Beeldspraak: vroedman

Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuwe onderschrift. Deze week: politieagent Verschueren vertelt hoe hij een vrouw hielp om te bevallen op 6 januari 1965.

Het enige dat we erover weten is dat ene agent de police Verschueren zich op een gegeven moment genoodzaakt zag als vroedman op te treden bij de bevalling van de op dat ogenblik in hevige barensnood verkerende Madame Wisser-Ackermans. Voor de rest laat het opzoekingswerk over deze onopgeloste geboorte alleen maar ruimte voor speculatie. Dat het kind van zijn moeder de naam Millie kreeg bijvoorbeeld, naar de running mate van een verliezende Amerikaanse presidentskandidaat.

Die had een antieke baseballknuppel uit een museum gestolen en haalde daarmee de voorpagina van de krant die agent Verschueren over de trapleuning gooide om zich van zijn verloskundige taak te kunnen kwijten. Agent Verschueren had die krant bij zich omdat hij op het moment van de feiten op weg was naar huis na zijn nachtdienst.

Op nauwelijks vijfhonderd meter van de krantenwinkel naast het politiebureel was hij er getuige van hoe mevrouw Wisser bij het verlaten van haar woning moest toegeven dat ze het niet meer zou halen en het alleen niet zou redden. Nog geen vijf minuten later zat agent Verschueren onderaan de traphal met een kleine jongen in zijn armen. Toen op zijn vraag waar hij meneer Ackermans eventueel kon bereiken geen antwoord kwam, liet hij het daarbij.

De foto is genomen op 6 januari, waardoor de verleiding groot is om de goedige agent te zien als een Jozef-figuur - een tweede vader die er biologisch voor niets tussen zit, maar zijn verantwoordelijkheid opneemt om de Schrift in vervulling te laten gaan. Met zijn wollen pulloverken kan hij zo de kerststal in.

De reporter speelt dan dezelfde rol als de Drie Koningen, als vertegenwoordiger van de gemeenschap die het in ongebruikelijke omstandigheden ter wereld gekomen kind komt erkennen en verwelkomen.
Maar zoals gezegd zijn dat allemaal speculaties. De journalist ziet er met zijn hoedje, pen, papier en parka eigenlijk zo stereotiep uit dat het bijna ongeloofwaardig wordt.

De moeder krijgen we niet te zien, de houding van de verloskundige tweede vader komt geposeerd over, en ook de baby in zijn wiegende armen is dermate onzichtbaar dat hij evengoed echt een kind van God zou kunnen zijn. Als Die Laatste het wil, is dat kind zopas 54 jaar oud geworden. Wie zich meer over dit kerstverhaal herinnert of er zich zelfs in herkent, mag zich altijd melden bij de redactie.