Laptopia: Brasserie Verschueren

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week neemt hij plaats in Brasserie Verschueren.

Terras Brasserie Verschueren
Dinsdag 19 juli, 11 uur

Er is iets ongerijmds aan een stoel die op de straatstenen staat. De paar stoelen waarmee iemand die verhuist een parkeerplaats voor zijn huis probeert te vrijwaren bijvoorbeeld, hebben op mij minstens evenveel effect als netjes bij de gemeente aangevraagde verkeersborden. Vier stijve houten poten op de harde oneffen kasseien, de bekleding van fijn stof blootgesteld aan een heel andere soort fijn stof: het inerte zitmeubel dat binnen zo vertrouwd oogt, wordt op straat een kwetsbaar Fremdkörper.

En een terras, dat zijn veel straat-stoelen bij elkaar. Ook om het territorium van de terrasjesmens af te bakenen maken cafébazen en hun klanten gebruik van het flinterdunne aura van de gedienstige stoel. Al bij het ochtendgloren uitgezet, vrijwaart de makke kudde een hele dag de zorgenvrije zone, de semi-publieke vrijplaats waar voorbijgangers alleen nog door of langs kunnen in ruil voor hun toestemming om aangestaard, beoordeeld en gekeurd te worden.

Het stadsterras claimt de luxe van het landelijke buitenleven op de drukke straathoek, en slaagt daar vaak nog in ook. Zeker op het Sint-Gillis-Voorplein, waar flarden van bloemkoolbladeren en restjes snijboon op de grond herinneren aan de passage van de markt, en waar de schaduw van de acacia’s en van de fantastische beluifelde cafégevel de zonverlichte gevel van de Sint-Gilliskerk eens zo hard laten schijnen. Het verschil met de Mediterranée is miniem. Heeft Sint-Gillis trouwens iets zuiders omwille van de migratiebewegingen uit het verleden, of hield de migrant hier halt omwille van het zuiders karakter dat al aanwezig was?

Brasserie Verschueren heeft natuurlijk ook een gelagzaal, en niet de minste, maar die art-decococon die in de winter zo wordt gekoesterd, is nu een donkere lege huls. Vandaag gaat iedereen met overtuiging NAAST het gebouw zitten. En wie dat al heeft gedaan, kan dan gadeslaan hoe nieuwe kandidaat-terrasjesmensen deze voorpost tussen stadspoort en Bareel benaderen. Alleenstaande twijfelaars vertragen naarmate ze dichterbij komen de pas, kijken even rond of er misschien iemand zit die ze kennen, om dan weer stevig door te lopen als dat niet het geval is. Zij die hun beslissing al hadden genomen, nemen hun lange aanloop te baat om al positie te kiezen en de ideale zitplaats te bepalen. Op het moment waarop ze zich neerzetten, zie je hun houding ontspannen.

Terwijl de ene nog snel even naar het toilet gaat, monstert de ander alvast de kaart. Interessant zijn ook de gesprekspartners, die naar de Parvis komen afgezakt met de uitdrukkelijke bedoeling om bij te praten. Ze zijn minder bezig met het uitkiezen van een plaatsje dan met de mentale voorbereiding van hun parlé. Je ziet hoe ze eerst de gespreksonderwerpen in hun hoofd nog even op een rijtje zetten, om eens ze zitten meteen te beginnen aan een intense conversatie waarbij ze de omgeving volledig uit het oog verliezen. Dit laatste volledig in tegenstelling tot de eenzaten die op het ochtenduur nog in de meerderheid zijn, en die vasthouden aan boek, krant of smartphone waar ze regelmatig de blik van opslaan, of die boven hun sigaret en hun bruin geglazuurde retrokop koffie uitstaren, met de blik op wat in de stad voor oneindig kan doorgaan. En dan heb je nog de mensen die op het terras zitten zoals mensen vroeger op de drempel voor hun deur zaten, om een praatje te slaan met een bekende buur die zich met dat doel even over een stoel vooroverbuigt.

Tussen al die verschillende mensies met uiteenlopende intenties loopt de cafébaas aldoor met gelijkmatige tred heen en weer. Een keer om de bestelling af te nemen, een keer om ze te brengen, een keer om te aanhoren dat hij met de rekening mag komen, en dan nog een keertje met het gepaste wisselgeld. Alles voor zijn kudde stoelen die pas ‘s avonds laat weer op stal zal gaan.