Laptopia: Abattoir

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week bezoekt hij de markt aan Abattoir.

De markt aan Abattoir
Vrijdag 22 juli, 10 uur

Aan de ingang van onze plaatselijke Delhaize hangt sinds kort een scherm waarop te lezen staat dat handtassen, boodschappentassen en ook caddies voortaan verboden zijn in de winkel. Je moet ze achterlaten bij de lockers aan de kassa die daar speciaal voor zijn geïnstalleerd. Met een boodschappentas een winkel binnenstappen is dan ook erg verdacht.

Hier op de met aan de achterkant van het dodedierendemontagecentrum Abattoir is iedereen nog altijd welkom met zijn caddie. Ook al is het een erg lelijke. En God weet - uit de hoogoplopende discussies met zijn dienst-na-verkoop die al sinds de zevende dag overuren draait - dat lelijkheid nog altijd een bovengemiddeld vaak voorkomend euvel is in de categorie van de caddies. Delhaize zou eigenlijk moeten weten dat de meeste caddies zelfs gewoon te lelijk zijn om een winkeldiefstal mee te plegen - laat staan een aanslag. Toen onze bomma in de herfst van 1973 een rol behangpapier van haar zolder haalde om het opberghok in de sacristie van de Sint-Servaaskerk in Oelegem te fatsoeneren, had dat al een frisser motiefje dan de doorsnee caddie vandaag.

Maar ik moest in deze multiculturele context maar eens ophouden met al die Christelijke referenties. Ik wil alleen nog zeggen dat wie nog geen caddie heeft, maar toch helemaal marktconform wil zijn, er ook gewoon ter plekke één kan kopen. Prijzen variëren van tien euro voor een model met ruitjesmotief, tot 78 euro voor een model met iets minder ruitjes. Als beginner kan je natuurlijk ook zonder caddie, maar dan is een boodschappentas aangewezen, want uit sympathie voor het milieu doet niemand hier nog zijn buit in het plastic zakje.

Meestal is hier zoveel volk dat de bronzen stieren aan de ingangspoort er onrustig van worden. Op vrijdag is het iets kalmer, maar zaterdag en zondag kan je zonder liegen van een massa spreken. Mij maakt het niet uit, want ik kom toch niet om te kopen. Zodra ik ergens overaanbod waarneem, worden mij de motieven om tot aankoop over te gaan erg onduidelijk. De wetenschap dat wat ik eventueel zou kunnen nodig hebben ook voorhanden is, volstaat. Verder vind ik kopen ook gewoon een lastige transactie waarvoor ik een intermenselijke drempel over moet die meestal hoger ligt dan de prijs.

Online shoppen kwam wat dat betreft als een zegen, maar dat concept valt vooralsnog niet te verzoenen met de handelswijze hier. Voor de mensen die hier rondlopen is kopen duidelijk niet zo’n vrijblijvende aangelegenheid. Bovendien is het online vooralsnog kwaad kersen kopen zonder dat er onderaan in de zak ergens een paar exemplaren geplet raken. Tenslotte bieden de kraampjes onder de immense luifel ook minstens evenveel keuze als het internet. Op het net is het zelfs onmogelijk geworden om met een interessante autokrik geconfronteerd te worden op het moment dat je naar een lookpers op zoek was. Watermeloenen vinden er minder aftrek dan hier vanwege de hoogoplopende portokosten, en ook wie zijn gember met de emmer koopt, is in Anderlecht voordeliger af. Ik ben wat wantrouwig ten aanzien van de kramen waar het snoepgoed in bulk wordt aangeboden (zou dat bestaan, namaak-Twix?), maar zeer enthousiast over de nieuwe Foodmet met al die mooie mensen die elkaar ontmoeten rond rekken vol varkenspoten en bergen gehakt: Meat the world.

De markt aan de slachthuizen geldt terecht als clichébeeld van het multiculturele Brussel. Wellicht is er geen andere plek waar zoveel dialoog tussen de verschillende volkeren plaatsheeft als hier. Het is uitkijken hoever die dialoog zal leiden. Hoopt de Senegalese Saint-Gilloise heimelijk op een babbel met de Poolse Pajotter, dan leidt deze eengemaakte markt misschien ooit nog eens tot een hechte politieke unie.