Laptopia: Dansaertstraat

Waarom leest u dit nog? U kent de rue Antoine Dansaert immers als de binnenzak van uw ouwe Dries Van Notenpak.

VRIJDAG 27 OKTOBER, 15 UUR

Ook al heeft u geen uitstaans met de Hair Club die er nog altijd aan hoofdhaarverhuur doet, en geen blijde boodschap aan de Protestantse Kerk die er nog altijd de transsubstantiatie ontkent, toch kunt u de Dansaertstraat met ogen toe en slapende voeten in beide richtingen afwandelen.

Ik ervaar het dan ook elke keer weer als een nederlaag voor mijn uiterst avontuurlijke zelf wanneer blijkt dat ik weer eens langs deze weg op een nabijgelegen bestemming wil geraken. En ik hoop van u hetzelfde. De Dansaertstraat is het zwaktebod van elke zichzelf respecterende flaneur. Het olifantenpad van het gewoontedier. Het is exact hetzelfde straatje als dat waarin men meestal slechts spreekwoordelijk belandt.

Mensen komen hier zo vaak paraderen dat ze zelfs al eens per ongeluk de mooie gevelversiering met de bananenpalmen op het KBC-kantoor hebben opgemerkt. Het windowshoppen neemt hier vaak dusdanige proporties aan dat men onlangs grote stukken trottoir heeft moeten verbreden. De meeste automobilisten denken na al die jaren nog altijd dat ze hier wel snel een parkeerplaats zullen vinden - quod not - maar het moet en zal de Dansaertstraat zijn waar de Mini Cooper komt te staan.

Nu ik het zeg: ik ben die geweldige Dansaertstraat zo beu dat ik er loop uit te kijken naar de initiatiefnemers van een straatpetitie om ze af te schaffen. Even geen Dansaertstraat meer zou een mens goed doen. Waarom in een stad wonen als je aan één straat blijkbaar al genoeg hebt? Is er iets mis met de Aalststraat en de Slotstraat misschien? En ondertussen maar denigrerend doen over de Dorpstraat in de provincie.

Als je elders wil geraken, moet je wel hierlangs, zullen de fans tegenwerpen. Je kan er letterlijk niet omheen. De Dansaertstraat is een dominante invalsweg. Kijk maar naar een gelijkaardig georiënteerde straat als de Vlaamsesteenweg. Die is in de loop van de geschiedenis door de Dansaertstraat overvleugeld en daarna slechts een plek in de schaduw vergund. Ook Auguste, de kleine neef van Antoine, is opgeslokt in de Dansaertstratosfeer, want er zijn er weinig die het onderscheid met de Ortsstraat maken.

Ten westen van de centrale lanen kent de rue Dansaert nu eenmaal zijn gelijke niet, opperen de voorstanders met hun kleurige kartonnen draagtassen ook. Ze bedoelen dat hun voorrangsweg ondertussen zoveel status heeft opgebouwd dat hij over een geldmuur en glasbakken kan beschikken. Dat maakt volgens hen van de Dansaertstraat een Standaardstraat. Grotere straten zijn lanen of boulevards, kleinere straten zijn gewoon kleine straten.

Tenslotte, beweren de aanhouders, is de Dansaertstraat een boeiende optelsom van verschillende soorten straten. Een bewoonde winkelstraat op mensenmaat waar je terechtkan voor setjes lingerie, emmers linzen en glazen Lindemans: kom er elders maar eens om! Je treft er naast onbekende ook bekende Brusselaars. En uit het feit dat de mensen aan het ene uiteinde van de straat veel meer kleur hebben dan aan het andere, zou je de conclusie kunnen trekken dat gentrificatie een fel overroepen fenomeen is.

Maar in werkelijkheid valt het nogal mee met die diversiteit. Dankzij Passa Porta liggen er boeken op je nachtkastje en dankzij Flower Attitude chrysanten op je graf, maar de speciaalzaken waar je terechtkon voor visgerei of pijptabak zijn toch grotendeels verleden tijd. Alleen handelaars in ijdelheid overleven: de boetieks voor de uiterlijke en de horeca voor de innerlijke mens. Brillen en koffiebonen - dat vat het samen.

Het is ook de vraag wat echt is, en wat windowdressing. Of hebt u al eens iemand zo’n transparante stoel zien kopen bij Kartell? Bent u misschien die ene klant die regelmatig naar Linders trekt voor de nieuwe lijn advocatentoga’s? Toch behoren die zaken al jarenlang tot het meubilair van de Dansaertstraat. Net als de appelsienen van Kasbah, de kleurtjes van Bonsoir Clara, de geurtjes van Le Pain Quotidien, de bordjes van Como Como, de pizza’s van Mama Mia, de gesloten voordeur van de Archiduc, en de opeenvolgende faillissementen van Café Walvis.