Laptopia: Rue des Bouchers

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Rue des Bouchers.

ZATERDAG 30 APRIL, 21.15 UUR

Waar zijn de slagers als je ze op basis van een illustere straatnaam verwacht? De rue des Bouchers is duidelijk niet meer wat ze in de tijd van Johan Verminnen ook al niet meer was. Er is wel nog overal sprake van Viandes, maar die vlezekes hebben over het algemeen te lang op de grill gelegen. Mixed grill is namelijk - naast Pepsi, spaghetti carbonara en Tabasco - een van de Specialités belges die hier worden aangeprezen op de geplastificeerde menukaarten, die verder voorzien zijn van foodpornografische foto’s, duidelijke maar al herhaaldelijk aangepaste prijzen, en vlaggetjes met de driekleur die onze terroir in de verf zetten. De salmonellastandjes met gedroogde zeevruchten zijn ook al verleden tijd, maar je kan wel nog altijd mosselen krijgen, of paella met de mosselen van gisteren.

In een zijstraat staan twee koks met toques een sigaretje te roken. Het is een van de eerste redelijk warme avonden van het voorjaar. Buiten eten kan dus als je je jas aanhoudt. De omgewoelde kasseien doen misschien anders vermoeden, maar deze straat is al sinds tijden autoloos, en dat heeft de horeca nooit kwaad gedaan. Het gaat wel voortdurend bergaf met deze straat, maar dat ligt in haar aard. Een groot deel van de klandizie is zelfs weggezakt naar de Grétrystraat, waar pizzeria’s de aandacht van het bord afleiden met de rechtstreekse uitzending van Inter-Napoli. De eer hoog houden is een taak voor Taverne Du Passage, Aux Armes de Bruxelles, l’Ogenblik, Chez Vincent, Scheltema en Le Marmiton.

Toch is er aan opkomst is geen gebrek. De dwaze fietser die denkt dat de Beenhouwersstraat een goede binnenweg is, moet uit het zadel. Hoe komt het dat mensen in de tourist trap blijven trappen? Ik ken muizen die sneller rechtsomkeert maken als hen verdachte hoeveelheden cholesterolverhogers worden voorgezet. Welke zichzelf respecterende reisgids laat na te waarschuwen voor dit anachronisme van de Belgische gastronomie? Of valt aan de duik in de fuik niet te ontkomen? Hoe kleiner de straten, hoe authentieker Brussel gaat lijken. Hier liggen de fundamenten van ons aangepraat bourgondisch verleden. Brueghel zelf was hier nog bordenwasser. En de massa heeft altijd gelijk. Hoewel ze op de terrastafeltjes duidelijk kunnen zien dat hier niets uitzonderlijks te bikken valt, staat Chez Leon een lange rij toeristen te wachten tot er zo’n tafeltje vrijkomt. Lang kan dat laatste trouwens niet duren, want de gesprekken van de gedesillusioneerde disgenoten vlotten toch niet echt.

Op de hoek met de Predikherenstraat is door de leegstand wat ruimte om een stap opzij te zetten en bij zinnen te komen. Een koppel praat na over de rekening die ze zojuist hebben betaald. Met in hun mond de typisch Belgische lolly die ze daarbij kregen om de pijn te verzachten. Maar boeiend is vooral de groepsdynamiek bij een stel uitgebluste toeristen dat gestrand lijkt op enkele meter van het doel dat de reisleider nochtans op voorhand had vastgelegd. Ze vinden het gereserveerde restaurant niet meteen.

Of willen ze niet geloven dat het gaat om het restaurant waar ze nu voor staan? Dat laatste lijkt het geval, want plots krijgt een rabatteur in de gaten dat dit de groep moet zijn die was aangekondigd. Hij reageert zeer alert op deze meevaller, door in vloeiend Portugees ‘Portugal, Portugal’ te roepen, en zo een band te smeden met de toeristen die naar we mogen aannemen uit Portugal komen. Maar ‘Portugal Portugal’ blijkt voor zijn ogen uiteen te vallen in vertwijfeling. Slechts vier Portugezen reageren op zijn wenk en stappen de zaak binnen omdat ze honger hebben, en geen zin meer om nieuw groepsoverleg te beginnen. Maar de rest van het gezelschap verzamelt zijn laatste krachten om nee te zeggen en zo de rest van hun avond nog enigszins te redden. Ook al worden de groepsleider en een paar groepsleden hierdoor voor schut gezet. Een enthousiaste Facebookpost levert deze reisanekdote wellicht niet meteen op.