Laptopia: Wassalon Airwash

In een wassalon zitten turen naar de eeuwige rondgang van kleine en grote wasjes is doorgaans het voorrecht van vrijgezellen en minderbedeelden met voldoende vrije tijd.

Echt praktisch zal het leven zonder je eigen netjes afbetaalde wasmachine en droogkast wel niet zijn, maar het heeft toch iets om op een speciaal daartoe ingerichte plek naar je middelpuntvliedende garderobe in een tollende blikken trommel te mogen staren. Zen en zeep vormen een winnende combinatie. Laat maar lekker draaien.

Het enige wat de lav-o-matisering van de samenleving de mens nog niet uit handen heeft genomen is de wasmand. Maar omdat ik hier beroepshalve kom, en niet voor mijn was en plas, loop ik zelfs helemaal onbemand het wassalon in - gewoon om even te peilen naar de levensomstandigheden in zo’n kastdroog, strijkwarm en lentefris biotoop. Op een gezapige woensdagnamiddag dan nog wel, aan de zonnige Eeuwfeestlaan in Ganshoren.

In dit specifieke volautomatische draaimolenpark kan je tot 22 uur en tot 13 kilogram terecht om al wat vuil is schoon, en alles wat wit is nog witter dan wit te krijgen. Op het moment dat ik binnenkom is de enige klant een jongeman die in het gezelschap verkeert van zijn knalrode draadloze koptelefoon. Terwijl hij wacht op het eindsignaal loopt hij wat heen en weer. Jammer dat de ijsberende wasbeer ondertussen de geluiden niet kan horen die de voortgang van zijn wasprogramma begeleiden. Indrukwekkend toch hoe het toerental stevig aantrekt als de machine na het spoelen aan het centrifugeren slaat?

Er staan stoeltjes voor de kijkkasten maar ik wil de privacy van de jongen niet schenden, dus zet ik me voor de batterij droogkasten, die nog allemaal leeg zijn. Het zijn héle grote droogtrommels, waar je ten behoeve van een practical joke makkelijk twee kleuters in kwijt zou kunnen. Uit de instructies op het metalen plakketje leid ik af dat ‘trommel’ ook in deze context naar het Frans wordt vertaald als ‘tambour’. De integrale inboedel van het salon zou kunnen dienen als decor in een Mad Max-film, of van een controlekamer in een Sovjet-ruimtevaartbasis. De machines hebben een robuust, industrieel uitzicht, zijn genummerd van 1 tot 6, en zijn klaar voor de lancering. Het gaat om elementaire elektronica, maar omdat ik mezelf wat wil amuseren doe ik alsof ik al deze apparatuur met mijn laptop aanstuur. Ik vraag me verder ook voor de grap af of wasmachines op het zuidelijk halfrond misschien in de andere richting draaien, maar niemand lacht.

Naast de trommels staat de onvermijdelijke snackautomaat. Op een kleine display schuift in groene digitale letters de volgende wervende tekst voorbij “You are getting hungry, it’s time to get a snack”. Maar na een tijdje merk ik dat de kleurrijke verpakkingen in de automaat gevuld zijn met kleine porties waspoeder. Heel schattig, en zelf goedkoper dan een chocoladereep. Niet alle poeder is Omo, want er is ook keuze tussen Radion, Sunlight en Robijntje, dat nog altijd dat opwippende teddybeertje in dienst heeft.
Snacks zijn er dus niet in de Airwash. Ik zie zelfs een sticker die het importeren van frieten en ijsjes verbiedt, want die maken natuurlijk vlekken.

Na een tijdje stappen nog een man en een vrouw het wassalon binnen met hun vuile was in een witte restafvalzak. Daarna volgt nog een vrouw, die haar lading onbeheerd achterlaat zodra ze in de trommel zit. En daarna ook nog eens een man met mand en kind. Zou het misschien waar zijn dat Miele zijn bedrijfsmodel gestoeld op het garanderen van levenslange degelijkheid, heeft laten varen?
Er is een beetje interactie en hulpvaardigheid tussen de wasjestoeristen, maar alle mogelijke instructies staan duidelijk uitgelegd op pancartes. Hetzelfde geldt voor de voordelen van het gepatenteerde Airwash systeem. Al zie ik de schuimende zeepbelletjes van het Airwash-logo niet meteen terug in het wassende water achter de patrijspoorten van de gebruikers.
De jongeman met de koptelefoon maakt uiteindelijk als eerste de overstap naar de droogtrommels. Hij kiest trommel nummer 4, die veel te groot is voor zijn slappe was, die prompt van de ruimte in de speelton profiteert om dartele buitelingetjes te maken. Ik groet nog de obligate eenzame sok op het schap, en wandel even dartel weer naar buiten.
Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/laptopia