Laptopia: Josaphatpark

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: het Josaphatpark.

ZONDAG 13 AUGUSTUS, 12 UUR

Aan het ontstaan en de benaming van het Josaphatpark is zoals u misschien weet een heilige historie verbonden die te voet teruggaat tot Jeruzalem. En de pelgrim die er op een dag des Heren als afgelopen zondag doorheen loopt, zal het moeilijk hebben om die praatjes niet te geloven. Andere groengebieden kunnen wel inpakken: het Josaphatpark is een klein paradijs geworden. Het moet in zijn bescheiden perfectie zowat het beste park van heel Parkistan zijn, een groene long die voortdurend geluk en energie in de lokale samenleving pompt.

De manier waarop een of andere impressionistische meester tussen de vijftig tinten groen een heleboel menselijke figuurtjes in het decor heeft aangestipt is bijna ongeloofwaardig. Perfect gelijkmatig verspreid over de hele oppervlakte, mooi geritmeerd over de paadjes en tussen de hoogtelijnen, benutten zowel lopers als leeglopers, mensen met een kinderwagen als mensen met een looprek alle uithoeken van de vallei. Kleuters met fietshelm denderen roekeloos de paadjes af, peuters zonder helm klimmen onvervaard de speeltuigen op in de speeltuin waar veiligheidsconforme houtsnippers zachtjes de bodem bedekken. Zuid-Amerikaanse types leiden een ongedwongen danssessie op de esplanade voor de kiosk. Een team animatoren heeft gloednieuw sport- en spelmateriaal uitgezet op de esplanade voor de buvette. Vette scharrelkippen hebben de wormen zomaar uit de grond te trekken. Inheemse grassoorten mogen op daartoe voorziene plekken ongestoord hun ding doen. Het paardenbloemengedoogbeleid heeft ertoe geleid dat sommige exemplaren wel veertig centimeter zijn opgeschoten.

Het snackstalletje, dat in elk ander park al veertig jaar gesloten zou zijn door een stuitend gebrek aan aftrek, wordt hier enthousiast bemand, en verkoopt om het algemene gevoel van overdaad te accentueren ook kleurrijke heliumballonnen die met blinkende lintjes zijn samengebonden tot een hemelwuivend boeket. In en uit de duiventil, een antiek geval dat hommage brengt aan het hokjesdenken, vliegen onophoudelijk doffers met een boodschap van hoop naar de buitenwereld. Plakkaten met oude foto’s van het park tonen hoe deze taferelen passen in een lange traditie van romantisch parkleven, tijdens dewelke woorden als pergola, laiterie, tir à l’arc en minnebron nooit van hun idyllische bijklank hebben verloren.

Tijdens de snikhete zomers in de tijd dat ik voorts nog nauwelijks jeugdherinneringen aanmaakte, ging ik op woensdagmiddag steevast met mijn oma kijken naar de pauwen, die in het Deurnese Rivierenhof pronkten in hun volières op een knalrood plantsoen van gemalen baksteen. Die paradijsvogels ontbreken hier, maar hun aardse vervangers zijn de twee ezels Camil en Gribouille. Ze staan symbool voor de Schaarbeekse ezelpopulatie die in de achttiende eeuw nog een drievoud van het aantal menselijke inwoners besloeg. Wanneer ik langsloop staan ze in een rijtje dat Noach zelve heeft opgesteld: naast de twee ezels liggen ook nog twee poezen in het gras, en voorziet een koppel verzorgers in de lusten van de lastdieren. Ze worden besproeid, geborsteld en gecoiffeerd.

Alle diersoorten hebben van de Schepper hun eigen verdedigingsmechanisme meegekregen. In het geval van de ezels is dat hun troosteloze uitstraling, die continu de boodschap uitstuurt dat het niet uitmaakt hoezeer je hen verzorgt, omdat ze toch altijd diep ongelukkig zullen blijven. Die trotse tristesse is het enige donkere wolkje boven dit zonovergoten park. Omdat de ene ezel veel groter is dan de andere, en omdat zich hier geen andere wereldproblemen manifesteren, stel ik me de biologische basisvraag of die ene dan misschien een muilezel is. Hij lijkt zelfs een beetje kruising tussen een ezel en het paard van Sinterklaas, want hij heeft stippen. Hoe dan ook, beide worden opgetuigd om vervolgens te worden afgetuigd zoals ze dat inmiddels genetisch gewoon zijn: bij de kleine wordt één kleuter in het zadel gehesen, aan de grote wordt een karretje gehangen waar drie pagadders inpassen. Traag begint dit verbond van gejammer en jolijt aan zijn processie door het beloofde land.