Han Dirk Hekking: Europa en de echte wereld

Wie in de buurt van de Europese instituties werkt, heeft zo zijn eigen visie op de Brusselse realiteit. Dus hoor en zie ik overal verhalen over de ijzige koude en de daklozen op het Noord-Station. Maar in mijn eigen veilige Europese kwartier heb ik er niets mee te maken.

Eigenlijk zijn de Roma, die ondanks de gure temperaturen aan de trappen van het Schuman-metrostation stug blijven doorbedelen, vaak de enige ambassadeurs van het andere Brussel die eurocraten tegenkomen.

En hen zien we eigenlijk niet, hoe vasthoudend ze ook zijn en hoe berekenend ze hun kinderen ook inzetten bij het loskloppen van geld.

Hetzelfde geldt min of meer voor de bonte stoet demonstranten, die met de regelmaat van de klok met spandoeken de Schuman-rotonde bevolken. Zij willen dat de EU iets wel of niet doet, en denken in het hart van Europa - waar het immers barst van de journalisten - aandacht voor hun problemen te krijgen.

Een tragische misvatting. Overdaad schaadt. Eén demonstratie valt nog op, elke dag een is sleur.

En de mensenrechtenschendingen in een Aziatisch of Afrikaans land mogen ten hemelschreiend zijn, het journaille staat doorgaans met de rug richting de betogers. Wij schrijven immers over Europa, en dat heeft al problemen genoeg.

Iets van ver weg hoeft er niet bij.

Onze waterkanonnen
Onze bijna volledige loskoppeling van de werkelijkheid elders blijkt vaker. Vorig najaar waren er rellen in Molenbeek, op hetzelfde moment dat er een beraad van Europese regeringsleiders in Justus Lipsiusgebouw in de Wetstraat plaatshad.

Tussen het Anneessensplein en onze werkplek is het drie kilometer. Maar ik verraste menig collega toen ik vertelde dat het er in Molenbeek heet aan toe ging, en dat de politie zelfs waterkanonnen inzette.

Die waterkanonnen deden wel een belletje rinkelen. Die zijn namelijk van ons. Ze staan meestal even imposant ronkend als werkeloos water lekkend bij de gebouwen van de Europese Commissie en Europese Raad, als Europa praat over vissers of boeren.

Omdat deze beroepsgroepen nog wel eens naar Brussel willen afreizen om meer subsidie te eisen, neemt de politie het zekere voor het zekere. Dat wil zeggen, ze zet die waterwerpers neer omdat er onder de delegaties altijd boeren en vissers kunnen zijn die zich niet beperken tot het uitdelen van pamfletjes en beschaafde spreekkoren.

Die boeren en vissers zijn voor ons dan passanten - ze gaan gewoon weer weg, ontevreden als altijd, of nog ontevredener. De Roma bij de metrotrap verdwijnen ook altijd in de middag. En dan zijn we gewoon weer onder ons, in onze eigen comfortzone.

Of? Af en toe klinkt er onder de eurocraten verontwaardiging. Als er bijvoorbeeld een europarlementariër het slachtoffer is van een beroving. Hier, in onze eigen wereld. Het zou niet moeten mogen.

Of als ze onze banken beroven, die nota bene in het oerveilige bastion van het Europees Parlement zijn gevestigd.

Als criminelen hun kalasjnikovs legen op de Adolphe Maxlaan, soit. Eurocraten nemen er geen of amper kennis van.

Maar als overvallers op de vlucht in Ukkel een moeder doodschieten, slaat de schrik om ons het hart. Ukkel, Sint Pieters Woluwe, daar wonen wij. En daarom reageren we verontwaardigd op het verweer van de politie, die zegt dat Brussel een grote stad is, met grootstedelijke problemen. Dat is ons allemaal veel te redelijk.

Misschien zijn wij daarom wel een beetje als sommige Vlamingen. Die hijsen zich elke ochtend knarsentandend in de trein om in Brussel werken. 's Middags is het lood uit hun schoenen verdwenen en treinen ze opgelucht Sodom en Gomorra uit. Zonder om te kijken.