Han Dirk Hekking: Op verplaatsing

Vraag mij een reden waarom ik Brussel fantastisch vind, en ik antwoord u: Guust Flater. In de tekeningen van Franquin meen ik namelijk af en toe vlagen van Etterbeek voorbij te zien komen. En daar werk ik. Ik loop dus soms live door het decor van mijn held.

Voor mijzelf zijn niet veel parallellen met het 'werkzame' leven van de antiheld te trekken. Ons bureel mist een lachmeeuw en een kat. Onze juffrouw Jannie zit op ons hoofdkantoor in Amsterdam.

Vooruit, er is één ding dat gelijk is: de papierhopen van Himalaya-achtige proporties.

Aan Guust Flater moest ik ook vaak denken toen ik voetbalde in de regio-Brussel en de Rand.

Als sobere linksback trok ik veel bekijks. Een zekere Van Holsbeeck had al met de hoed in de hand bij mij aangeklopt, toen ik op een verdrietige vrijdagavond in de 87^e minuut in een uitwedstrijd bij min twee in donker Vlaanderen de voorste kruisband van mijn linkerknie scheurde. Einde carrière.

Stilte
Wat rest zijn de herinneringen. Die zijn niet zelden Flateriaans. Zoals het moment dat we tegen een club onder de rook van Zaventem een minuut stilte in acht moesten nemen voor een overleden bestuurslid.

Geen sinecure als de ene na de andere Boeing je van de sokken blaast.

En natuurlijk de legendarische wedstrijd tegen Bruxelles Étoile Capitale. Maar voor ik daarover begin, eerst een woord van uitleg over voetballen in Nederland.

Ik heb geen sluitend vergelijkend velden- en accommodatieonderzoek gedaan. Maar omdat de 'Ollander, om met Tom Lanoye te spreken, toch "uw mof" is, stel ik maar even vast dat bij ons alles beter is.

Ik heb zelden zo vaak in bouwvallen moeten omkleden als in de regio Brussel. Ik huilde op den duur van geluk als er kunstgras was. Echte grassprieten waren schaars als hoopvolle momenten in de Belgische (pre)formatie.

Terug naar de match. Boven de stad hangt een lucht die Noah had doen besluiten zijn zonen tot actie aan te sporen.

Bij het inlopen denk ik aan Guust. Die is keeper in een vriendenteam. In een van zijn gags staan er zoveel plassen op het veld, dat er eenden zwemmen. Zelf staat hij tot zijn middel in het water.

Onze wedstrijd staat gepland voor een bijveld. Daar komt Van Holsbeeck natuurlijk nooit kijken. En er staat water. Veel water.

De tegenstander is in geen velden of wegen te bekennen. Toch houden we onze warming-up manmoedig tien minuten vol. Dan zijn we net warm, begint het te regenen en is ons geelzwarte tenue egaal zwart.

Twee minuten later accepteert het onzichtbare BEC de reglementaire nederlaag van 5-0 wegens forfait.

Wormen
Natuurlijk regent het in Nederland ook. Een Hollandse club die ik kende, had net als BEC last van permanente plassen. Een plaatselijke hengelsportwinkel kwam met een ideetje dat linea recta van Guust had kunnen komen.

De uitbater suggereerde dat de voetbalclub wel wat wormen bij hem kon betrekken. Die zouden de grond loswoelen en zo de afwatering verbeteren.

Waar blijft nu het stokvis-met-aardbeien-moment, vraagt de Flater-kenner zich af. Dat komt er niet.

Maar de wedstrijd tegen RC Etterbeek, in het schitterende Stade Guy Thijs, staat me nog bij.

Is de stemming in Nederland vaak als 'zakelijk' te kwalificeren, de voorzitter van RC Etterbeek komt na de felbevochten 1-1 de 'spelers op verplaatsing' allen persoonlijk de hand schudden.

Met een brede armzwaai attendeert hij ons op de stapel sandwiches die voor ons klaarstaat.

Ik denk aan de slappe thee in de rust in Nederland en tast toe.