Laptopia: Sportsdirect

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Sportsdirect.

MAANDAG 15 MEI, 13 UUR

Wat betekent dat eigenlijk, Sportsdirect? Welke gedachte drukt die naam uit? Dat we per direct in de startblokken worden verwacht? Dat we eigenlijk allemaal instantwinnaars zijn? Dat degene die hier binnen en buiten jogt meteen klaar is voor de top in zijn discipline? Voor een marathon onder de twee uur, voor een basisplaats in de spits bij Real Madrid, voor ritwinst in de Ronde van Catalonië? Just do it. You are built to win. Forever faster. First never follows.

Of is dit toch eerder een fastfoodketen voor gelegenheidsbewegers, impulsatleten en kortetermijnkampioenen? Ik vind in ieder geval dat de kandidaat-kopers, die hier tegen een bijzonder matig tempo rondjes draaien, er niet bepaald als native sporters uitzien. Behendig moeten ze wél zijn, want het begaanbaar oppervlak is hier schaars en zwaarbeladen met topzware rekken kledij. De laatste rechte lijn van het winkelpad is al lang bedolven onder het astronomische assortiment. Schijnbaar moeten de sportmerken letterlijk alles uit de kast halen om een aanvaardbaar quotum van de bevolking in lycra en andere ademende climacool fabrics gehesen te krijgen.

Het heeft er trouwens ook alle schijn van dat ook Sportsdirect zelf de zaken niet echt meer onder controle heeft. De winkel is zodanig aan het dichtslibben dat bewakers aan de deur moeten verhinderen dat de massa confectie naar buiten puilt. Binnen staan ladders opgesteld om boven de bergen textiel uit te komen. Om veiligheidsredenen mogen die alleen door het personeel worden gebruikt - wat vervelend is als je even naar de scheenbeschermers wil kijken die zich op drie meter hoogte bevinden.

De winkelbedienden - die zijn uitgedost als de scheidsrechters van een curlingwedstrijd, en die ook even random als die laatsten in hun job lijken te zijn getuimeld - staan met elkaar in verbinding via walkietalkies, omdat ze niet meer bij mekaar in de buurt geraken. In The Bootroom is nog wat ruimte, maar de schoenen rijken inmiddels tot het plafond. Messi en Pogba hebben er wit haar van gekregen. Klanten kijken vertwijfeld naar de gevaarlijk overhellende muur van schoendozen. Als je de stickers erop mag geloven heeft alles Mega Value. Van heel wat waar krijg je zelfs twee stuks voor de prijs van één. Maar ook dat helpt niet om de hoop te verkleinen.

De gekozen schoenparen worden via een alternatief gangenstelsel naar de kassa versluisd. Maar de klanten moeten daar op eigen kracht zien te geraken, en dat is dus geen sinecure. Sportsdirect betekent in ieder geval niet dat je per direct naar de kassa wordt gedirigeerd. Die ligt ergens achteraan, aan het zicht onttrokken door balen stof van Lonsdale-polo’s en Pumahoodies. Om er wat sneller te geraken, graai ik naar een roze kinderfiets met flosjkes aan het stuur. Maar naarmate de eindstreep in zicht komt, begin ik toch te hallucineren. Ik zie een tennisbal ter grootte van een basketbal, badsloefen van Batman, een opvouwbare drinkfles, een afschrikwekkende koffiemok van Sportsdirect, en sportsokken die per twaalf vacuüm zijn verpakt. Mensen die al hebben afgerekend kruisen mijn smalle pad met draagtassen waarin je een kano kwijt kan. Ik meen wat verderop een reddingsboei te zien hangen, maar dat blijken buitenbanden voor terreinfietsen te zijn.

En dan valt mijn oog, tussen de petten en polsbandjes van traditieloze namen als New Balance en Sondico door, op een naam die me wat tot rust brengt. Donnay. Het taaie tennismerk triggert een regressie naar de kindertijd, waarin plastic racketjes met die naam werden beplakt om Björn Borg te kunnen imiteren. Binnenkort is het weer Wimbledon. Met alleen nette witte uniformen die deze beproeving overbodig maken.