Relinde Raeymaekers: 'Een wijk met veel slechte en dus goedkope woningen'

BRUZZ wil weten hoe het is om in Anderlecht te wonen en belde aan bij Relinde Raeymaekers.

Begin jaren 2000 kreeg ze de kans om een eigen stek te kopen, om de hoek. “Ik heb altijd gehuurd, maar wilde toch graag iets kopen. De zoektocht duurde echter meer dan tien jaar. We zijn dan ook moeilijke mensen (lacht). Mijn zoon woonde hier in het gebouw en zo kwamen we te weten dat de eigenaar, een vastgoedvennootschap, alles zou verkopen.”

Raeymaekers en haar man verbouwden de oude mansardes op de bovenverdieping tot een heuse penthouse, met verschillende terrassen vol bloemen en planten en een weergaloos uitzicht over de stad. In deze lentedagen zie je er de natuur tot leven komen. De vogels keren terug uit zonnigere oorden. “Ik wil niet weg uit Brussel, maar heb tegelijk een beetje last van claustrofobie. Met mijn planten en het uitzicht, kan ik hier gerust nog lang blijven wonen.”

Het groen en het zicht boven contrasteren met de drukte op de begane grond. Toch is Raeymaekers ook verknocht aan haar wijk, al leerde ze die pas echt goed kennen toen ze met pensioen ging. “Voor het werk of om te winkelen ging ik altijd de Kleine Ring over.

Ik had het te druk om op verkenning te gaan. Nu heb ik wel tijd en kan ik mijn nieuwsgierigheid botvieren. Ik ben actief in het wijkcomité, en zet me in voor organisaties als Medikuregem en Cosmos, een dienstencentrum voor ouderen. Ik kan niet op straat komen zonder iemand tegen te komen die ik ken. Ook in het gebouw kennen we elkaar en dat is fijn. Het is geen anonieme buurt.”

Sinds de jaren 1990 heeft Raeymaekers de wijk zien evolueren. “Vandaag wonen hier heel wat kunstenaars omdat je hier nog betaalbare ruimte vindt, maar destijds was er veel leegstand. Na de teloorgang van de industrie in de jaren 1960-70 zijn mensen hier massaal weggetrokken.

De textielsector deed het wel nog goed. De bazen reden rond met dure wagens. Nu is dat allemaal minder en zijn de Chinese brol­winkels in opmars. Behalve kledij verkopen die ook speelgoed. Tijdens de rage van de spinner is heel het land van hieruit bevoorraad."

In de jaren 1990 braken er ook een keer grote rellen uit, nadat een Marokkaanse jongen was neergeschoten door een rijkswachter. “Daarna heeft de overheid meer geïnvesteerd. Er zitten hier tegenwoordig tal van organisaties die inzetten op sociale cohesie. Ik heb het gevoel dat het langzaam vooruitgaat, maar het kan allemaal nog beter."

De bestuurlijke versnippering maakt het er niet makkelijker op. "Al van toen François-Xavier de Donnea burgemeester was in Brussel klaag ik de staat van de oversteek van de Kleine Ring ter hoogte van station Lemonnier aan.

Nu doe ik dat via FixMyStreet. Maar er gebeurt niets. Voor Brussel telt alleen de parking op de middenberm en Anderlecht wil zich niet moeien. Als burger kan je daar wanhopig van worden, maar ik wil me er niet te veel in opjagen, anders word je een malcontente Brusselaar. Daar heb ik geen zin in.”

“Anderzijds besef ik ook dat het voor de overheid een moeilijke buurt is. Het is en blijft een oude industriële wijk met veel slechte en dus goedkope woningen. Dat trekt arme mensen aan. Bovendien zijn er ook veel mogelijkheden voor zwartwerk, bijvoorbeeld in de autohandel. Dat heeft ook een positieve kant: mensen kunnen zich hier opwerken. Maar daarna trekken ze vaak snel weg.”

Voor Raeymaekers mag de buurt best wat netter en groener worden, maar aan verhuizen denkt ze niet. “Het blijft een bijzonder boeiende buurt, waar je heel wat grote maatschappelijke tendensen ziet. Ik wil hier niet weg. Soms denk ik wel dat het tof wonen zou zijn in een stadje als Mechelen, maar ik denk dat ik mij al snel ontheemd zou voelen.”