Laptopia: Rogierplein

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Rogierplein.

WOENSDAG 7 JUNI, 10.30 UUR

Zonder morren verdraagt de stadsmens de eeuwige wederkeer van openbare werken - in de volksmond zelfs al eens liefkozend ‘wegeniswerken’ genoemd - omdat hij telkens weer hoopt dat het resultaat de moeite van het wachten, het omlopen en het stofbijten waard zal zijn geweest. Door die constructieve houding van de burger hakt de teleurstelling er vervolgens ook altijd weer dubbel zo hard in.

Of verwacht ik misschien wat te veel van heraangelegde pleinen? Uiteindelijk blinken die open ruimtes vooral uit in de afwezigheid van heel wat zaken, en laten geslaagde leegtes als de Grote Markt of San Marco zich niet zomaar kopiëren.

Maar toch. Nadat eerder de Munt al is gedevalueerd, lijkt ook het heraangelegde Rogierplein niet echt een aanwinst voor het stratenplan. Al was er in dit geval misschien niet echt een weg naast de mislukking. Want al van oudsher - Karel Rogier zaliger zelve kon daar straffe verhalen over vertellen - blazen onder de Rogiertoren de grote winden verzamelen, na uit hun respectievelijke streken te zijn komen aanwaaien over het spoor, en alvorens uit te zwermen naar de omliggende straten en boulevards.

Wellicht is het daarom dat op deze woeste laagte geen zitgelegenheid te vinden is. Het enige toevluchtsoord is de kolom van de nucleaire paddenstoel die het plein nu domineert, en die de mensenstroom splijt die tussen Noordstation en Nieuwstraat pendelt. Alleen is die scheve blokhut al vergeven aan een Amerikaanse keten die cafeïnerijke suikerdranken in gepersonaliseerde bekertjes verkoopt. En wellicht heeft Starbucks, net zoals voor zijn vestiging in het Centraal Station, contractueel laten stipuleren dat er in de wijde omtrek geen andere zitjes mogen te zien zijn dan die in zijn café. Zijn logo mag de koffiedealer niet kwijt op de grote paddenstoel, maar dat neemt niet weg dat het voor wie het Rogierplein betreedt nog altijd duidelijker is waar zijn koffie staat, dan waar hij de metro kan vinden. Voor de metro moet hij de put in met de nieuwe roltrap die blijkbaar toch nog regelmatig buiten gebruik kan zijn - een hele geruststelling.

Ook buiten de deur heeft Starbucks het enige windstille plekje ingepikt om zijn terras op te zetten. Het beaufortverschil op die paar vierkante meter is spectaculair, maar ik merk dat er op de witte steen aan die kant van het plein wel al behoorlijk wat koffievlekken zitten. ‘Koffievlekken’ bedoelde ik aanvankelijk als grap, maar bij nader inzien lijkt het me echt koffie te zijn. Op bepaalde momenten is het hier dus opletten voor opwaaiende latte macchiato’s. Momenten zoals nu, waarop de vlaggen aan de hotelgevels strak wapperen en de omringende torens voorbijvliegen tussen de wolken.

De Villostandplaats is vol, het legerbusje is leeg, en de bedelaar kreeg van de architecten een stukje grond bij de ingang van Interparking. Ondertussen beoefenen voorbijgangers de kunst van het pleinoversteken. Her en der blijft iemand staan alsof hij een pion is in een abstract bordspel met het plein als speelvlak. Aan de nog niet helemaal afgewerkte rafelranden schuren bloembakken van Cortenstaal tegen de ordinaire betonblokken die normaal onze pleinen afboorden. Allemaal onder de veelbesproken luifel, die overgedimensioneerd en gevaarlijk overhellend je pleinvrees weerspiegelt. Mist er nog niemand de lieve kleine piramide die hier vroeger stond?