Laptopia: Autosalon

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: het autosalon

DINSDAG 17 JANUARI, 10.40 UUR

De mijne is 528,5 cm lang. Het staat op de kleine affiche boven het urinoir dat ik preventief bezig, teneinde verderop in de Heizelpaleizen minder aandrang te voelen om de hele boel af te zeiken. Pissijnpubliciteit is duidelijk het werk geworden van gespecialiseerde afdelingen binnen de reclamebureaus. In dit geval prijst de penocentrische toilethumor een uit de kluiten gewassen Fiat Fullback aan - zo’n 4x4 monstertruck die je niet meteen associeert met de Italiaanse automobielindustrie. Een SUV van Fiat is even vanzelfsprekend als een salopette van Armani, een hakbijl van Alessi, of veldrijden met Andrea Pirlo.

Maar het is wel zo eerlijk van de constructeurs om zelf te beginnen over de propeller die hun klanten naar het Autosalon drijft. Ik ben hier voor het eerst sinds de autolobby mijn middelbare school kon verleiden tot een educatief bezoek, dat mij toen heel wat folders en posters heeft opgeleverd. Vijfentwintig jaar later stel ik vast dat het gros van de bezoekers die schoolreis uit hun collegetijd elk jaar is blijven herhalen. De groepjes mannen, makkers en maten die welgezind en vol verwachting langs de veiligheidscontrole en kassa stormen, zijn dezelfde die je tussen de braadworstenkramen ziet laveren op weg naar een voetbalmatch. Af en toe zie je een vrouw, maar die draagt dan toch meestal een heel korte rok. Koppels die echt de aankoop van een nieuwe wagen overwegen, lijken me in de minderheid. Aandoenlijk zijn de jonge gasten met baseballpetten en veel wensdromen, maar geen geld, en ook de toegewijde werklui die oprecht op zoek gaan naar de lichte vrachtwagen met het meeste nuttig laadvermogen.

Folders en posters hebben sinds de tablet en de smartphone duidelijk aan belang ingeboet. Anderzijds kan ik me niet herinneren dat je destijds al zo familiair mocht omgaan met de toonmodellen. Behalve op de omheinde stand van Porsche wordt er overal gezwind in- en uitgestapt.

Auto’s komen natuurlijk veel beter tot hun recht wanneer ze niet in de file staan, maar op vast tapijt te midden van goedgeklede hostessen, strakke bloemstukken, en grote schermen waarop de losgelaten beestjes door verafgelegen landschappen sjezen, die na hun doortocht alweer wat minder ongerept zijn. Het aandeel CO2 dat per honderd kilometer wordt uitgestoten staat wel overal vermeld op de technische fiches, maar eigenlijk worden ecoscores niet echt als verkoopargument uitgespeeld. Ook een Tesla rijdt nog voornamelijk op testosteron.

Maar kom, we zouden niet te veel zeiken. Een auto is ook een perfecte assemblage van technologie, design, kracht, vrijheid en status. Als je dat voor ogen houdt, verwondert het al veel minder dat mensen op deze hoogmis en masse rond een vierwieler staan draaien. En dat we nooit de afspraak hebben gemaakt om het gewoon bij een paar automerken en -modellen te houden. Mensen willen de verschillen kunnen zoeken tussen het smoelwerk van de Hyundai Tucson en dat van de Ford Focus RS, en kamp kiezen tussen het Kawasaki-groen en Honda-rood.

En luister eens naar het geluid waarmee zo’n autodeur tegenwoordig dichtslaat. Weinig zaken vallen zo mooi in elkaar om zich met zo’n cleane, maar overtuigende, haast erotische klap te sluiten. Misschien iets voor de boys van de reclamebureaus.