Laptopia: Koning Boudewijnstadion

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Koning Boudewijnstadion.

ZATERDAG 25 MAART, 20.45 UUR

Hier staat al negentig jaar een voetbalstadion. Gebouwd voor het Belgische Eeuwfeest in 1930, waarvoor de deadline netjes werd gehaald. Buurtcomités en buurtwegen boden toen nog minder weerstand, en een jonge Guy Vanhengel in topvorm had dus weinig moeite om het dossier door te drukken.

Vandaag heet het nationaal stadion onverbouwbaar te zijn, maar in het verleden onderging het regelmatig een transformatie. In de jaren tachtig hebben Liverpoolsupporters het zelfs eens gratis vertimmerd, en in de jaren negentig werd het tot zijn huidige prozaïsche vorm gerenoveerd. Toen ook met zo weinig mogelijk geld, maar wel met de hulp van architect bOb Van Reeth - zelfverklaard specialist in intelligente ruïnes. Aan hem danken we de strakke gevel van gelijmde rode baksteen waar nog ornamenten van de oorspronkelijke sporttempel in vervat zitten. Het was in dezelfde periode dat het stadion werd vernoemd naar de bescheiden, maar niet aflatende rechtsback van Royal Sporting Laeken, die zijn carrière op een vrij abrupte manier beëindigd zag bij de Spaanse vierdeklasser CF Motril.

Critici zeuren al jaren dat de sfeer in het Koning Boudewijnstadion kil is, en dat er niet veel te beleven valt. Dat eerste klopt niet wanneer het zoals nu is uitverkocht, maar het tweede klopt wel. Waren er niet die paar hamburgerkramen, dan zou je zelfs zeggen dat alles hier uitsluitend om het voetbal draait. Op het grote scherm gebeurt nagenoeg niets, en de geluidsinstallatie is onbetrouwbaar. Wanneer de stadionomroeper laat weten dat een kind zijn ouders is kwijtgespeeld, kan niemand de naam van het kind verstaan. Strikt genomen is dat niet nodig, want van wie op dat moment zijn kind mist, mag je verwachten dat hij hoe dan ook eens gaat kijken of het niet toevallig het zijne is dat werd teruggevonden.

En dan is er nog die onzalige atletiekpiste. De onzichtbare muur die de Mexican wave van de supporters op een afstand moet houden. Met alle respect voor Ivo Van Damme zaliger, maar het is een historisch misverstand dat atletiekpistes rond voetbalvelden zouden horen. Je legt toch ook geen bowlingbaan naast een zwembad omdat de complementaire morfologie daartoe uitnodigt?

Omdat Nafi Thiam hier dus nodig ook wat rondjes wil lopen, zijn wat mij als supporter betreft de tribunes achter de goal alvast geen optie. Wie daar zit, ziet maar één helft, en moet dan maar hopen dat het de goede helft is. De tickets voor vak F aan de zijkant zijn dan wel dubbel zo duur, hier kan je veel beter zien hoe Dries Mertens zijn corners te laag trapt, hoe de laffe Duitse scheidsrechter fluit voor elke Griekse held die op de grond gaat liggen, maar laat begaan als diezelfde Grieken de lange weg over de atletiekpiste naar hun supportersvak misbruiken om tijd te rekken na hun accidentele doelpunt. Vandaag is er in heel Brussel vast geen tzatziki te vinden, want al die uitgekookte restauranthouders zijn hier de irritante uitploeg komen ondersteunen. Ik heb de positie van de Grieken in Europa altijd moreel gesteund, maar vind nu dat een Grexit uit UEFA bespreekbaar moet zijn. Sinds het EK 2004 hebben ze een reputatie als afbraakvoetballers die ze duidelijk niet kwijt willen. Als het Koning Boudewijnstadion ooit definitief moet gesloopt worden, kunnen we hen misschien nog eens uitnodigen.