Estafette: Verlaten viaducten

Sinds ik er in januari een maand heb rondgetrokken, weet ik het wel zeker: Nieuw-Zeeland is het mooiste land ter wereld. Dat komt voor een groot deel door de mooie natuur die verspreid is over het Noorder- en Zuidereiland, gaande van de rotsige kust met opeenvolgende baaien die er telkens weer anders uitzien, al dan niet uitgedoofde vulkanen met sneeuw op de top, prachtige natuurparken, onbewoonde eilandjes, verlaten stranden met spelende zeehonden en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nog een troef: de kiwi’s houden van sport. Op de Olympische Spelen in Rio eindigde Nieuw-Zeeland met vier gouden, negen zilveren en vijf bronzen medailles op de negentiende plaats in de medaillestand: niet slecht voor een land met amper vierenhalf miljoen inwoners. Het gematigd zeeklimaat en de mooie plekken om te sporten, zitten daar natuurlijk voor iets tussen. Nieuw-Zeelanders houden het meest van rugby, cricket, kajak en netbal: een soort combinatie van basketbal en korfbal die door de spelsnelheid en spanning best aangenaam om te volgen is.

Wie op vakantie gaat naar Nieuw-Zeeland, heeft sowieso de nodige beweging. Wij vullen onze dagen vooral met lange wandelingen op onbewoonde eilandjes en vulkanen, door regenwoud en langs watervallen. Maar de grootste sportieve prestatie leveren we in Tongariro National Park, waar klaarblijkelijk heel wat scènes uit The Lord of the Rings zijn gefilmd.

De Old Coach Track is een mountainbikeparcours dat heel mooie natuur combineert met ingenieuze bouwconstructies. Tussen 1906 en 1908 wordt de weg gebruikt om met paard en kar passagiers en goederen te vervoeren tussen de twee uiteinden van een spoorweg die wegens het grote hoogteverschil op dat moment nog niet met elkaar verbonden zijn. Na 1908 raakt de alternatieve weg al snel in onbruik en hij zou vandaag helemaal vergeten zijn, als hij enkele jaren geleden niet in ere werd hersteld en in 2010 werd heropend als wandel- en mountainbikeparcours. Nieuw-Zeelanders houden namelijk van fietsen, op voorwaarde dat het een beetje spectaculair is. Fietsen op de weg zegt hen weinig, maar een spectaculaire afdaling of een uitdagend mountainbikeparcours moet je hen geen twee keer voorschotelen.

De Old Coach Track vertrekt langs uitgestrekte weilanden waarop grote kudde schapen grazen - vintage Nieuw-Zeeland, zeg maar. Al snel duiken we een stukje oerbos in. Wat verderop komen we een voormalig viaduct tegen, waarvan alleen de roodbruine pijlers zijn blijven staan, als reuzen in een desolaat natuurlandschap.
Op de Old Coach Track liggen ook cobblestones, hadden ze op voorhand gezegd. Als rasechte Flandriens hebben we daar naar uitgekeken: niets leukers dan met de handjes los op het stuur en met een groot verzet over de kasseien te dokkeren. Maar in Nieuw-Zeeland leggen ze hun kasseien op een andere manier dan in Europa: slechts hier en daar steekt er eentje heel wat centimeters boven de grond uit, waardoor je erg oplettend moet sturen en balanceren, zeker in volle afdaling. En bergop, wanneer je al erg je best moet doen om niet om te vallen, zijn ze ook al niet gemakkelijk te ontwijken.

In het midden van het traject ligt een oude spoorwegtunnel. Daar duik je best niet te snel in: enkele seconden lang ben je verblind door de duisternis. En net wanneer je ogen zich aan het donker hebben kunnen aanpassen, moet je die dekselse tunnel opnieuw uitrijden. Maar een ingenieus bouwwerk is het wel, hoor.
Op de laatste en misschien wel hoogste brug van de dag, het Hapuawhenua Viaduct, mag je in principe niet fietsen om geen tegenliggers te hinderen, maar aangezien wij hier alleen zijn, doen we het toch. Niet weggelegd voor mensen met hoogtevrees. Aan de andere kant van het viaduct staan enkele grote picknicktafels, die welgekomen zijn voor verpozing. Op de achtergrond zingt de toei of tui, onze favoriete lokale vogelsoort, zijn vrolijke wijsje.

Het laatste deel van het parcours gaat in dalende lijn, richting het in de zomer verlaten bergdorpje Ohakune, vooral bekend wegens de wintersport en wortelteelt. Met een verfrissend ginger beer (niet-alcoholisch drankje van Australische makelij, KL) en een uitzicht op de hoogste berg van het Noordereiland komen we weer op onze positieven.

Als ik het allemaal neerschrijf, terwijl de regendruppels op het koude vensterglas neerslaan, vervult mijn hart zich met niets dan heimwee. Nieuw-Zeeland, wij zijn nog niet klaar met elkaar.

Freelancejournalist Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten