Gered uit de vlammen en een dagelijks ontbijt: vier Brusselaars die Brussel beter maakten

De een redde vijf mensen uit een brand, de andere serveert ontbijt en koffie aan vluchtelingen. Niet iedereen laat zich uit het lood slaan door negatief nieuws, daarom laat BRUZZ vier inwoners aan het woord die afgelopen jaar op hun manier een verschil maakten en dat deden op een inspirerende manier. “Ik wil niet zomaar achteroverleunen.”

Nathalie Paiva (50) leidde samen met haar gezin een assistentiehond op, Etsu. “Mijn twee jongste kinderen wilden altijd al een hond, en ook mijn partner en ik houden van dieren. Daarom leek een assistentiehhond een mooi avontuur om met het gezin aan te gaan,” vertelt ze.“

Meestal is een assistentiehond een labrador of een gol­den re­triever, omdat die makkelijk dingen aanleren. Ze gaan om de twee weken naar de training, maar ook het gastgezin moet zelf thuis veel commando’s oefenen. Intussen heeft Etsu ook een goede band met mijn moeder, die aan Alzheimer lijdt. Een dierbare herinnering is dat ze eens tegen Etsu begon te praten. Ze vond woorden terug waarvan ik dacht dat ze die voor altijd was vergeten.”

“Etsu is nu bijna twee jaar oud. Na kerst wordt hij de hulphond van een tiener met autisme. Als we thuiskomen, zal hij ons straks niet meer verwelkomen. En als we televisie kijken, ligt er niemand meer aan onze voeten. Dus ja, we zullen hem missen, maar dat hoort bij het leven. Ik kan alleen maar erg trots zijn op ons gezin.”

Theo Van Rompay (70) verzorgt om de twee weken een ontbijt voor asielzoekers. “De situatie waarin asielzoekers vandaag zitten in België vind ik schrijnend,” zegt hij. “Mensen komen naar hier op zoek naar een beter leven vanuit verschillende motieven. Daar kan je een oordeel over hebben, maar ze zíj́n nu eenmaal in ons land. De overheid heeft de plicht om hun vraag menswaardig te behandelen.”
“Twee jaar geleden sloot ik aan bij de vzw Vriendschap Zonder grenzen. De organisatie verzorgt al vele jaren een ontbijt bij de Dienst Vreemdelingen­zaken. Om de week zijn we vrijdagochtend om halfacht ter plaatse. Dan staat er al een lange rij met mensen te wachten om binnen te mogen.”
“Veel houdt het ontbijt niet in: een kop koffie of thee, vruchtensap, wat fruit en een wafeltje. We blijven tot 8.30 uur, dan gaat de deur open. Met dit gebaar verlichten we een uur lang het wachten een beetje.”
“Sinds kort zit het aanmeldcentrum in de Belliardstraat, een heel ongelukkige plek. Naast de stadssnelweg loopt nog een druk fietspad, en de stoep is erg smal. De wachtenden staan bovendien niet beschut. Als het regent worden ze drijfnat.”
“Vreemdelingen worden niet met open armen ontvangen. Als ze dan een oudere man als ik zien, die hen een kop koffie aanbiedt, zijn ze dankbaar. Soms steken ze een duim op of ze glimlachen.”
“Ik gebruik het woord ‘plicht’ liever niet, maar het is wel hoe ik het voel. Ik vind het mijn burgerplicht om anderen in nood te helpen, al weet ik dat het ontbijt niet echt een groot verschil maakt. Toch doe ik het. Het is mijn manier om een steentje bij te dragen.”

Negi Ben Ali (41) wist als brandweerman vijf mensen levend uit een brandend appartementsgebouw te krijgen.
“Op oudejaarsavond is het altijd erg druk met kleine incidenten,” vertelt hij. “Zo ook eind vorig jaar, tot mijn ploeg en ik werden opgeroepen omdat het brandde in een appartementsgebouw in Sint-Joost. Die was ontstaan door vuurwerk afgeschoten door jongeren op straat.”
“Toen we aankwamen, kon ik de vlammen van buiten zien, het ging om een stevig vuur op de eerste verdieping. De kans dat mensen dat overleven, is meestal klein.”
“Binnen zag ik dat een klink van een slaapkamerdeur was gevallen. Toen ik de deur had opengetrokken, zag ik een moeder staan met haar twee jonge dochters. Samen met mijn collega’s konden we hen levend uit het huis halen. Op een verdieping daarboven vonden we nog twee andere vrouwen.”
“Op het moment van zo’n interventie heb je niet veel tijd om na te denken. Pas achteraf besef je wat je hebt meegemaakt. Soms duiken de beelden op in mijn dromen.”
“In mijn carrière heb ik al een tiental mensen kunnen redden. Dat maakt me wel trots. Het toont dat we, als we snel ter plaatse kunnen zijn en onze job doen, echt kunnen helpen. Een paar minuten of seconden kunnen het verschil maken tussen leven of dood.”

Els Herregodts (61) maakte een carrièreswitch en werd in september vrederechter in Laken. “Ik wilde in de laatste fase van mijn carrière niet zomaar achteroverleunen,” legt ze uit. “Ik sta graag dicht bij de mensen, en dat maakt mijn nieuwe job als vrederechter fantastisch. Zeker op het kanton van Laken dagen veel mensen zonder advocaat op. Ik vind het dan belangrijk om een luisterend oor en een snelle oplossing te bieden.”
“Het verschil met mijn werk als advocaat-generaal bij het Hof van Cassatie is groot. Sommige dossiers daar waren tien jaar oud. Dat gaf me het gevoel niet meer nuttig te zijn.”
“De vacatures voor vrederechter in Brussel gevuld krijgen is niet eenvoudig. Het examen om magistraat te worden is erg moeilijk, maar er is ook de wettelijke taalvereiste: je moet naast het examen nog een extra taalexamen afleggen. En dat schrikt sommigen af.”
“Het gebeurt dat ik om politiebegeleiding vraag, omdat ik weleens bij mensen thuis kom in situaties die ik moeilijk kan inschatten. Door de uithuiszettingen en de vele bewoners die hun rekeningen niet kunnen betalen, zijn vooral de kantons van Laken, Schaarbeek en Anderlecht moeilijk. In bijvoorbeeld Sint-Pieters-Woluwe zie je dat soort van problemen minder.”
“In Laken wonen de leden van de koninklijke familie, maar ook de allerarmste Brusselaars. Net dát maakt het werk zo boeiend. Eigenlijk zou deze job tijdelijk zijn, maar ik wil niet meer weg.”