Laptopia: koffiehuis Karsmakers

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Koffiehuis Karsmakers.

DINSDAG 15 NOVEMBER, 10.45 UUR

Het Europees parlement is - bij wijze van metafoor voor de toestand waarin de EU zich bevindt - gehuld in een dichte mist die twijfelt of hij regen zal worden. Is het een waanidee dat iedereen daarom zijn toevlucht zoekt in modieuze koffiehuizen zoals Karsmakers vlakbij?

Aanvankelijk lijkt het nochtans alsof binnen nog meer mist hangt. Maar een en ander blijkt te maken te hebben met de bewaseming van mijn brilglazen - de allereerste dit najaar, al bij al vrij laat in het seizoen. Wie zaken door een bewasemde bril bekijkt, ziet ze positief, omdat de toestand verraadt dat hij ergens warmte, beschutting en geborgenheid heeft gevonden. Die kwaliteiten schijnen, naast cafeïne, ook tot de core business van de koffiebar te behoren.

Terwijl ik me voorstel dat in het sous-sol een batterij met kaneel bestoven Engelse tantes onophoudelijk aan het bakken is, kies ik aan de toog een plak gember-perencake en cappuccino. Dat lijkt me in dit soort middens een onopvallende keuze. Het is eigenlijk al laat voor ontbijtkoffie, maar het zit tjokvol lui die nopens Europese richtlijnen zichzelf en het multinationale integratieproject wakker dienen te houden. Vooraan zitten aan tafeltjes de werkers, achteraan in de zetels van businessclass de netwerkers.

Laaghangende lampjes beschijnen de houten vloer, de pleistermoulures aan het plafond, en het donkerbruin glanzende behang. Wellicht is het ook de bedoeling dat ik me laat inpakken door de sensitieve meerwaarde van juten zakken, houten roerstokjes en klontjes kandijsuiker. Vanuit evenementieel oogpunt is het alleen wat jammer dat er ter plekke ook niet wat bonen worden gebrand, en dat je de honing uit plastic flesjes moet spuiten, en niet Winnie de Poeh-gewijs met een houten lepel uit een aardewerken pot kan scheppen.

Gelukkig zijn er nog aanwezigen die geheel volgens het protocol een plaid om zich heen slaan, of hun koude handen om hun mok vouwen. Ondertussen bespreken ze over hun laptops heen een VN-resolutie over mensenhandel. Niet bij wijze van cafédiscussie, maar omdat ze hier en nu met hun collega’s aan het werk zijn. Alleen valt het op dat in de wordcloud die boven hun medium latte macchiato hangt niet alleen woorden als ‘meeting’, ‘flight’, en ‘report’ opduiken, maar ook ‘diner’, ‘new shoes’ en ‘Arsenal’.

Mensen die van hun hobby niet hun job hebben kunnen maken, hebben altijd de neiging gehad om van hun job een hobby te maken. Maar het is verontrustend dat zelfs bij Eurocraten de productiviteit wordt ondermijnd door de lokroep van de koffiebar. Als kind moest ik leren dat een coffeeshop in bepaalde gevallen minder met koffie te maken had dan met drugs. Tegenwoordig lijkt het verschil niet meer zo uitgesproken.

Met koffie is net hetzelfde aan de hand als vroeger met wijn, en nu ook met bier, sigaren of whisky. Het hernieuwde succes van natuurlijke producten en hun ambachtelijke verwerking heeft in het segment van de genotsmiddelen geleid tot een enorm gamma aan variëteiten dat van harte uitnodigt tot liefhebberij. Zo werd het salonfähig om gezellig samen te gebruiken.

Ooit werkten de gesprekken in de koffiehuizen als katalysator voor de Verlichting, nu versnelt de georganiseerde koffieklets overduidelijk de ondergang van ons avondland.