Estafette: Respect voor oude heren

Het duel tussen België en Estland stond bol van de mooie momenten. Eden Hazard, Dries Mertens, Romelu Lukaku en hun vrienden legden bijwijlen oogstrelend voetbal op de mat. Het Belgische publiek lijkt zich weer een beetje te verzoenen met de nationale ploeg. Toch is de Belgische voetballiefhebber af en toe iets te veel een verwend nest.

De kritiek na het afgelopen EK was over de volledige lijn terecht, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar het uitfluiten van Romelu Lukaku, in de vorige wedstrijd en ook zondagavond een klein beetje, raakt kant noch wal. Een speler die goed op weg is om de Belgische topschutter aller tijden te worden, verdient beter. Bij het aarzelende begin van de tweede helft klonk er even gemor, ook al stond het toen al 3-1 en werden we voor de rust getrakteerd op enkele combinaties, doelpogingen en goals om duimen en vingers van af te likken.

Het ergste moest dan nog komen: in de slotminuten gunde bondscoach Martinez de veteraan Timmy Simons een invalbeurt. In extremis opgeroepen ter vervanging van de geblesseerde Kabasele, en 24 uur later de oudste Rode Duivel ooit, met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen. En toch klonk er boegeroep toen de speler van Club Brugge het veld betrad. Kwam het protest van supporters van een andere club? Of van mensen die vinden dat Simons geen plaats heeft in wat als de beste Belgische ploeg ooit omschreven wordt? Voor geen van beide redeneringen valt veel begrip op te brengen. Uiteraard heeft een speler als Simons weinig te zoeken bij een elftal dat internationale prijzen wil pakken. Maar geconfronteerd met een overvolle ziekenboeg, vooral in de verdediging, had Martinez weinig andere opties die meteen beschikbaar waren.

Ook ik ben geen liefhebber van de voetballer Timmy Simons, wiens beste jaren al even achter ons liggen, maar het eerbetoon dat hij cadeau kreeg van Martinez, heeft hij dubbel en dik verdiend. Door überhaupt te komen opdagen in de jaren dat wedstrijden van de Rode Duivels meer op een aflevering van ‘Fawlty Towers’ leken. Door niet te morren toen hij twee jaar geleden – terecht – werd opzijgeschoven voor het WK in Brazilië. Door onmiddellijk zijn sporttas klaar te maken en naar Brussel te rijden, toen Martinez hem op een rustige zaterdagavond belde. In de drang naar tiki-takavoetbal en wondermooie doelpunten vergeet het Belgische publiek zo nu en dan de waarde van mooie, menselijke verhalen. Een oude kraan, overgebleven uit een mislukte generatie, die in dit sterrenensemble zijn moment de gloire krijgt: mooi.

Simons is niet de eerste voetballer die langer doorgaat dan de houdbaarheidsdatum op de verpakking voorschrijft. In mijn eerste jaren als supporter van RWDM, medio jaren negentig, maakte ik kennis met de onbetwistbare kapitein en een patron in het Belgische voetbal: Guy Vandersmissen. Ooit scoorde hij met Standard in de finale van een Europese finale tegen Barcelona. Slechts vier spelers speelden meer wedstrijden in eerste klasse dan hij, met 577 selecties. Voor de goede orde: Raymond Mommens van Lokeren en Charleroi is de onbetwiste nummer één.

Zo’n twintig jaar geleden beleefde hij één van zijn mooiste momenten ooit. Op 2 november 1996 scoorde hij het enige doelpunt voor RWDM in de toen altijd fel beladen derby, in en tegen Anderlecht. De toen al bijna 39 jaar oude Vandersmissen legde het Astridpark het zwijgen op. Ik ken aardig wat supporters van RWDM die nog altijd met veel emotie terugdenken aan dat moment. Toen RWDM later een nieuwe trainer nodig had, werd Vandersmissen speler-trainer: hij was immers een ancien die altijd klaarstond wanneer men hem nodig had. Nog iets waarin hij op Timmy Simons lijkt.
“Papy Guy” speelde zes seizoenen en 184 wedstrijden voor RWDM. Hij was al dik in de veertig toen hij uiteindelijk zijn afscheid vierde. Een afscheid in mineur, want Vandersmissen had niet kunnen voorkomen dat RWDM naar tweede klasse degradeerde.

Ik was er als kind bij op zijn laatste wedstrijd als speler, een met 5-1 gewonnen wedstrijd tegen Lokeren, waarin Vandersmissen een vrije trap tegen de touwen knalde. Het betekende niet het einde van Vandersmissen in Molenbeek: hij had dan wel zijn schoenen aan de haak gehangen, maar bleef wel bij de club als trainer. Lang duurde dat niet, want na een mindere periode werd hij nog voor de winterstop aan de kant geschoven. Vandersmissen was zo gedegouteerd van het voetbal dat hij nooit nog een functie bij een club uitoefende. Intussen is hij hoofdzakelijk spelersmakelaar, onder meer van Rode Duivel Simon Mignolet. De spotlights zocht hij niet meer op, echte erkenning voor zijn imposante carrière heeft hij nooit gekregen.

Laten we hopen dat het Timmy Simons beter vergaat.

Journalist Filip Van der Elst kijkt bij het betreden van een voetbalstadion eerder naar de tribunes dan naar de grasmat