Laptopia: Brabantstraat

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Brabantstraat.

WOENSDAG 21 JUNI, 13 UUR

Maak u geen illusies, separatisme is een stille, maar constante kracht. Je hebt ondertussen Noord-Brabant, Klein-Brabant, Vlaams-Brabant, Waals-Brabant en al wat je wil, maar een geografisch gebied dat gewoon officieel Brabant mag heten, bestaat al lang niet meer. Alles is gereduceerd tot de Brabantstraat, die overtuigend in het zwarte gat van de geschiedenis duikt, en uit de verscheidenheid eenheid in plaats van verdeeldheid probeert te puren.

Als coherent en goed draaiend geheel van lokale neringdoenden met een mediterraan cachet, gold de Brabantstraat zelfs in het wat dat betreft niet onervaren Brussel lang als een exotische bezienswaardigheid, en blijkt de straat zelfs een toeristische trekpleister.

Maar bij mezelf stel ik vandaag nauwelijks nog verwondering vast bij het aanschouwen van de taferelen in de sympathieke soek die Sint-Joost en Schaarbeek met elkaar verbindt. Ik voel meer verbondenheid met deze straat dan met haar absolute spiegelbeeld, de Nieuwstraat.

Een aantal zaken blijft natuurlijk wel verbazen. Om te beginnen de geuren. Die walmen niet van wafels, hamburgers of uit de Bodyshop, maar duiden op de aanwezigheid van wierook, olijven, gekruid schapenvlees, en vers van de rol gesneden plastic schoenzolen.

Behalve het totale gebrek aan internationale winkelketens, is er ook het feit dat er nagenoeg geen leegstand te noteren valt. Er is blijkbaar nooit plaats te veel voor het enorme aanbod, dat bovendien ook nog eens sterk op elkaar lijkt. Dat heel wat winkeliers in dezelfde vijver vissen, lijkt hen niet te deren. Er is geen sprake van concurrentiestress, en iedereen strijdt met dezelfde wapens: ijverig laden en lossen, duidelijke prijzen afficheren, zoveel mogelijk goederen presenteren in de etalage die eigenlijk trottoir heet, en potentiële kopers die de drempel eenmaal hebben overschreden overdonderen met een eindeloos assortiment binnenin. Want het geheim van de Brabantstraat zijn de duizelingwekkende dimensies van de winkelpanden.

Langs de vraagzijde blijft het momenteel echter relatief kalm. We staan dan ook aan het begin van één van de laatste lange en bloedhete dagen van de ramadan. Een meubelzaak geeft voor de gelegenheid ramadankorting. Bij aankoop van een volledig salon krijg je een tafel en een servies bovenop.

Ook andere actualiteit werkt inspirerend. Eén dynamische dealer heeft net een heel windmolenpark ventilators met ingebouwde waterverstuivers laten leveren.

De eet- en drankgelegenheden zijn meer gelaten en focussen op het avonduur. In de snackbars wordt de grill van gisteren ontvet. In de slagerijen zijn de kippen na enkele omwentelingen aan het spit nog spierwit.

Het legertje paspoppen dat is buitengezet om frivole dan wel traditionele klederdracht te promoten, overtreft de voorbijgangers in aantal. En dat is dan hetgeen dat nooit zal wennen aan de Brabantstraat: het primaat van de kitsch, de blingbling, de glitter, de parels, het brokaat, het goud en de bijous. Zelfs de tapijten - zeker niet Perzisch, maar wel synthetisch - glanzen.

En naast die aandoenlijke hoeveelheden kostuums en feestkledij staan ook de enorme hoeveelheden reiskoffers die overal te koop zijn. Hopelijk is escapisme niet de grootste gemene deler. Of houdt er echt niemand van Brabant?