Laptopia: Hotellobby Métropole

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: de hotellobby van Métropole.

DINSDAG 14 FEBRUARI, 14.00 UUR

Tenzij je handelsreiziger bent van beroep, gaat er weinig boven een halfuurtje in een hotellobby - topbestemming van elke vakantie. Als toerist ben je sowieso ver weg van dagelijkse standplaats en sleur, maar heb je er toch alle baat bij de zaak nog wat op de spits te drijven, het reisschema naast je neer te leggen, en neer te zakken in de lommer van de lounge. De Taj Mahal kan wachten. Je hebt daarnet nog in het zog van de Touareg een bochtje gemaakt in de woestijn, en gaat straks eten op een ondergelopen San Marco, maar nu neem je de ‘The Herald Tribune’ ter hand om een halfuurtje boven de bladrand uit te kijken. Je bent gedurende een weekend in Biarritz om uit te testen of de man die je nu al vijf maanden kent echt de ware is, maar nu bestel je nog even een gin-tonic. Je was gisteren nog in Frankfurt en vandaag alweer in Lissabon, maar je laat die twee steden nog even door elkaar waaien, terwijl je de benen over elkaar plooit in een laagzittende fauteuil. Van daaruit zie je een beroemd dirigent met montuurloze bril en overjas over de arm zijn biezen pakken. Ondertussen neemt een waardig grijs geworden dametje met een koket sjaaltje de trap in plaats van de lift, die nochtans blijmoedig op en neer stuitert om Kaukasische schaakgrootmeesters en Singaporese maffiabazen op hun bestemming te brengen. Een besmuikt bekvechtend koppel is er zich nu al van bewust dat ze hun ruzie straks zullen moeten bijleggen indien ze hun vakantie niet willen vergallen. Achter het glas van de draaideur rijden taxi’s voor die daarnet nog aan de heteluchthaven hun klanten opwachtten.

Dat soort vibe hangt echter niet meteen in de lobby van Hotel Métropole. In plaats van gin-tonic tref je er wel een halfleeg blikje Coca-Cola aan. De bar is gesloten, dus staat ook het overaanbod aan fauteuils helemaal leeg. De wifi draait neurotisch rondjes door de ruimte zonder met iemand connectie te kunnen maken. De piano zwijgt stil. Onder de glasplaten op de bijzettafeltjes zijn op een ordinaire manier de visitekaartjes geschoven van de art studio die de rommelige en gedateerde kunsttentoonstelling in de lobby op zijn geweten heeft. Tapijten met luipaardmotief typeren de mikmak van stijlen. De neorenaissance heeft zich van tijdstip en locatie vergist. De mooie zuilen zijn te dicht bij elkaar gaan staan. Paravents faciliteren benauwde gevoelens. Zachtjes klinken een handboor in één van de prozaïsche hotelkamers, een ventilator in een verluchtingsschacht, de werken aan Brouckèreplein.

De deuren naar buiten stremmen in plaats van open te zwaaien. Daarbuiten leggen nergens bootjes aan die voor een vlotte aanvoer van door de stad wervelende reizigers kunnen zorgen. In deze lobby dus geen aangeschoten actrices, geen verveelde rijkeluismeisjes met een lolly, geen veelbelovende jongemannen die met hun smartphone de financiële markten betokkelen. Alleen wat heertjes van stand en hoge leeftijd die uit de Rotary-vergadering lopen om te bellen naar hun vrouw die in een file zit en dus maar wat blijft doorzeuren. Geen blik op de wereld, want de spiegels kaatsen alles terug. Hoe zou het hier ook ooit vakantie kunnen zijn als blote benen hinderlijk blijven plakken tegen het leer van de zetelbekleding? Dit is een hotel voor de winter. Als het buiten nog donkerder is dan binnen, en het eten van slagroomtaarten en drinken van donkere bieren een kwestie van overleven is. Of zou hier toch eens iemand de ramen kunnen openzetten?