Laptopia: Atomium

Opgelet met de regels van het redeneren. De gebalde slogan No balls, no glory impliceert niet dat je mét ballen het pleit sowieso hebt gewonnen. Anders zouden de Belgen – met hun thuisbasis aan het Atomium – die Italianen met hun gecastreerde scheve schacht van Pisa gisteren wel bij hun pietje hebben gehad. Quod not.

Het is nu dus de day after, en ik zit - puur uit plichtsbewustzijn en niet voor de lol - al meteen 102 meter hoog in een 165 miljard keer uitvergroot atoom, van wat volgens kenners een kubisch ruimtelijk gecentreerde kristalstructuur van ijzer is.
Het bouwwerk uit 1958, dat volgens mij ook nog eens op zijn kop staat, wordt om één of andere reden nooit officieel als een exponent van het Belgische surrealisme gezien, maar is dat natuurlijk wel. Pure Suske & Wiske.

Gewone spektakelarchitectuur vind je overal. Toen Alexander Gustave Eiffel voor een eerdere Wereldtentoonstelling in Parijs ook al een hoge toren zonder ballen bouwde, volgde hij volgens een betrouwbare bron alleen maar zijn eigen devies dat ‘keeping low doesn’t make sense’. Maar weinig architecten die ook nog eens serieus willen worden genomen, oogstten ooit zoveel succes met een voorstel om een bestaande vorm gewoon xaantal keer te vergroten. Only in Belgium.

Het zou kunnen dat aan mij te merken is dat mijn hoofd luttele uren na de overdaad aan Jupilervlaggen en Fellainipruiken niet meteen naar een bezoekje aan nòg een Belgisch symbool staat. Bovendien heb ik mijn portie vrolijke jarenvijftignostalgie wel gehad toen de vijftigste verjaardag van de Expo werd gevierd.

Vandaag heb ik even geen zin in de esthetiek van Boudewijns babyface, de Kodak Color-kleuren, de vriendelijke Sovjetpaviljoenen en de monumentale hostessen. Als ik had geweten dat ik mijn auto letterlijk op tien meter van het monument kon parkeren, dan had ik om te beginnen ook al niet met de fiets die hele teringhelling naar het Heizelplateau beklommen. Dat bedenk ik terwijl alles samen zo’n vijftigtal opgetogen toeristen met hun smartphones de illusie van het perspectief misbruiken om te doen alsof ze het Atomium omverduwen.
Ik krijg een gratis perskaartje, maar toon mij zeer ondankbaar.

Wanneer een opdringerige man in een Robbedoes-pak bij de ingang vraagt of hij met het oog op een souvenir voor later met mij op de foto mag, weiger ik dat met een geloofwaardige imitatie van een humeurige Kwabbernoot. Samen met een paar Spanjaarden, die wel volmondig ja zeiden tegen Robbedoes, wacht ik vervolgens gedwee tot ik tegen de snelheid van de bekende lift naar hoogte 102 wordt gestuwd.

Daar in de bovenste bol laat het panorama van 360 graden duidelijk zien dat de aarde een platte schijf is waar Antwerpen en Hasselt met wat geluk misschien ooit nog afvallen. Van hier gezien is het Justitiepaleis niet meer dan een vervelende puist, terwijl Laken van dichtbij dan weer één groot bos lijkt met een parking er rond. Van bovenaf gezien blijkt de Trade Mart een zonnepanelenpark, en verkopen de architecten van Mini-Europa nog altijd met succes hùn idee om bestaande vormen gewoon x-aantal keer te verkleinen. Tip voor de toeristen: vanuit het Atomium kan je gratis naar Mini-Europa kijken, en tonen de Europese gebouwen en monumenten nog eens zoveel kleiner.

Ik schrijf deze impressies dus zwevend boven de duiven, vanuit de bar met zicht op de hele stad - van de oranje dakjes van de voorsteden tot de torens van de Noordwijk en verder. Het is de meest spectaculaire plek vanwaaruit ik al een stukje heb geschreven, maar ik blijf uit de hoogte doen. Bijvoorbeeld tegen het bedienend personeel dat er in geslaagd is mij uit het oog te verliezen, terwijl er hier letterlijk geen hoek is om je achter te verstoppen. Ik moet het dus zelfs zonder Spa Reine doen. “Ik zit hier voor de sfeer” kan in zo’n hoge bol gelukkig twee dingen betekenen.