Laptopia: Herrmann-Debroux, Oudergem

In de achternaam van de Oudergemse Grote-Oorlogsburgemeester Carl Henry Herrmann zaten behalve twee r’en en twee n’en ook nog twee mannetjes heel slecht verstopt.

Daarom - en ook omdat Herrmann nogal Duits klonk voor die woelige tijd - voegde de burgervader er maar de achternaam van zijn vrouw aan toe. Zo komt het dat een zekere mevrouw Jeanne Debroux nu postuum een metrostation en een controversieel viaduct op haar naam heeft staan. Sommige mensen vergaren eeuwige roem om niks.

Ik had aan deze terminale terminus van het gewest ook de legendarische beslotenheid van Hertoginnedal of de betrekkelijke rust van het Zoniënwoud kunnen opzoeken, maar het hyperbereikbare en lawaaiige viaduct leent zich natuurlijk beter tot een kritische observatie. Eenmaal bovengronds is alert zijn sowieso de boodschap. Het breed uitgesmeerde kruispunt boven het metrostation oversteken bijvoorbeeld, moet in een aantal zorgvuldig door de verkeerslichten georkestreerde bewegingen gebeuren.

Wel is het onduidelijk waarom zich in deze buurt zoveel mensen ophouden. De nabijgelegen Delhaize zou een reden kunnen zijn, want een aantal van die mensen rolt zo’n sleurtas achter zich aan. In de buurt ligt ook een filiaal van Carrefour, dat naar dit soort kruispunten is genoemd. Maar voor het overige valt er niet veel te winkelwandelen. De gelijkvloerse verkeersader en zijn hogergelegen bypass zijn vooral een excuus voor een hoop anonieme bedrijven om zo dicht bij het mooie reservaatje van het Rood Klooster en het achterliggende woud hun gang te kunnen gaan.

Hoe ook de ambassade van godbetert Malawi hier is terechtgekomen, mag dan weer een raadsel heten. Een stekje hier moet voor de Malawiërs de laatste optie geweest zijn voor zij op hun zoektocht naar een geschikte locatie het gewest alweer dreigden uit te rijden. Nog wat verdwaasd door de cultuurshock zijn ze dan tot hun miskoop overgegaan.

Ik heb wel een boon voor het Shell-station, gelegen aan een wit, bungalowachtig gebouwtje, dat appelleert aan een fictieve tijd waarin aan tanken nog een on-the-roadromantiek kleefde. Bij Esso tweehonderd meter verderop is tanken zo’n routine dat het tankstation op dit moment zélf volgetankt moet worden.

‘Bovengronds,’ zei ik daarnet, maar dat is natuurlijk relatief onder zo’n viaduct. De dubbeldeksweg zorgt ervoor dat het landschap op de foto wordt onthoofd. Het geeft het idee dat er zich donkere wolken boven samenpakken - en qua luchtverontreiniging klopt dat waarschijnlijk ook.

Het viaduct is er duidelijk niet voor de omwonenden en dat kan tot frustratie leiden. Wie er vlak naast loopt kan er niet zomaar op, en heeft ongeveer hetzelfde gevoel als de bejaarde die aan de hoogste rayon met conserven moet zien te geraken, of de kleuter die tevergeefs naar de zwembadrand reikt. U ziet, ik bazel ook maar wat. Alleen als ik op deze inspiratieloze plek met die zwevende straat mijn uiterste best doe, kan ik ter typering ervan nog een herinnering oproepen. Die aan mijn erg buigzame maar onverwoestbare speelgoedracebaan van in elkaar te schuiven stukken wit-blauw-rood plastic namelijk, waarmee je een loop kon maken voor je Matchboxwagenpark, maar ook een parcours door de woonkamer dat zich tussen stoelpoten en over bijzettafeltjes slingerde. Einde.

Rest alleen nog de vraag of dit stukje stadsautostrade echt op de eerste verdieping moet liggen. Want zo lang is het viaduct nu ook weer niet. Nauwelijks is het van de grond opgestegen of het landt negenhonderd meter lager alweer. De plaats eronder wordt hoofdzakelijk benut als overdekte parking, en dan zijn er ook nog de weef- en kruisbewegingen van het plaatselijk verkeer. Niets dat niet met een conflictvrij kruispunt of een tunneltje kan worden opgelost. Het viaduct is dan ook een beetje de separatist van het wegennetwerk. Het heeft liever geen last meer van de storende bureaucratie van zijwegen en afritten, en stoot alle dwarsliggers dan maar af om voor eigen rekening te kunnen rijden.

Als het niet gesloten is laat het Herrmann-Debrouxviaduct vooral toe om rechtstreeks van Luxemburg naar de eerste Belgische Burger King te rijden. Voor verslaafden die zich in ons vooralsnog Burger King-arme land durven te wagen, kan dat belangrijk zijn. En misschien heeft ook het ambassadepersoneel van Malawi toch iets in dat viaduct gezien dat ons ontgaat.