Estafette: Start to triatlon

“Moet jij daarin zwemmen?” Mijn vader staart naar het groen-bruine sop voor hem. Ik: “Jep, vijfhonderd meter.”

Hij weer: “Je bent gek.”

Het is mei 2013. In mijn wetsuit, voor vijftig euro overgekocht van een vriend, en op blote voeten sta ik langs het kanaal Bocholt-Herentals. Hier in Geel, in de Antwerpse Kempen, zal ik starten in mijn eerste triatlon.

Even voordien had ik mijn loopschoenen afgezet aan de tweede wisselzone.

Daarna mijn fiets aan de eerste wisselzone, vlakbij het kanaal. Mijn toenmalige vriendin had me nog een plagend ‘hulp nodig?’ toegeroepen, terwijl ze zag hoe ik voor het eerst mijn perineum van een laag broekvet voorzag. Moet je doen tegen het schuren, zo was me verteld.

De wedstrijdleider legt nog even de spelregels uit. Tot aan de boei, tweehonderdvijftig meter verder en terug is de opdracht. En verder: dit is een niet-stayerwedstrijd. Wieltjeszuigen is dus verboden. Het is ieder voor zich.

Als de politie heeft doorgegeven dat het parcours volledig verkeersvrij is, laat de scheidsrechter ons in het water. Mijn pak vult zicht met koud kanaalwater, terwijl ik een plaats zoek tussen de tientallen zwemmers in het kanaal.

Knal! We zijn vertrokken. Mijn eerste triatlonwedstrijd is een feit. Ik krijg langs alle kanten klappen. Spartelende voeten in mijn gezicht, een hand die aan mijn schouder trekt. Ik krijg een slok van het goedje binnen. En nog een. Andere triatleten hadden me voor het gewoel tijdens het zwemgedeelte gewaarschuwd. De zichtbaarheid is beperkt.

Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester. Lichte paniek noopt me ertoe van crawl te veranderen naar schoolslag. Ik draai me zelfs even op mijn rug om op adem te komen.

De grote gele boei komt traag dichterbij. Het keerpunt stel me gerust. De helft zit erop. Ik ga meer langs de oever zwemmen. Als ik links ademhaal zie ik de schroeven van de plezierbootjes die aangemeerd liggen. En een trap. Een medewerker van het evenement reikt me zijn hand. Met wat hulp sleur ik mezelf uit het water.

Nog gedesoriënteerd van mijn verblijf in het donkere water, loop ik mijn fiets straal voorbij. Tijd om dat natte wetsuit van mijn lijf te pellen. Geen lachertje. Echte triatleten trainen niet voor niets ook op de wissel.

Na de traagste wissel in de geschiedenis van deze sport zit op mijn fiets. In mijn kersvers doch tweedehands triatlonpakje. Ook vijftig euro, van dezelfde vriend. De paniek van in het water maakt plaats voor verwondering. De Kempen staan in bloei. Het parcours voert me in twee lussen langs het kanaal en doorheen de velden. Een seingever slingert me een aanmoediging toe. Dit is een mooie sport.

Het fietsonderdeel is puur genieten. Na twintig kilometer komt ook daar een eind aan. Lopen is pure business.

Lopen is mijn sport. Het is wat ik al jaren doe en wat me uiteindelijk naar de triatlon gelokt heeft. Nu kan de wedstrijd echt beginnen. Het looponderdeel heeft niet het fraaie decor van zo-even. Pijlen en seingevers sturen me door een ordinaire Vlaamse woonwijk. Geeft niet. Ik heb geen tijd om rond te kijken. Vooruitkijken en triatleetjes oprapen is de enige taak die me rest. Mijn vader staat langs het parcours. “Ik voel me goed!”, roep ik.

Ik voel me ook goed. Heel goed zelfs.

Ik sta op het punt om een droom te verwezenlijken en ik voel na het zwemmen en het fietsen nog voldoende kracht door mijn benen stromen om collega-atleten de onderkant van mijn zolen te laten zien.

Dit gevoel kan je niet kopen. De finish lonkt. De chip rond mijn enkel geeft aan de computer mijn eindtijd door. Die is van geen benul. Achter de glazen van mijn zonnebril probeer ik enkele tranen te verbergen. Puur contentement. Ik hap in een stuk peperkoek en een banaan. Het smaakt naar meer.

Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter