Laptopia: Budabrug

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: de Budabrug.

VRIJDAG 16 JUNI, 9.30 UUR

Neder-Over-Heembeek bestaat natuurlijk niet echt. De mensen die de plaatsnaam verzonnen, hebben zich in hun poging om geloofwaardig over te komen trouwens duidelijk geforceerd. Maar toen ik onlangs ergens aan het kanaal een afslag nam die ik normaal instinctief rechts laat liggen, kwam ik langzaam maar zeker toch in een gebied terecht dat je Neder-Over-Heembeek zou kunnen noemen. Het manoeuvre bracht me op een weg langs het water die uiteindelijk leidde naar de Budabrug - nog zo’n geografische referentie die weinigen ooit met eigen ogen hebben gezien.

Deze strook van het kanaal, gepromoveerd tot Haven van Brussel, is de ware no-gozone van het Brussels Gewest. De jachtclub is er nog niet verjaagd en de roeiclub nog niet uitgeroeid, maar veel scheelt het toch niet. Wie hier niets te zoeken heeft, komt hier beter niet. En geloof ons: je hebt hier niets te zoeken.

Veel kanten kan je trouwens niet op, want behalve het water beperkt ook de woekerende industrie alle bewegingsvrijheid. En hoe verder je je waagt, hoe groter de kans dat je uiteindelijk in Vilvoorde belandt. Het vierkante frame van de Budabrug, een staaltje pre-Expo 58-techniek, is eigenlijk een kader van klinknagels dat het Vilvoordse vergezicht Landschap met viaduct en kerktoren inlijst.

De hefbrug gaat snel op en neer, maar veroorzaakt toch files telkens zij een schipper met Mathilde moet laten passeren. Zodra de brug weer is gaan liggen, waait het stof meteen op. Dit materiaalkot van de stad, deze werkschuur van het gewest, is een woestijn aan het water waar hopen zand en schroot, stapels containers en paletten het uitzicht bepalen. De kapotgereden wegen zijn het exclusieve speelterrein van Gilbert De Clercq International Transport & Logistics, en zijn Hollandse collega’s van Ruud Borst Transport BV. Tussen Gilbert en Ruud laveert de MIVB-bus richting Militair Hospitaal, waar je zonder ernstige brandwonden ook al niet per se heen wil.

Bedrijven die hier gevestigd zijn, opereren ver van onze leefwereld en handelen in goederen en diensten die ons in hoge mate abstract overkomen. Aangezien ze functioneren in een sector die geen consumenten te verleiden heeft, kunnen ze vrede nemen met afschrikwekkende namen als Apragaz en Ziegler. Een voordeur hebben ze ook niet nodig, de leveranciers rammen zich gewoon een weg tot aan de laadkades.

Ginds staan de vuilkarren van Net Brussel geparkeerd, maar particuliere parkeerplaatsen ontbreken, en parkeermeters gedijen al helemaal niet. Het is de bedoeling dat onbevoegden doorrijden zonder omkijken. Als je hier mensen ziet, zijn het magazijnmedewerkers, onderhoudsmecaniciens of stabiliteitsingenieurs die betaald worden om in barre omstandigheden te werken. Verder zou je hier ook terechtkunnen voor een wandeling waarmee je zonder kans op enig succes je scheiding of ontslag probeert te verwerken. Of voor een poging om in optimale omstandigheden en met een gerust hart een lijk te dumpen.

De flora bestaat uit braamstruiken in plaats van platanen, wat de fauna betreft hebben de stadsduiven zich laten vervangen door meeuwen. Zelfs de verkeersborden hebben zich aangepast aan de omstandigheden. Ik heb vooral ontzag voor het buitenmaatse bord dat verbiedt om op deze plek voor anker te gaan. Maar ook het bord dat aangeeft dat je als automobilist het gevaar loopt om met een sierlijk, maar door geen enkele getuige waargenomen boogje over de boordsteen het kanaal in te duiken, en vervolgens een trieste verdrinkingsdood op troosteloze bodem te sterven, maakt een diepe indruk. Ondertussen klotst het water wel net zo lichtvoetig tegen de oever als in de Dordogne. Het wordt dringend tijd voor vakantie.