Estafette: Bruxofors represent

Roestig en hoekig. En verre van soepel en licht, zoals ik het graag had gezien. Zo verliep mijn laatste looptraining. Twaalf kilometer in net iets minder dan een uur. Niet al te snel, en ook niet te traag voor mijn doen. Maar een aangenaam en gezapig duurloopje is het allerminst geworden. Ik was aan mezelf een lange training verplicht. Dit weekend lonkt een sportieve uitdaging waarvoor ik elke extra trainingskilometer kan gebruiken.

Ik word er drieëndertig deze week. Hiep hiep hoera voor mezelf. Cadeautjestijd. Met een inschrijving voor de Grand Raid in Nisramont, heb ik mezelf getrakteerd op een uitdaging om u tegen te zeggen: drieënvijftig lastige Ardense kilometers. De Grand Raid is een alternatieve triatlon, uitgevoerd in een ploegje van twee atleten.

Volgt u even mee: de wedstrijd begint met vier kilometer kajakken. Dan: vierentwintig kilometer mountainbiken. Vervolgens: zeven kilometer te voet hossen en crossen door de bossen. Alsof het nog niet genoeg is, volgen er dan nog eens veertien kilometer op de mountainbike. En zelfs dan zijn we nog niet thuis. Het laatste onderdeel is een run-bike van vier kilometer, waarbij telkens een deelnemer fietst en de ander loopt. Wisselen mag naar hartenlust. Tussendoor verzamelen we 1.720 hoogtemeters. Pour la petite histoire: dat zijn er meer dan een beklimming van de Mont Ventoux.

Daarmee weet u wat ik dit weekend van plan ben.

Zeggen dat de voorbereiding niet optimaal is verlopen, is een understatement. Dat laatste loopje had me gerust moeten stellen. Het had me moeten achterlaten met een gevoel à la: optimaal is de conditie niet, maar als we spaarzaam omspringen met de energietank, dan halen we de finish wel. Zoiets. Maar de houten klaas die afgelopen weekend door het Brusselse groen struinde, kan in de Ardennen weinig gaan doen. Soit: onder het motto ’t is betaald, gaan we toch.

We, dat zijn ik en sportieve steun en toeverlaat Julien. Julien is de helft van het team Bruxofors dat bezuiden de taalgrens de hoofdstedelijke eer hoog moet houden. Qua fors geldt Julien waarschijnlijk eerder als twee derde van ons team. Als mijn benen het ergens halverwege koers laten afweten, fungeert hij als mijn buitenboordmotor.

Een lichtpuntje in de voorbereiding voor deze helse race: het is de tweede keer dat team Bruxofors aan de start staat van de Grand Raid. Drie jaar geleden - als cadeautje voor mijn dertigste verjaardag - had Julien nog nooit in een kajak gezeten en ik had voor de gelegenheid een fiets gehuurd. Dan kan je ook bezwaarlijk van een degelijke voorbereiding spreken.

Maar we weten wat ons te wachten staat: erg veel hoogtemeters, natte en ijskoude voeten - het parcours leidt de deelnemers twee keer dwars door de rivier de Ourthe - en krampen van aan onze kuiten tot achter onze oren. Maar pijn wordt draaglijker als je samen lijdt. Ook dat leerde ons de eerste deelname. En diezelfde pijn is een peulschil in vergelijking met de voldoening die zal wachten na drieënvijftig kilometer pompen en zweten.

Menigeen heeft me al voor gek verklaard. Heb ik lak aan. Ik duik de Ardennen in met een gezonde dosis roekeloosheid en veel goesting. Hopelijk zal wat zacht Ardens mos mijn val breken.

> Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter