Estafette: Bloemen voor Brussel in de Vuelta

Na de meest succesvolle naoorlogse Belgische Olympische Spelen zouden we haast vergeten dat er opnieuw een grote wielerronde van start is gegaan. Waarom zou een sportliefhebber nog naar de Ronde van Spanje kijken?

De Vuelta mist de besneeuwde bergtoppen van de Giro en de grootse geschiedenis en het sterke deelnemersveld van de Tour. Voor veel renners is de koers geen doel op zich, maar een voorbereiding op het wereldkampioenschap. En voor het Spaanse decor, veelal desolate landschappen en kleverige asfaltstroken, hoef je het ook niet te doen.

En toch: één glimp van de koers volstaat om opnieuw verkocht te zijn. Om me iedere dag rond een uur of vier af te vragen wie er in de vlucht van de dag zit, en uit te rekenen om hoe laat de aankomst is. De lange aanloop naar een in de sterren geschreven sprint wil ik niet missen, de vroege vlucht die wordt opgeslokt aan de voet van de slotklim evenmin. En als er al eens een Belg wint, zoals Gianni Meersman afgelopen zondag, dan bal ik mijn vuisten en roep ik ‘Olé!’.

Kortom, ik weet de komende drie weken wel wat gedaan.

De eerste Vuelta wordt in 1935 gereden en meteen is het prijs voor de Belgen: Gustaaf Deloor eindigt twee jaar na elkaar als winnaar. Op de eerste Brusselse overwinning in Spanje moeten we wachten tot de ochtendrit van de zesde etappe van de Vuelta van 1972. Een klein groepje rijdt weg in de rit van 120 kilometer tussen Gandia en El Saler, in de buurt van Valencia, onder aanvoering van Roger Kindt.

Kindt wordt geboren op 18 september 1945 in Etterbeek. Hij is niet de enige topsporter met roots in de gemeente die grenst aan het Jubelpark. Ivo Van Damme heeft op enkele straten van mijn huidige woonplaats gewoond, in de de Haernestraat. Albert, de oudere broer van Roger, doet ook aan wielrennen. Op het eind van de jaren 1950 wint hij enkele wedstrijden in Etterbeek, Halle en Beersel, en in 1959 zelfs een etappe in de Ronde van Luxemburg.

Roger Kindt rijdt bij de nieuwelingen vaak tegen de drie maanden oudere Eddy Merckx. Dat betekent meestal verliezen, maar niet altijd, zoals bij een wedstrijd in 1963 in Ganshoren. In december van datzelfde jaar laat Kindt mooie dingen zien op het Belgisch Kampioenschap Omnium; op de piste van het Schaarbeekse Sportpaleis eindigt hij derde na de ongenaakbare Patrick Sercu. Een ploegentijdrit voor amateurs in Halle in 1965 is voor de ploeg van Merckx en Kindt.

Kindt is vooral terug te vinden in uitslagen van criteriums. Kermiskoersen, dus. Die zijn in die tijd enorm populair in Vlaanderen, er staan veel goede renners aan de start. In Brasschaat klopt hij de latere drievoudige winnaar van de Ronde van Vlaanderen Eric Leman en Georges Pintens, toch niet van de minsten. Voor eigen volk, in de buurt van Brussel, is Kindt op zijn best. In Merchtem wint hij, in Anderlecht en Wemmel behaalt hij ereplaatsen. In Schaarbeek botst hij nog een keer op die duivelse Merckx.

1967. De eenentwintigjarige Kindt start in zijn eerste grote wielerronde: de Giro d’Italia. Vanuit Brussel moet hij duizend kilometer afleggen naar Treviglio in Lombardije. Na drie kilometer koers mag Kindt opnieuw zijn koffers pakken: bij een val breekt hij zijn sleutelbeen.

In 1970 wordt Kindt herenigd met Eddy Merckx, bij de Faema-ploeg. Deze keer rijdt Kindt niet meer tegen, maar in dienst van de Kannibaal.

Twee jaar later staat Kindt op 27 april in loondienst van de kleinere Macieira-ploeg aan de start van de Ronde van Spanje. De Vuelta is in die tijd nog een voorbereidingswedstrijd op de Giro d’Italia, die een maand later plaatsvindt.

In de ochtend van 3 mei 1972 demarreert Roger Kindt op 37 kilometer van de meet. De Nederlander Van de Vleuten en de Spanjaard Grande springen mee in zijn wiel. Enkele kilometers later krijgen ze het gezelschap van de Italiaan Michelotto en de Belg Cambre. Met vijf bouwen ze een voorsprong uit van 47 seconden. Het peloton lijkt de leiders terug te pakken, tot de kopgroep een overweg passeert, die vlak daarna de hekken sluit. De vijf spurten voor de zege. Kindt is de snelste aan de meet en behaalt de mooiste zege uit zijn carrière.

Later dat jaar haalt Kindt nog enkele ereplaatsen in Belgische koersen en rijdt hij zes etappes mee in de Tour de France - Parijs haalt hij niet. De Mosselkoers in Vilvoorde wordt de laatste overwinning van zijn carrière.

Net als Ivo Van Damme gaat Roger Kindt veel te vroeg heen. Na een slepende ziekte overlijdt hij op zesenveertigjarige leeftijd. In korte krantenberichtjes wordt hij herinnerd als knecht van Eddy Merckx.

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten