Estafette: Ontmoeting met een loopgoeroe

Van achter de waas van mijn bedampte brillenglazen trok een tegenligger mijn aandacht. Een oudere man, met een tred die ervaring verraadde. Onze outfit was nagenoeg identiek, met zweetband en trainingsvest. Al had hij voor een lange looptight gekozen. Mijn stelten kunnen de frisse herfsttemperaturen nog ontbloot te baas. Om zijn voeten een paar donkere Mizuno’s die er duidelijk al tientallen kilometers op hadden zitten. We kruisten elkaar. Onze blikken bleven een fractie van een seconde in elkaar hangen. Ik was aan mijn laatste kilometer bezig en weer richting fiets aan het lopen terwijl ik dacht: ‘Is ‘m dat nu?’

Ik grabbelde in gedachten naar een selfie van mijn loopmaat Julien en legde die naast de gelaatstrekken die nog nazinderden op mijn netvlies. Dat is ‘m! Rechtsomkeer dan maar. Mijn pas van een kleine vijf minuten per kilometer volstond niet om deze kranige loper bij te benen. Mijn gashendel moest wat verder open.

“Excuseer meneer, bent u misschien Alex?” vroeg ik de man wat kortademig. De man was duidelijk gefocust op zijn training. Met een oog keek hij me aan terwijl het andere het bospad achter het park van Woluwe scherp in de gaten hield. Affirmatief. “Ik ken Julien en Bastien,” verduidelijkte ik. “Ah ja, maar gij zijt dan… euh.” “Bram,” vulde ik aan. Hij had al van mij gehoord. En ik van hem.

Alex D’haeze is een kwieke zeventiger en zonder overdrijven een beroemdheid in het Brusselse loop- en atletiekwereldje. En hij is de coach van twee vrienden. Julien durft na een looptraining met hem wel eens een fotootje te maken en door te sturen met wat details over het soort training.
Alex was net aan zijn laatste tempoversnelling bezig. “Ik loop nog tot de bank en dan keer ik terug.” Perfecte timing. Wat volgde, was een gemoedelijk gesprek over efficiënt trainen zonder kapot te gaan, over spelen met je lichaam, over loopstijlen. “Bastien loop gracieus en doet het zo gemakkelijk lijken,” liet ik me ontvallen. Alex beaamde. “En Julien is meer zo.” En hij rechtte zijn rug, opende zijn handpalmen en begon licht overdreven met zijn armen te zwaaien. Ik herkende meteen de stijl van mijn copain in de imitatie van zijn vijftig jaar oudere trainer. “Ik zeg hem vaak dat hij meer ontspannen moet lopen.”

Alex was twintig jaar lang voorzitter en trainer van CEPAL, een club uit Watermaal-Bosvoorde. “Iedereen die bij mij is komen lopen, is beter geworden. Vraag maar aan Bastien. Die liep toen ‘em bij ons begon nog achter mij.” Het klinkt pretentieus. Maar de man herhaalt wat ik al wist.

De grijsaard is pas op z’n vijfendertigste met lopen begonnen. En stoemelings, door een prikkelende opmerking van een collega. Vier jaar later liep hij zijn eerste marathon in 2u38, in de wedstrijd Antwerpen-Brussel. “Maar die koers hebt gij niet meer gekend, jongen.” En die tijd zou hij enkele keren scherper zetten. Hetzelfde doet Alex met zijn atleten. “Als je mij volgt, loop je de twintig kilometer door Brussel in 1u20,” zei hij eind vorig jaar tegen Julien. En zo geschiedde. Julien knabbelde onder de vleugels van zijn coach bijna tien minuten van zijn persoonlijk record.

Behalve een oerdegelijke atleet en een gerespecteerde coach blijkt de Oudergemnaar ook een meester motivator. “Hij verstaat als geen ander de kunst om bij zijn atleten een zaadje te planten en dat te laten kiemen,” zei Bastien ooit over de loopgoeroe. Zoals bij Julien. Alex wil Julien klaarstomen voor de marathon. “Ik wil met jou debuteren op de marathon in 2u45. Maar nu nog niet.” Alex predikt vooral geduld en plezier tijdens het lopen. Alsof de prestaties daar vanzelf uit voortvloeien.

Ik kon nog uren voortkeuvelen met deze man. “Je vrienden hebben mijn nummer. Als je wil, dan kom je een volgende keer maar mee.” Afgesproken, coach.

Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter