Laptopia: Constant Vanden Stockstadion

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Constant Vanden Stockstadion.

DONDERDAG 15 SEPTEMBER, 19 UUR

Het Constant Vanden Stockstadion mag dan al een beetje een zonevreemde eend in het Astridpark zijn, er zijn in de wereld weinig voetbalstadions die zo hard hun best doen om er niet als een voetbalstadion uit te zien. Het bouwblok aan de Theo Verbeecklaan is goed gecamoufleerd met een onopvallend baksteenmotiefje. Je zou er ook de hoofdzetel van pakweg BNP Paribas of Proximus in kunnen zien. Het enige nadeel daarvan is dat het de spelers van de NV RSCA al eens aan wedstrijdmentaliteit ontbreekt, omdat sommige jongens echt denken dat ze een kantoorjob hebben.

Maar binnenin op de tribunes draagt het compacte bouwplan wel bij tot de goede sfeer. Daar heeft de thuishaven van de 33-voudige landskampioen wat van een gezellige living. Met de flatscreen centraal en de toeschouwers in hun zetel er rond. Ook al bewijst Anderlecht vanavond dat het zijn stadion ook zonder derde ring of verhuizing naar de Heizel makkelijk halfleeg krijgt. Voor deze eerste wedstrijd in de groepsfase van de Europa League zijn maar 11.000 mensen opgedaagd, ongeveer evenveel als er inwoners zijn in het pittoreske Azerbeidjaanse stadje Qäbälä, waar de tegenstanders van vanavond vandaan komen. Heel wat zitjes blijven dus leeg, maar omdat die paars en wit gekleurd zijn, draagt dat juist bij tot de ambiance. De club telt namelijk heel wat witteboordensupporters, die de paarse accenten in hun outfit beperken tot een dasspeld of het ruitje op hun Burlingtonsokken.

Zelf zit ik ergens laag bij de middenlijn, recht tegenover Eddy Merckx en Paul Van Himst - na Statler en Waldorf het meest iconische supportersduo ter wereld. Al kan ik hen door het tegenlicht niet goed zien zitten, en zijn zij vanavond voor hetzelfde geld ook maar voor de helft opgedaagd.

Gelukkig zijn er nog de stewards, de ballenrapers, de ballenraperscoördinatoren en ballenrapersassistenten, de clubverantwoordelijken, de UEFA-waarnemers, de veiligheidsdiensten, de reclamebord-reparateurs, de toiletbeheerders en de worstenverkopers. Zij zorgen voor een aangename begankenis. Bovendien heeft UEFA ergens een lucratieve deal kunnen sluiten met een fabrikant van oversized fluohesjes, waardoor al dat omkaderend personeel goed zichtbaar is.

In het midden is er dan de grasmat, waar de bal op deze avond die begint te twijfelen tussen zomer en herfst, zachtjes in wegzakt. Elke keer wanneer Frank Acheampong op zijn flank voorbij komt gestoven, slaat ons wat frisse motregen in het gezicht. Maar ook de nieuwe artiesten uit het Oosten weten wel raad met de omstandigheden. Drie keer staan we recht voor een doelpunt, en een vierde keer voor de logische zege. Behalve dan die ene supporter voor onze neus, die zijn pillen niet heeft geslikt en voortdurend rechtspringt om de scheidsrechter naar kaarten te vragen. De paarswitte supporterskern zorgt al die tijd voor net iets meer kabaal dan het honderdtal Azeiri’s van Qäbälä, maar over het algemeen kabbelt alles kalmpjes. Mauves Army en South Leaders zingen braafjes op de tv-tune van Pipi Langkous, en nadat ze hem een hele wedstrijd hebben uitgefloten, sluiten ze zelfs mauvais blanc Bram Nuytinck weer in de armen. Voor het toppunt van hoofdstedelijke luiheid zorgen echter de supporters die ‘Qui ne saute pas, n’est pas Bruxellois!’ zingen terwijl ze zelf toch maar liever blijven zitten - nog altijd de beste houding als je alles zomaar in de schoot geworpen denkt te zullen krijgen.