Estafette: Over onverschrokken bobsleeërs

O donkere lucht, o dikke regendruppels, o zon met je zwakke licht. Triest maar schoon, dat is de herfst. Eindelijk kunnen we weer zonder schuldgevoel met een boek in de zetel kruipen. Van daaruit hebben we zicht op onze nieuwe, tweedehandsboekenkast: van Nederlandse makelij, naar verluidt in trek in de jaren 1970. In de kast prijkt het boek ‘Speed Kings’ van Andy Bull.

De sportjournalist van The Guardian schreef een prachtig verhaal over vier Amerikaanse bobsleepioniers. Bull staat niet alleen stil bij hij hun sportieve prestaties, maar ook bij de context daarvan: het mooie leven van Amerikaanse expats in het Europa van de jaren 1920. Uit verveling proberen ze zo snel mogelijk in een slee van een berg te glijden, verslaafd als ze zijn aan de kick van snelheid.

Protagonist van het boek is Billy Fiske. Fiske plaatst een zoekertje in een Europese krant voor Amerikaanse expats omdat hij wil deelnemen aan de Winterspelen van Sankt-Moritz. Met zijn kersverse ploegmakkers haalt Fiske twee keer goud: op de Olympische Spelen van Sankt-Moritz in 1928 en op die van Lake Placid in 1932.

In het boek duikt ook een Brusselaar op: Ernest Casimir-Lambert. Hij wordt voorgesteld als een ietwat onverschrokken piloot die geen enkel risico schuwt. Winnen of crashen luidt zijn grote devies. Zijn tegenstanders zien hem als een bron van grote gevaren.

Bull illustreert dat beeld met een mooie anekdote. Enkele weken voor de Winterspelen vindt er al een race plaats op de bobsleebaan van Sankt-Moritz. Zoals gewoonlijk verschijnt Casimir-Lambert te laat aan de start. Het komt hem op een fikse uitbrander van de wedstrijdorganisator te staan, die zijn betoog eindigt met: “Eigenlijk zou je op je knieën moeten gaan zitten.” Casimir-Lambert vat die uitspraak letterlijk op en daalt op zijn knieën naar beneden, wat hem een nieuwe uitbrander oplevert, tot groot jolijt van de omstaanders.

De Spelen van Sankt-Moritz beginnen in voorspoedige weersomstandigheden, maar na enkele dagen zet de dooi in. Op een bepaald moment worden er temperaturen tot twintig graden Celsius gemeten.

Uiteindelijk begint het net op tijd opnieuw te vriezen, maar de bobsleebaan is niet in goede staat. In plaats van de gebruikelijke vier runs, staan er slechts twee op het programma. En dat heeft zo zijn gevolgen: waar bij vier runs de zege naar de ploeg met de beste regelmaat gaat, maakt een ploeg die tijdens één run veel risico’s neemt en in de andere run eerder behouden rijdt, meer kans op de overwinning. Goed nieuws voor de Belgen, die vier jaar eerder op de allereerste Winterspelen in Chamonix al een bronzen medaille hadden behaald in het bobsleeën.

Samen met Union-voetballer Max Houben, magistraat Walter Ganshof Van der Meersch, schermer Léon Tom en een zekere Marcel Sedille-Courbon snelt Casimir-Lambert naar beneden. In zijn gekende stijl schuwt Lambert de risico’s niet. Na de eerste run staan de Belgen tweede, vlak na de ploeg van Fiske.
Als Lambert de bob zonder al te veel risico’s naar beneden stuurt in de tweede run, dan staan de Belgen altijd op het podium. Maar de aard van het beestje... De onverschrokken Casimir-Lambert maakt een stuurfout in de tweede run, wat de Belgen een handvol seconden kost. België wordt uiteindelijk pas zesde.
Ook in 1931 vliegt Casimir-Lambert te snel naar beneden op Cresta Run, de befaamde bobbaan van Sankt-Moritz. Hij overlijdt aan zijn blessures in een ziekenhuis in Monte Carlo, nog geen 34 jaar oud.

Billy Fiske zal zelfs die leeftijd niet halen. In 1939 slaagt hij erin om lid te worden van de Britse Royal Air Force – niet evident, gezien zijn Amerikaanse paspoort. De Verenigde Staten zijn op dat moment nog niet in oorlog; strijdvaardige Amerikaanse burgers moeten zich aansluiten bij een ander land van de geallieerde mogendheden.

Op 16 augustus 1940 wordt Fiske ingezet in een operatie om Duitse bommenwerpers tegen te houden. Fiske slaagt in zijn missie, maar zijn vliegtuig stort neer bij de landing. De volgende dag overlijdt hij in een Brits ziekenhuis, op negenentwintigjarige leeftijd.