Laptopia: Hoogte Honderd

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Hoogte Honderd.

MAANDAG 29 MEI, 12 UUR

We zijn tot Hoogte Honderd gestegen omdat het hier volgens de biologieles van weleer een graad minder warm is dan op zeeniveau. Dat het kouder wordt naarmate je dichter bij de zon komt, is één van die fratsen van de natuur die biologielessen noodzakelijk maken. En echt honderd procent overtuigd ben je dan toch nog niet, want verdomd, het is hierboven ook warm.

Wel heb ik het gevoel dat het in Hoog Brussel een paar graden stiller is dan honderd meter lager. Dat het stadslawaai gedempt ligt in de diepe put die de Zenne en haar zijprojecten ten tijde van het Vroege Puinzoïcum in het landschap hebben uitgesleten. Door de ijle lucht bereiken de geluiden scherper en meer onderscheiden het oor. Het gepuf van de bus die boven is geraakt en de bel van de tram die de afdaling weer inzet, klinken zo droog en helder als op een verlaten helling in een buitenwijk van Lissabon.

Als je het in deze contreien over mon plat pays hebt, begrijpt niemand je dus. Het hoogteverschil is spectaculair te noemen. Zelfs nu het reliëf grotendeels is dichtgebouwd en uitgevlakt, kan je je goed voorstellen hoe er duizend jaar geleden op deze plek een paar mannen-met-paarden afspraken dat ze eenmaal helemaal beneden zouden afstappen om iets te drinken en daarna nog eventueel een stad te stichten.

Maakt dat de klim naar Altitude Cent vandaag nog de moeite waard? Je krijgt toch de indruk dat de bergtop, zodra die bedwongen was, weer werd achtergelaten voor wat hij was. Op de achtsprong van het Hoogte Honderdplein arriveren alvast geen wielertoeristen die hun klimbrevet komen ophalen. De enige attractie bestaat uit wat handelszaken, een Villostation dat lange ritten bergaf kan garanderen, en een paar eetgelegenheden - waaronder de woordspelige broodjeszaak 100 Dwich.

En natuurlijk de boven al de rest verheven art-decokerk, die, als pendant van de art-decobasiliek op de Koekelberg aan de overkant van de vallei, imposant staat te wezen. Dat kan bij mijmeraars met te veel tijd misschien de vraag doen rijzen wie vandaag de dag - nu de katholieke kerk zijn monopolie op de hogere sferen kwijt is - zo’n premiumlocatie op het dak van de stad zou kunnen claimen. Als de Kerk al voor de kolonisatie van de Brusselse periferie was geïmplodeerd, stond er nu wellicht een McDonald’s, een financiële instelling of flatgebouw op het hoogste punt van Brussel.

Aan flatgebouwen overigens geen gebrek. Vijf hoogtemeters lager, waar ook een miniem parkje uitnodigt tot een picknick panoramique, hebben bewoners ooit kunnen intekenen op een riant optrekje met zicht op zeer veel. Je kan er op de balkonnetjes uit de hoogte doen en neerkijken op de rest for life. In het parkje zelf moeten een paar bankjes en een antiek oriëntatiepaneel in blauwe hardsteen het verrekijken in noordelijke richting faciliteren. Hoewel het plantsoen ontsierd is door sigarettenpeuken en glasscherven, en het zicht inmiddels nogal belemmerd wordt door opgeschoten hagen en bomen - nog zo’n frats van de natuur.

Het oriëntatiepaneel is aandoenlijk oubollig. Misschien werd het ook gefinancierd door de kerkfabriek, want als landmark staat er behalve de kerk van Scheut en de reeds genoemde basiliek niet veel afgebeeld. Was dit dan toch ooit een trekpleister voor bergwandelaars? Bij de naburige plaatsnamen waarnaar op het panoramisch paneel wordt verwezen, staat niet vermeld op welke afstand ze liggen, maar op welke hoogte: Schepdaal 95 meter, Dilbeek 86 meter, Asse 84 meter,… Vorst staat dus soeverein en op eenzame hoogte bovenaan.