Estafette: De bal gaat weer aan het rollen

Als je aan een voetbalsupporter vraagt wat voor hem de mooiste periode van het jaar is, zal het antwoord zich meestal ergens in de periode rond april en mei situeren: wanneer het seizoen naar zijn einde loopt, de prijzen worden uitgedeeld en desgevallend het titelfeest kan losbarsten.

Voor supporters van kleinere clubs ligt dat toch net iets anders: meestal is de ijdele hoop op een titel of promotie dan al een maand of twee gaan vliegen. De kleineclubsupporter snakt vooral naar het einde en hoopt in het beste geval nog op een paar kleurrijke eindeseizoenswedstrijden en een stunt tegen een uitgebluste topploeg. En die kijkt vooral uit naar wat daarna volgt: de voorbereiding.

Want eenmaal alle ontgoochelingen van het voorbije seizoen zijn verdund tot hooguit vage herinneringen is het tijd voor een nieuwe oefencampagne. Midden juli is de supporter alweer lang vergeten dat hij een drietal maanden geleden had gezworen nooit ofte nimmer nog zijn bloed, zweet en tranen te verliezen aan een club die steevast tekort schiet in de eigen verwachtingen. Pas gemaaid gras ruikt immers nooit zo goed als onder een warme zomerzon. De voorbereiding is de tijd van de nog niet verbroken beloftes: dan is het heden niet meer dan een potentieel voor wat nog komen zal.

Doorgaans oefent zijn club tegen de provinciale ploegjes uit de buurt die de wedstrijd koppelen aan de jaarlijkse pensenkermis, en zo de omzet van het jaar draaien. Daartegenover staat dat de grotere, maar nog steeds relatief kleine, club vertrouwen mag tanken. Een 0-6-overwinning mag altijd gezien worden, ook al heeft de tegenstander elf spelers moeten zoeken die niet op vakantie of op Tomorrowland waren.

Een Nederlandse kleineclubsupporter verwoordde het bijpassende gevoel als volgt: “Elke strohalm wordt aangegrepen om de hoop te voeden. Zijn hart maakt een sprongetje als de nieuwe linksbuiten met een schaarbeweging zijn directe tegenstander het bos in stuurt. ‘Eindelijk! We hebben er weer eentje.’ Dat die tegenstander de rechtsback van de lokale amateurvereniging is die net twintig kilo te zwaar van vakantie is teruggekeerd, wordt glad vergeten.” Een illustere manager zorgt ook nog eens voor een bataljon testspelers uit alle windstreken van de wereld, waarvan je je doorgaans afvraagt of ze ooit al eens een voetbal van dichtbij hebben gezien. Als er dan toch eens eentje per toeval de weg naar de netten vindt, kan de zoektocht naar de nieuwe Messias alweer even getemperd worden.

Doorgaans koppelt de club er ook nog een stage aan, waar een halfbakken teambuilding voor leuke foto’s op sociale media zorgt en de supporter toch even het gevoel krijgt dat die verrotte groepsgeest van vorig seizoen nu tenminste echt verleden tijd is. Maar eigenlijk wordt hem zand in de ogen gestrooid: tijdens de voorbereiding is het leuk zandkastelen bouwen op het strand, maar eenmaal de competitie vol aan de gang is en de eerste twijfels zijn gezaaid komen de oude demonen toch terug gewoon opzetten. Tijdens de oefencampagne is iedereen nog zorgenvrij en zijn er maar weinig blessures en schorsingen die roet in het eten gooien.

Supporters komen op plaatsen waar ze anders nooit komen: de fans van Union werden deze zomer nog getrakteerd op een geweldig snoepreisje naar Ipswich. Sportieve waarde? Nul komma nul, maar afgezien van een kampioenstitel is een verplaatsing per boot ongetwijfeld het mooiste wat je als voetbalfan kan meemaken. Met het ter ziele gegane FC Brussels maakte ik ooit nog legendarische verplaatsingen naar Luxemburg en Boulogne-sur-Mer mee. De mooiste oefenwedstrijd was een duel tegen Beitar Jerusalem op een camping in Nederland. De speaker kondigde het duel aan als een “internationale topwedstrijd”, en enkele leden van de familie Flodder kwamen verbaasd kijken naar de dertig verdwaalde Brusselaars die op deze zomerdag óók niets beters te doen hadden. Voor een kleineclubsupporter is zo’n Europese wedstrijd immers het equivalent van deelname aan de Champions League: it’s the best they can get.

Trainers zullen wel zeggen dat de voorbereiding dient om automatismen te slijpen en tactische systemen en nieuwe spelers uit te proberen. Ongetwijfeld is dat ook wel zo, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het toch vooral de fans zijn die optimaal profiteren van de combinatie tussen zomer en voetbal. Ik vraag me regelmatig af of voetbal trouwens niet leuker zou zijn als je de competitie tijdens juli en augustus zou laten doorlopen. Nu zitten supporters zich op decemberavond verkleumd op een tribune af te vragen wat de zin van het leven is. Is het geen betere optie om die arme zielen op zo’n koude winteravond gewoon aan het haardvuur te laten zitten en hen pas het huis uit te jagen als het kwik een respectabele hoogte heeft bereikt?

Intussen gaat de bal weer aan het rollen, worden de eerste punten verspeeld en zal dat zorgvuldig opgebouwde optimisme al snel smelten als sneeuw voor de zon. Maar geen nood: eenmaal nieuwjaar voorbij is kunnen we snel weer uitkijken naar juli.