Laptopia: Rob The Gourmets' Market

Ik werd aangetrokken door het gerucht dat de klanten in deze delisupermarkt met gouden winkelkarretjes zouden rondrijden - een gekkigheidje dat je eventueel met Moskou, Macau en Mar-a-Lago associeert, maar nog net niet met Sint-Pieters-Woluwe.

WOENSDAG 11 OKTOBER, 11.30 UUR

Resultaten van de factcheck: er zijn nog een paar gouden karretjes, maar ze hebben al heel wat van hun glans verloren, en worden als laadbak hergebruikt door het personeel. De klantenkarretjes zijn inmiddels uitgevoerd in het stijlvolle zwart dat prima past bij een huisstijl in het gastro-gourmetgenre. Goud lijkt me trouwens niet in lijn met het karakter van Rob, blijkbaar toch het type dat zich ervan bewust is dat echte rijkdom zich discreet etaleert.

Rob is ondergebracht in zo’n fors modernistisch gebouw met decoratieve betongevel aan de Woluwelaan. Je zou de mega-deli denigrerend kunnen omschrijven als de Harrods van den Aldi, maar ook bewonderend als de Rolls-Royce van de delicatessenzaken. En ik wil best dat laatste doen. Winkelen is hier - hopelijk hoort Bart Verhaeghe het niet - toch een beetje een belevenis.

Om te beginnen charmeert Rob om de dingen des supermarkts die hier ontbreken. Zoals stress om houdbaarheidsdata en superpromoties, wachtrijen aan de kassa, of paletten Dixan op wielen die je uit het gangpad kegelen. De visuele prikkels zijn minimaal, maar effectief. De orde is rustgevend. Hier en daar staat nog een verpakking scheef op de andere, maar over het algemeen hebben de rekkenvullers-de-luxe - witjassen die via een heuse headset in verbinding staan met de nog steeds ongrijpbare Rob - de kunst van de onder- en nevenschikking goed onder de knie. Alles van kiwi tot kokosnoot ligt netjes op een rij. Om die reden blijf ik bijvoorbeeld zorgwekkend lang staren naar het stilleven in een rayon met bovenaan weelderige trossen bananen en onderaan een arsenaal ananassen.

Dat de producten allemaal op een rij staan, impliceert ook dat geen één naar voren wordt geschoven. De uitgewaaierde pasta in een occasioneel rieten mandje niet te na gesproken. Slechts her en der suggereert een rode prijs tussen de zwarte heel voorzichtig een korting.

De groente-afdeling wordt permanent beneveld met gesmolten gletsjerwater uit de Andes. Sushi wordt ter plekke gerold op de naakte rug van wegens schandalen afgetreden Japanse ministers en bedrijfsleiders. De keurslager bezigt zijn scherpemessenset onder stemmig spotlicht. Voor de wijnafdeling is een hele verdieping gereserveerd. Poetsmiddel en dierenvoeding staan discreet in een hoek waar ik mijn voorraad bij het interieur passend gekleurd wc-papier kan bijvullen. Achter de vistoog staan zeven man de vangst van deze ochtend te fileren. De publieke snijmachine in de bakkerij staat er wellicht voor de sport. Om ook de bemiddelde mens nog eens dat fijne gevoel te geven dat hij ergens moeite voor moet doen.

Ik mag zeker ook niet vergeten te vertellen over de rayon pikante sauzen. Denk Tabasco van McIlhenny, maar dan met nog vijftig alternatieve merken en hun respectievelijke varianten ernaast. Misschien verlangen verzadigde rijkelui naar steeds straffer spul. Ze blijken in ieder geval te weten wat de Scovillewaarde is. Die geeft de hittegraad van chilipeper en hete sauzen aan, op de schaal van de Amerikaanse scheikundige Wilbur L. Scoville uit 1912. Die hele Scovilleschaal wordt hier ter informatie naast het sauzenassortiment weergegeven.

De lijn tussen snobisme en gesofisticeerde smaak is dus zoals altijd dun. IJsboerke moet je hier niet zoeken, een ordinair merk als Côte d’Or ligt helemaal in de onderste chocoladela. Geen kaneel tenzij uit Ceylon, geen vanille givrée tenzij uit het oude Bourbon. Kant-en-klaarmaaltijden bogen niet op wakke penne in bechamel, maar op kippenwit met vitelotten.

De klanten laten zich dan ook niet dicteren door verfrommelde boodschappenlijstjes. Maar ze kunnen blijkbaar wel naar de mezzanine worden gelokt om als de eerste de beste marginaal een stukje te eten in een supermarkt. Dat komt waarschijnlijk omdat je van Rob enorme honger krijgt. Het was te denken dat ik me ooit zou beklagen dat ik niet precies weet wat je allemaal kan aanvangen met zo’n zwartgeblakerd dry-aged karkas van een Holsteinrund, maar ik laad het toch maar in mijn wagentje.

> Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.