Laptopia: Warandepark

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: het Warandepark.

DINSDAG 4 JULI, 12.30 UUR

Exact driehonderd jaar geleden kwam de Russische tsaar Peter de Grote hier tijdens een staatsbezoek aan het Brusselse hof wat kotsen achter een boom. Dat leverde hem op termijn een borstbeeld op, dat nog steeds op de betreffende plek staat.

Lang werd ervan uitgegaan dat de oorzaak van het vorstelijk vomeren gezocht moest worden bij de bedenkelijke kwaliteit van de snel gestookte wodka aan het Oostenrijkse hof. Maar wie de moeite doet om zelf ter plekke te gaan kijken, kan niet anders dan tot de hypothese komen dat een iets te enthousiaste loopsessie tijdens de lunchpauze de boosdoener moet zijn geweest.

Het klopt natuurlijk wel dat het park in 1717 nog veel nadrukkelijker een lusthof was. Een bonsaibos waarin werd gejaagd op zowel vossen als rokken, en waar bijwijlen zelfs oorlogje werd gespeeld. ‘s Avonds en ‘s nachts hangt er ook nog wel wat van die oude romantiek in de Warande-van-het-aanranden. Maar op het middaguur is het Park van Brussel inmiddels het exclusieve terrein van hardwerkende en hardlopende ambtenaren en bedienden, die dan Clark Kent-gewijs hun livrei ruilen voor lycra. Recreatief lopen is de belangrijkste activiteit geworden in deze groene klaplong van de bovenstad. Everzwijn en das zullen voor deze Central Parkparodie vooralsnog niet snel terug naar het centrum komen afgezakt. Soldaten met geweren zijn wel al teruggekeerd - hun camouflagekleuren komen zelfs uitstekend tot hun recht - maar zij kampen voortdurend met stresssituaties, omdat er regelmatig iemand als een gek op hen komt afgelopen, terwijl er nog geen eensgezindheid bestaat over de vraag of zij dan mogen schieten.

In ieder geval weten zij die rond dit uur gewoon komen wandelen in het park meteen dat ze losers zijn die hun tijd niet optimaal gebruiken. Die luieriken zetten zich vooral op de bankjes in de dwarsbeuken en rond de fonteinen, om de fittest niet voortdurend voorbij te hoeven zien zoeven. Ze zijn deze ochtend ook te lui geweest om hun boterhammen te smeren, waardoor ze nu de tomaten moeten opvangen die uit hun belegde broodjes wegspringen, en voortdurend de geraspte wortels van hun schoot moeten wegvegen.

Tussen de gaanderijen van gevlochten groen pendelt de massa ondertussen als loopjongens en -meisjes tussen de wetgevende en de uitvoerende macht, als was het tussen Marathon en Athene. Als ze niet aan het infuus van de smartphone aan hun bovenarm hangen, ventileren ze flarden van de intriges op hun kabinetten, ministeries en banken.

Je zou misschien denken dat er in dit conformistische en politiek correcte centrum van de macht een totale consensus zou bestaan over de gewoonte om met de grote hoop in de richting van de klok te lopen. Toch zijn er ook tegenvoeters die in tegenwijzerzin lopen, die buitenbaan, binnenbaan en achtbaan combineren tot een ingewikkelde parcours, die de passer van de vrijmetselaars in het grondplan van het park in een recordtijd proberen af te haspelen, die heimelijk wedstrijdjes houden met de moede hinde voor hen, die gelijke tred willen houden met de tram in de Koningsstraat, of die de boskes inslaan voor wat reliëf en interval. Tussen dit bonte allegaartje spot ik ook de Vlaamse tsarina Hilde Crevits, onlangs nog het slachtoffer van een te lage bloeddruk, die haar laatste rondje loopt alvorens op haar beurt ergens een gooi te gaan doen naar een borstbeeld ergens in de onmiddellijke omgeving.