Han Dirk Hekking: Stayin’ Alive

Het was in station Clemenceau dat ik mij realiseerde dat ik de Brusselse metro graag zie. Ik zat te dommelen toen ik bij het binnenrijden van het station de schilderijen zag van Joseph Willaert (1936-2025, zoals op een van de werken staat).

In Clemenceau regeren Willaerts bijna idyllische plattelandspanorama's. Wat een verschil met de Brusselse buitenwereld. Hoe verder ik richting Leopold II geraak, des te hoger de dichtheid van schijnbaar slordig tegen elkaar aan gekwakte, en lukraak in het landschap gedumpte bebouwing.

Het contrast deed me bij de eerste kennismaking glimlachen. En ik ging meer aandacht aan de metro besteden.

Voor een frequente gebruiker van metrostation Schuman liggen warme gevoelens voor de MIVB niet voor de hand. Dat ligt niet zozeer aan de metro, maar aan de buren van het spoor.

De NMBS is er bezig met de moeder aller verbouwingen van het treinstation. Wat voor effect dat op de reguliere reiziger heeft, laat zich raden. Ik zeg Pompeii, en dan weet u genoeg.

Schuman voelt in die zin wel vertrouwd aan, dat het qua beduimeldheid lijkt op de paar ondergrondse metrostations die Amsterdam rijk is.

Nu ja, Amsterdam heeft eigenlijk geen metro. Vier ondergrondse stationnetjes; de rest van de haltes bevindt zich op het maaiveld. Je waait er het grootste deel van het jaar weg. Dat mag geen ondergrondse heten.

In Amsterdam neem je de metro om van A naar B te gaan. In Londen en Parijs idem dito. De metro is te vol, 'mind the gap', de stations te druk. Wegwezen, naar de buitenlucht.

De metro van Tokio herinner ik me als klinisch. Behalve de momenten als salary-men dankzij de sake hun vormelijkheid gedag zeggen en het hoofd op je schouder leggen om te gaan snurken.

Nee, dan Brussel. Mede vanwege de muziek.

Ooit, in de jaren negentig, toen ik in Nederland werkte maar een gesprek in Brussel had, viel me in station Montgomery op dat de MIVB klassieke muziek uit de luidsprekers liet schallen.

In Nederland heb ik nog nooit muziek in een metrostation gehoord. Tenzij via een collegareiziger die zijn iPod op orkaansterkte heeft of via rondreizende Ecuadorianen met panfluiten en Balkanorkesten met violen.

Voor het overige geen muziek terwijl u reist in Amsterdam. Het zal wel niet kunnen. Er is altijd het risico dat er iemand om een klachtenformulier vraagt. De muziek staat te hard, te zacht, deugt niet.

De MIVB draait voor zover ik heb gehoord geen klassieke muziek meer, maar pop. Wat de filosofie van de metro-dj is, weet ik niet. Zijn mensen minder agressief door Together we're strong van Patrick 'Dallas' Duffy en Mireille Mathieu?

In metrostation Park zit vaak een man met zijn xylofoon de akoestiek in de gangen te testen. Met een mooi Vlaams woord is het effect soms 'hallucinant'.

Bij het geven van een muntje geeft hij mij altijd een ballon om op te blazen mee. Of de kinderen mij nu vergezellen of niet.

En zo draait menige metroreis op een relax-moment uit. Zoals die dag dat ik rond half acht 's avonds de metro neem in het Centraal Station. Op het perron aan de overkant verkeren twee vroege twintigers in een 'melige bui', zoals een Hollander dat zou uitdrukken. Als de MIVB Stayin' Alive van de Bee Gees opzet, beginnen ze een discodans.

Een besnorde en bebrilde man met een fles bier kijkt uitdrukkingsloos toe. Twee dames met hoofddoek in een lang gewaad proberen uit alle macht een advertentie voor goedkoop bellen uit hun hoofd te leren. Ik houd mijn hand voor mijn mond om niet in lachen uit te barsten.

Han Dirk Hekking is correspondent voor de Nederlandse zakenkrant Het Financieele Dagblad.