met de Harley. Ook de populariteit van de sportmodellen zit daar voor iets tussen.” Dat betekent niet dat ze bij een club aansluiten. De Zinnekes tellen een harde kern van vijf leden.
“Soms zijn we met meer, maar de gemiddelde leeftijd stijgt. De nieuwe generatie kiest minder snel voor het clubleven. Ze organiseren zich meer in vriendengroepen of trekken er alleen op uit,” zegt Pascal.

Logan is met zijn dertig lentes een wat jongere rijder bij de Brusseleirs Bikers. Sinds zijn 25^ste al is hij Harleyrijder. “De liefde kreeg ik mee van mijn vader, die ook motard is. Het hangt samen met mijn voorliefde voor de hardrock: ik speel gitaar en drum. Ik heb bewust voor een chopper-model gekozen. Met een sportmotor zou ik als snelheidsfanaat misschien gevaarlijke toeren uithalen. Dan is een toermotor veiliger. Ik heb andere motoren gehad, maar ik miste iets. Een Harley is mooi, maakt lawaai, maakt deel uit van een cultuur. Mijn eerste Harley, een Sportster, verkoop ik nooit. Die is helemaal aangepast aan mijn stijl, aan wie ik ben.”
“Ik ontmoet zelden mensen van mijn leeftijd met een Harley. Bij de Brusseleirs Bikers heb ik een leeftijdsgenoot, misschien hebt begin van een nieuwe generatie? En ja, onder muzikanten zijn er ook dertigers met een Harley.”.
Motorrijden in Brussel is niet evident, stelde Logan al vast. “C’est pas gai. Er is veel verkeer en bovendien geeft de enorme toename van het aantal scooters een slecht imago aan rijden op twee wielen. Omdat ik de motor niet gebruik om te gaan werken, rijd ik vooral buiten Brussel. In de stad rijden doe ik alleen als het niet anders kan.”
In 2028 is het voor bepaalde motoren game over in de Brusselse lage-emissiezone. “Dat is vervelend, maar een algeheel verbod op verbrandingsmotoren zou ik erger vinden.”