Laptopia: Betoging non-profitsector

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: de betoging van de non-profitsector.

DONDERDAG 24 NOVEMBER, 10 UUR

Op gezette tijden laat Brussel over zich heen lopen door de protestanten en malcontenten in het democratische rollenspel. Het is een vast ritueel waarmee besluitvormingsproces en verkeersknoop even worden doorkruist: wie vindt dat hij genoeg is gerold gaat de straat op, en die straat ligt nu eenmaal hier. Pragmatische geesten hebben al voorgesteld om een comfortabele betogingsboulevard aan te leggen, maar dergelijke stroomlijning van het burgerprotest botst intuïtief op weerstand. Voor je het weet worden privéfirma’s ingeschakeld om in jouw plaats op die boulevard te gaan betogen.

Je hebt manifestaties in alle maten, maar ik koos ter observatie voor de gezamenlijke opstand van de zorgsector. De koosnaam ‘Witte woede’ is namelijk misleidend. Zorgverstrekkenden betogen helemaal niet in het wit, en blijven ook als ze woedend zijn erg vriendelijk. In het geval iemand te midden van het gedrum toch gewond zou raken - omdat hij struikelt over een stoeprand of botst tegen een paaltje - kwijten ze zich nog steeds van hun verzorgingsplicht.

Terwijl banieren met sexy letterwoorden als CNE, LBC-NVK, CGSP en PSL strak wapperen in de wind, duurt het warmlopen voor de start van de betoging wel erg lang. Vakbondsafdelingen uit Deinze of Ath hebben nog tijd voor wat selfies, de aanschaf van het gespecialiseerde tijdschrift ‘De linkse socialist’ of een sixpack Jupiler. Rond de clusters betogers heeft zich ook een alternatieve economie van wafel- en braadworstverkopers georganiseerd.

Pas na heel wat schijnmanoeuvres en geschuif met de troepen rukken de rode, groene en blauwe supportersscharen op naar de arena. Daarbij valt toch op dat er op vestimentair vlak sprake is van enige ongelijkheid onder de vakbondsgetrouwen. De roden marcheren in een warme rode jas, terwijl veel groenen slechts een groene vuilniszak om het lijf hebben. Misschien moet daar onderling ook eens over worden betoogd.

Wel hebben de groenen in hun goodiebags groene fleece mutsen gevonden, wat dan weer vragen aangaande commercialisering en uniformisering oproept. Is betogen een zaak van kledingcontracten, gadgets en vakbondsmerchandising? Kan iedereen niet gewoon zijn rode paraplu, blauwe pet of groene rugzak meenemen?
Een pluim dus voor de opstandelingen die eigenhandig kartonnen protestbordjes op houten latjes hebben geprikt. Duim omhoog voor de verworpenen die met transparante hoesjes geplastificeerde affiches op A4-formaat op hun rug torsen. Hulde aan de militante mutante die de levensbeschouwelijke breuklijnen overbrugt door een rode jas te combineren met een groene sjaal.

En respect ook voor de ervaren betoger die te herkennen is aan zijn oordopjes. Het voortschrijdende Griekse crisiskoor versterkt zijn onheilsboodschappen namelijk nogal. Met handmicrofoons, het ononderbroken slappe getsjirp van natte scheidsrechtersfluitjes, en een muziekinstallatie die volgens een nog steeds dienstdoend recept uit de jaren zeventig op het dak van een bestelwagen is gemonteerd.

Ook bommetjes blijken erg goed te weerklinken in de canyons van de kantoorwijken. Al moet de politie op het hele traject maar één geworpen steen van het asfalt verwijderen. Echt voorbeeldige betogers, die verplegers. Uit beleefdheid weigeren ze zelfs te profiteren van de gelegenheid om Maggie-de-makkelijke-schietschijf vol in de roos te raken. Handen af van de non-profit!