Estafette: de gokduivel heerst

Wat is dat toch met voetballers die gokken op hun eigen wedstrijden? Toen twee voetballers van OH Leuven daarover vorig seizoen in opspraak kwamen, leek het een om een eenmalig feit te gaan. Twee spelers die even niet genoeg hebben nagedacht. En daarmee was de kous af. Maar deze week is gebleken dat wel meerdere voetballers zich lieten vangen aan de gokduivel. En niet van de minste: Anderlechtcoryfee Olivier Deschacht zou 50 euro ingezet hebben op een nederlaag van zijn eigen club in de Champions League.

Uiteraard geldt ook voor Olivier Deschacht het vermoeden van onschuld: de bewering dat niet hij, maar wel zijn broer Xavier de bewuste weddenschap heeft geplaatst met zijn account, verdient op zijn minst een gedetailleerd onderzoek. Maar zelfs dan nog rijzen er vragen: hoe kan Xavier probleemloos de account van zijn bekendere broer nuttigen? En vooral: Olivier heeft dus wel degelijk ook zelf een account op gokwebsites. Zolang je niet op je eigen wedstrijden gokt, is daar natuurlijk niet zoveel mis mee. Maar toch heb ik het moeilijk om de aantrekkingskracht van sportweddenschappen te begrijpen. Zeker niet bij iemand van wie je mag verwachten dat hij dat extra zakcentje niet nodig heeft. Is het de spanning? Of gokken voetballers uit verveling? Uiteraard getuigt gokken op de eigen duels, en dan zeker op een nederlaag, van een nog hoger waanzingehalte. Het is alsof premier Michel zelf zou voorspellen wanneer zijn regering valt. Of prins William en prinses Kate die zelf een gokje plaatsen op de naam van hun pasgeborene.

Of het verhaal nu klopt of niet, het blijft sneu voor Deschacht. Een smet op het blazoen van een clubicoon, amper enkele selecties verwijderd van het record van meeste aantal wedstrijden voor Anderlecht ooit. Dat record staat nog altijd op naam van Paul Van Himst, en ligt op het duizelingwekkende aantal van 566 duels.

Je kan op àlles wedden tijdens een voetbalwedstrijd: wie wint en wie verliest, de uitslag, de doelpuntenmaker, de minuut van het eerste doelpunt, de inworpen, hoekschoppen en vrije trappen. Je ziet soms de meest fascinerende verhalen rond weddenschappen passeren. John Pryke, een fan van de Engelse degradatiekandidaat Leicester City ,toonde zich vorige zomer hoopvol: hij had er 25 euro voor over dat zijn club de Engelse landstitel zou pakken, niet meteen een verwachting die gedeeld werd door de analisten. Maar Leicester verbaasde vriend en vijand, pakte de titel en Pryke was plots 42.000 euro rijker. Zo’n 1.650 keer zijn oorspronkelijke inzet.

Niet alleen rond winst en verlies duiken straffe weddenschappen op. Op het EK 2012 kon je voor veel geld voorspellen dat de schoenen van de Portugese topspits Ronaldo gestolen zouden worden. Of je kon hopen dat één van de winnaars de tornooibeker zou laten vallen. Toen spits Luis Suárez in actie kwam op het WK 2014 in Brazilië, wedde een slimme Noor voor nog geen vier euro dat hij misschien wel eens een tegenstander zou durven te bijten. Niet onverstandig, want de Uruguayaan had immers al twee keer zijn tanden in een andere speler gezet. En wat gebeurde? Suárez nam een hap uit de schouder van de Italiaan Chiellini en de Noor won 674 euro (175 keer de oorspronkelijke inzet). Achteraf kon je dan weer voorspellen wie het volgende slachtoffer zou worden van de bijtgrage Suárez. Ter informatie: als je denkt dat hij popster Miley Cyrus ooit zal bijten, kan je duizend keer je inzet terugwinnen.

De Engelse ex-voetballer Matthew Le Tissier beschreef in zijn autobiografie Taking Le Tiss hoe hij een lumineus idee kreeg: met zijn ploeg Southampton nam hij het in 1995 op tegen Wimbledon. Hij gokte op het moment van de eerste inworp van de wedstrijd. De “opdracht” van Le Tissier was even onschuldig als eenvoudig: zelf zo snel mogelijk aan de bal komen en dan de bal gewoon in de tribune keilen. Daarmee kon hij de inzet liefst 56 keer verdubbelen. Alles verliep volgens plan: Le Tissier kreeg meteen de bal, maar hij wou niet dat zijn subtiele matchbeïnvloeding te veel zou opvallen. De sabotage moest lijken op een mislukte pass, maar jammer genoeg raakte hij de bal nét goed genoeg zodat een nietsvermoedende ploeggenoot de pass nog kon onderscheppen. Weg megawinst, dus, maar het idee mocht er zijn.

Soms gaat het bij voetballers verder dan een gokje van 50 euro. Levende legende Luc Nilis heeft zowat al het geld dat hij met voetbal verdiende, verbrast aan gokken, zij het vooral in het casino. Het meest tragische verhaal is misschien wel dat van Gilbert Bodart: de voormalige doelman, tevens ex-Rode Duivel, kwam in opspraak tijdens het omkoopschandaal met de Chinees Zheyun Yé, verdween nadien in de anonimiteit en kwam in geldnood vanwege een gokverslaving. Hij vond werk op de marketingdienst van de Grotten van Han, maar na amper een maand ensceneerde hij een inbraak en ging zelf met de inhoud van de kassa lopen. Bodart bracht vier maanden in de gevangenis door, en als je zijn naam nu noemt, denkt niemand nog aan zijn prachtige carrière als doelman. Laten we hopen dat het Olivier Deschacht en andere voetbalgokkers beter vergaat.

Journalist Filip Van der Elst kijkt bij het betreden van een voetbalstadion eerder naar de tribunes dan naar de grasmat.