Laptopia: Metro Maalbeek

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Metro Maalbeek.

DINSDAG 14 MAART, 9.11 UUR

Dinsdag, 9.11u. Dat was ook het tijdstip waarop een jaar geleden dit onnozele metrostationnetje wereldnieuws werd. Betekent het daarom iets om hier te zijn op dinsdag om 9.11u? Natuurlijk niet. Maar bij dramatische gebeurtenissen zoeken we graag naar een patroontje dat de suggestie wekt dat we er vat op kunnen krijgen. Want het is niet omdat we tegenwoordig zo gretig het modewoord ‘random’ gebruiken, dat random makkelijk is.

Dezer dagen klinkt het herhalen van de datum 22 maart daarom als een gebedje tegen de willekeur van terreur. Een kleine, bezwerende weeklacht. Zoals ‘Maalbeek Maelbeek’ er ook één is. Want dat staat hier in het station overal op de muren: Maalbeek Maelbeek! Wat is u ocharme aangedaan? Wie had ooit gedacht dat de kleine Maalbeek zou aanzwellen tot de maalstroom waarin vorig jaar 21 mensen het leven lieten?

Hoewel het station er opnieuw kraaknet uitziet, wordt het op dit eigenste ogenblik nog verder opgepoetst. Zou de MIVB de opdracht hebben gegeven om Maalbeek Maelbeek extra proper te houden in deze dagen van hernieuwde media-aandacht? Of wordt het stationnetje sinds die noodlottige dag sowieso extra in de watten gelegd, en zet de poetsploeg hier uit respect altijd nog dat stapje meer?

Er staan vier para’s op het perron. Zij lopen al meer dan twee jaar in de stad rond, maar die verjaardag wordt niet herdacht. En nu je het zegt: de para’s waren niet ter plekke toen de terroristen toesloegen. Maalbeeks aantrekkingskracht als terreurdoelwit liet zich toen niet aanzien. Zelfs de terroristen zelf wisten niet dat ze hier zouden toeslaan. Toch heeft het OCAD berekend dat de minieme kans dat er rond de verjaardag van de aanslag opnieuw één zou plaatshebben op deze plek, iets minder miniem is dan dat er op 28 april één zou volgen op de hoek van de Kattenstraat en de Torenlaan in pakweg Temse. We zijn vlak bij 22 maart, en een patroontje zoeken is alles wat we kunnen doen. Daarom staan er hier para’s en in Temse niet.

Dat laatste is ook een meevaller voor de cameraploeg die zich op het perron heeft geposteerd en het af-en-aan van de ochtendspits filmt. Een lange film, maar veel staat er niet op. De para’s stappen al gauw in een rijtuig. Enkele vooralsnog ongedeerde burgers stappen uit. Veruit de meeste reizigers blijven zitten. Zij denken niet meer aan 22 maart. Ze hebben allemaal draadjes in hun oren of schermpjes voor hun ogen en zijn elders. Hun gezichten zijn even uitdrukkingsloos als de gezichten van kunstenaar Benoît die nu twintig jaar de muren van Maalbeek sieren.

De portretten intrigeren omdat het geen portretten zijn, maar zowat het tegendeel. Portretten van uitdrukkingsloze en zwijgende anonimiteit misschien. Ogen, neus en mond worden normaal altijd van een emotie voorzien, maar de gezichten van Benoît zeggen niets. Dat past vandaag misschien nog meer dan voor de aanslag bij Maalbeek, waar de reizigers weer argeloos passeren. Aan het einde van het perron zit het zwarte gat richting Kunst-Wet waarin het onheil geschiedde. Telkens een trein nadert, lijkt het alsof er weer een storm opsteekt, maar daar wordt opnieuw naar uitgekeken in plaats van voor teruggedeinsd. Dit is opnieuw een random plek. Intussen staan we verder. De metrobestuurder die op die fatale dag niet moest werken, maar hier wel zijn vrouw verloor, heeft met onvermoede kracht en in een zeer verre omtrek zijn boodschap van liefde verspreid. Laten we zijn spoor volgen.