Laptopia: Nieuwstraat

De neiging om na een wandelingetje door de rue Neuve voor de metaforen uit de rayon van het rioolwezen of de veehouderij te putten is redelijk groot.

Maar ik ben in een goede luim en gun de Brusselse bevolking vandaag haar Nieuwstraat, en omgekeerd. Het is dan ook relatief kalm: de solden zijn pas voor binnenkort, en de stroom kooplustigen is nog maar net hernomen nadat de bommelding van deze ochtend in City 2 het werk bleek van een verwarde man, die in zijn bomgordel een preparaat van zout en koekjeskruimels meezeulde. Tragikomisch op een manier in overeenstemming met het woord ‘bommelding’, dat ik steevast verkeerd lees wanneer het neergeschreven staat, hoewel het in de meeste gevallen effectief slechts om een ongevaarlijk bommel-ding blijkt te gaan.

Zou de bedelaarster aan onze voeten er enig benul van hebben hoe het komt dat haar inkomsten deze ochtend zo dramatisch kelderden? En hoe maken de ordediensten zo iemand duidelijk dat ze tien meter verderop moet gaan zitten omdat er gevaar dreigt? In welke mate verkeren kansarmen in het algemeen trouwens in onwetendheid betreffende de staat van de wereld? Immers geldt: erst das Fressen en dan de terreurdreiging.

Ik vraag me ook af hoe een wereldbeeld eruitziet dat hoofdzakelijk gebaseerd is op wat er in de Nieuwstraat te zien is. In welke mate is zo’n wereldbeeld eigenlijk vertekend? De oude bedding van de zelfverklaarde Nieuwstraat slijt zienderogen uit door het onophoudelijk panta rhei van mensen en dingen die voorbij gaan. De enigen die noodgedwongen even tijdelijk de rug rechten in de stroom zijn de personeelsleden die buiten roken, de men in black van de security, en de blinde etalagepoppen. Ergens in de monocultuur zouden ook nog echte bewoners moeten gedijen, maar of zij echt bestaan is niet zeker.

Toch is het niet zo dat de mensen hier als koopzieke zombies voor zich uit lopen te staren, zoals wie negatief wil doen over deze cul-de-sac van het kapitalisme misschien graag zou concluderen. De objectieve observator zal moeten toegeven dat de vitrinelikkers er over het algemeen nogal happy en ontspannen uitzien.

Tenzij het om scholieren gaat, zijn de mensen die de camino ondernemen wel meestal alleen - eventueel aangevuld met een kinderwagen of een smartphone. Evolueren in de Nieuwstraat is dus geen groepsgebeuren. Voorts is lang niet iedereen die door de Nieuwstraat flaneert van plan iets te kopen. Winkelstraten hebben er baat bij dat de klanten niet te veel tijd en energie moeten steken in hun oriëntatie, waardoor ze zich in de meeste steden ontwikkeld hebben langs de langste rechte lijn die er in het centrum te vinden is. Ook voor veel niet-kopers is deze straat dus gewoon de kortste weg van punt A - de allesbehalve buitenaardse vliegende schotel op het Rogierplein - naar (Munt)punt B. Als het alternatief voor dat traject Adolphe Maxlaan heet, dan snap je dat mensen er vrijwillig voor kunnen kiezen spitsroeden te lopen op losse dals met fossiele kauwgumresten, tussen opgestapeld karton, door een penetrante wafelgeur, en onder de schijtende duiven. De opeenvolging van vertrouwde merknamen en winkelketens stelt een mens ook gerust. De Islamitische Staat is hier nog geen feit - getuige bijvoorbeeld de hoek met de Sint-Michielsstraat, waar boetieks als Etam, Tezenis en Hunkemöller de argeloze voorbijganger omringen met vrouwen in bikini en ondergoed. Ik vraag me af aan welke andere kant van de wereld al deze vrouwen die me zo familiair aankijken zich op dit moment bevinden. Zijn ze zich er van bewust dat ze geafficheerd worden voor een legertje Brusselse klerelijers in een troosteloze winkelstraat? Horen ze dan hoe de kerkklokken van de Finisterraekerk waarschuwen tegen het verderf? En houdt iemand hen aan hun belofte dat we een hete zomer zouden tegemoet gaan?