Laptopia: De Evenaar

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: voetbal kijken.

Woensdag 13 april, 20u45

Die avond ergens in een Europese stad. Een man glipt schuldbewust het huis uit, nadat hij zijn vrouw en kind heeft verraden met een kus. Hij slalomt tussen de straatverlichting door, en duikt een duister etablissement binnen, om net als honderdduizenden andere mannen in andere Europese steden aan zijn gerief te komen. Het etablissement zit al tjokvol gelijkgestemden met gelijkaardige behoeften, die hun blik maar even van het scherm naar de laatkomer verplaatsen. Ik ken geen een van hen, maar kan op begrip en broederschap rekenen en krijg spontaan een van de resterende stoeltjes toegewezen. Aangezien de televisiereclame van Heineken op deze plek pas echt op een koude steen valt, bestel ik een muntthee. De neuzen wijzen nu weer in dezelfde richting. Ik ben volwaardig lid van het genootschap, dat mekaar de volgende negentig minuten indringend met de nek zal aankijken.

Wie klaagt nu nog over een gebrek aan groen in de stad? In zowat alle cafés gloort op dit moment de groene rechthoek. En eendrachtig zijn de anders zo problematisch diverse grootsteden op dit avonduur ook. Van echte Europese eenmaking is alleen maar sprake wanneer de sterren van de Europese vlag zo worden omgebogen dat hun extremen elkaar raken om de bekende bal van de Champions League te vormen. Terwijl de camera’s over de tribunes glijden om de ons extatisch toewuivende supporters in beeld te brengen, zijn ook wij even Madrileen of Catalaan.

Maar in dit café wel eerder Catalaan dan Madrileen. Vroeger stond hier als kennisgeving van het plaatselijk beleden geloof nog op ambachtelijke wijze het embleem van FC Barcelona op het venster geschilderd. Dat schilderijtje is ondertussen weg, maar het embleem prijkt nu op de zwarte luifel boven het terras. Binnen staat het ook nog eens op wat vlaggen en vaantjes. Voor de rest is er in het café niet veel te vinden dat de aandacht naar bijzaken zou kunnen afleiden. De bedoeling van voetbal is dan ook de werkelijkheid zoveel mogelijk te reduceren. De sfeer in de lucht is er niet één van politieke conflicten en terreurdreiging - de sfeer in de lucht is een bal. De naam van dit café is ook niet toevallig L’équateur. Wie hier zit denkt effectief dat de evenaar een kalklijn is die op het veld van een miljoenenclub door de middenstip loopt.

Rest de vraag welke strafmaat gehanteerd wordt wanneer iemand hier betrapt wordt op sympathie voor Atletico Madrid. Bij hun eerste kans merk ik dat het nogal meevalt. De bijval waarop hun actie bij een deel van het publiek kan rekenen, valt blijkbaar onder de vrije meningsuiting. Wat oppositie is dan ook wenselijk als je ambiance wil in de tent. Toch is er spanning merkbaar. Wanneer Griezmann - hij heeft nu eenmaal de naam van de boeman in het sprookje - een eerste keer scoort voor Madrid, moeten de Barça-supporters tot het uiterste gaan om het aanhoudende getreiter van de Atletico-aanhang te negeren. De discussies verlopen in het Arabisch of het Berbers maar zijn perfect te volgen. En ja, ook Barcelona had in de slotfase nog een penalty moeten krijgen.

Ikzelf ben voor een keertje neutraal. Wie Messi, Neymar en Suarez verdere roem ontzegt mist gevoel voor geschiedenis. Maar Atletico heeft met Carrasco een Belg tussen de lijnen lopen. Voor mij is elke uitslag dus goed, en dat is een zeer comfortabele positie temidden van een gezelschap dat wél onder de stress gebukt gaat. Hoewel er ook supporters bestaan die zo fanatiek zijn dat ze neutraliteit verdacht, en zelfs onuitstaanbaar vinden, geeft de beheerste, onthechte manier waarop je in groep naar een wedstrijd kan kijken je al snel het aura van een kenner. Van een zuivere liefhebber die het allemaal wel al een keertje gezien heeft. Omwille van dat aura heb ik ook een zwak voor supporters van de derde leeftijd. In het café zitten springerige jongens met het kapsel van Dani Alves, maar ook bedaarde ouderen die Cruijff nog hebben zien geboren worden. Net zoals in het kolkende Vicente Calderón nog grijsaards op de tribune zitten die nog met die nare pestkop van een Franco in de jeugdbeweging hebben gezeten. Hun aanwezigheid doet mij geloven dat voetbalhonger gerechtvaardigd en onstilbaar is. Zo hebben ze een beetje hetzelfde effect als al die mannen die met de autoriteit van hun strakke pak en hun patserige tv-studio’s ook nog de herhalingen van de herhalingen proberen te slijten.

En dan denk ik terug aan hoe ik als kind dat embleem van FC Barcelona probeerde na te tekenen. Toen was dat nog alleen van mij. Nu is het dikbuikige, volgevreten logo overal en van iedereen, en overvalt me toch weer de vrees dat de bubbel ooit zal barsten, dat er wel degelijk sprake is van een verslaving aan wat niet anders dan als opium voor het volk kan omschreven worden, en dat onze Europese steden misschien beter af zouden zijn als er wat minder volk zou postvatten voor de groene lichtbak. Maar goed, post coïtum is het voetbaldier altijd triest. Dit weekend weer een nieuwe wedstrijd.