Laptopia: centrumgalerij

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: centrumgaleriJ.

VRIJDAG 24 FEBRUARI, 14.00 UUR

De geur van eau de Javel die me tegemoet waait wanneer ik de winkelgalerij induik, kan moeilijk worden omschreven met een ander woord dan “penetrant”. Maar verrassend is de herkomst van de frisse wind niet. Want tegels van gaanderijen, zeker als het van die greige zijn, dienen in belangrijke mate om gekuist te worden met javel. In bepaalde voortvarende decennia van de twintigste eeuw werden alle nepstraten ermee geplaveid. Ze geregeld eens opblinken is het enige dat er nu nog opzit.

Maar dan nog vinden de huidige uitbaters van de Galerie du Centre dat de tegels te lelijk zijn om er hun klanten over te jagen. Daarom hebben ze over hun hele indoorcircuit een brede rode loper uitgerold. Je zou kunnen zeggen dat rode lopers de laatste tijd zo alomtegenwoordig (en natgeregend, van kleur verschoten en verfomfaaid) zijn dat ze het omgekeerde uitstralen van wat ze oorspronkelijk beoogden. Maar dan ben je wel een beetje wreed in je smaakoordeel. Je zou ook kunnen zeggen dat het rood van de loper wat vloekt met de paarsroze kleur waarin de muren van de Centrumgalerij zijn geschilderd. Maar in dat geval ken je niets van het ambacht dat hier beoefend wordt.

Je hebt wellicht een team van economen, stadsplanners en psychologen nodig om te verklaren waarom galerijen op een zeker moment verglijden naar de monocultuur. In de Bortiergalerij heersen de boekenantiquairs, in de Galerie d’Ixelles de kappers, en in de Centrumgalerij zwaait het gild van de lichaamsverfraaiiers de plak. Met uitzondering van de failliete espressobar en de papieren praktijk van een verdwaalde filatelist, staat alles in de Centrumgalerij in het teken van de uiterlijke mens. Een lange namiddag in de galerij zou volstaan voor een extreme make-over. Op enkele meters afstand van elkaar kunt u terecht voor uw nieuwe kapsel, een autobiografische tattoo en een welgemikte piercing. Om uw omgeving helemaal te verrassen, kunt u ter afsluiting ook de aankoop overwegen van een stemmige outfit in de sm-sfeer.

Maar de dominante stiel in deze beautyfarm is die van de nagelzorg. En het zijn die kunstnagelkunstenaars die om hun aanwezigheid kenbaar te maken dat gewaagde kleurenspectrum bezigen. Van bruidsjurkwit, over babyroze en rodeloperrood, tot rouwpaars: in deze context vloeken die vijftig tinten rozengeur niet. Hier en daar hangt in de galerij zelfs nog wat kerstversiering die maar niet wil worden verwijderd. De Greepstraat is volledig in de greep van de cosmetische ingreep. Versiering is alles. Het is dan ook opzienbarend wat er allemaal mogelijk is in de boomende discipline van de nail-art. Het zijn allemaal Aziatische experts die de handjobs uitvoeren. De monddoekjes die ze dragen zien er professioneel uit, en zijn op hun beurt met kleurtjes gepimpt. Alleen zijn kunstnagels een beetje als cupcakes. Wel in alle variaties verkrijgbaar, maar te mooi om in te bijten.

Wat maakt dat mensen er tegenwoordig willen uitzien alsof ze met hun vingers in een Schwarzwälder Kirschtorte hebben gezeten? Is onze Barbieworld in het Tijdperk van de Tattoo aanbeland door een overschot aan creativiteit en drang tot zelfvervolmaking, of door een teveel aan onzekerheid en onvoldaanheid? En waar is de stadsgalerij die het antwoord verschaft op dat soort vragen?