Laptopia: McDonald's Bascule

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: McDonald's Bascule.

DINSDAG 10 JANUARI, 12.30 UUR

Een beetje vervelend dat ‘Bascule’ zo nadrukkelijk aan de weegschaal doet denken, maar McDonald’s is er voor fijnproevers die hun goede voornemens voor het nieuwe jaar al tijdens de eerste week in de vuilschuif laten glijden. De meeste mensen die dit democratische burgerproject als de ideale lunchplek beschouwen, zien een bezoek aan McDonald’s trouwens al lang niet meer als uitzonderlijke traktatie of een guilty pleasure. Routineus komen ze om hun rantsoen gegarneerde runderschijven.

Zij zijn ook niet bovengemiddeld obees. Terwijl ik aanschuif om een in elkaar gezakte, vuilewashandjeskleurige cappuccino in een kartonnen beker met een rendier erop af te halen - exact zo gepresenteerd als uitvinder Giacomo Cappuccino het ooit voor ogen moet hebben gehad - stuitert voor mij aan de vleestoog een groepje schooljongens met viriele haardossen heen en weer om nog een gelardeerd extraatje toe te voegen aan het lunchpakket waar mama zich nog zo voor had uitgesloofd. En ook slanke fitte jonge single vrouwen zijn van de partij. Zij anticiperen op de goeroe die een succesdieet predikt op basis van één bescheiden blitzbezoek aan McDonald’s per dag.

Dit is trouwens al zo’n gerestyled filiaal. Zonder crimi-clowns, en met een rustgevend bosgroen als huiskleur. De veilige en gezonde versie dus. Alles is kraaknet. In de keuken alarmeren biepende toestellen aanhoudend de goed op elkaar ingespeelde hamburgerflippers met hun charmante haarnetjes, die vlot rouleren op het ooit door Old McDonald zelf vastgelegde tempo. Klanten kunnen met eigen ogen zien dat frieten echt gebakken worden in frituurolie. De frisdrankautomaat herinnert wel aan die allereerste fastfoodzaak in je jeugd, die verried dat Coca-Cola niet uit een triomfantelijk opspuitende bron in Colorado komt, maar als een lokaal brouwsel van water en siroop uit een teutje kabbelt.

Uit de muur komen gratis servetten. Voor wie zijn peuters al wil mismeesteren, zijn er kinderstoeltjes. De barkrukken aan mijn twee trays brede tafeltje zitten vastgeschroefd in de grond opdat ik vooral niet zou bewegen tijdens mijn korte verblijf. Voor mijn neus trekken nieuwe klanten als lemmingen naar de afgrond. Welke geuren zijn het precies die hen lokken? In hoeverre kunnen geuren naast elkaar bestaan zonder te verwaaien tot een onontleedbaar amalgaam? In welke mate kan de geoefende gebruiker in deze geurenmix nog het Happy Meal van zijn voorkeur herkennen?

Nu ik toch aan het fastfilosoferen ben, wil ik terug naar de introductie van de allereerste fastfoodkeet, die de mensheid opnieuw met de handen deed eten, net voor zij dat dreigde af te leren. Bevrijdend toch, hoe het bereiden en serveren van eten toen ophield tijdrovend dienstbetoon te zijn, om te verworden tot een korte rituele knipoog naar oude eetgewoonten? Grappig ook hoe verpakking niet langer functioneel moest zijn, maar alleen nog een symbolische rol diende te vervullen door nooit veel langer dan een minuut rond het eten te blijven zitten. Het zou helemaal knap zijn als achter de keuken ook al diertjes in de slachtrij zouden staan om zo de voedselketen nog verder te comprimeren.

De zwakke plek van het systeem is alleen dat het principe van de lopende band ook door de kauwende klanten wordt overgenomen. Bij de race van dat eerste frietje tot die ultieme hap precies halverwege het broodje komt verbazend weinig mindfulness kijken.