Laptopia: Wetstraat

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: de Wetstraat.

WOENSDAG 25 JANUARI, 13.30 UUR

Je kan met de fiets Sint-Anna-Pede binnen bollen, met de trein het station van Antwerpen in rollen, met de boot Venetië binnenvaren, of met het vliegtuig Manhattan benaderen. Maar waarom zou je dat doen, als je ook gewoon met de auto Brussel kan binnenrijden via de Wetstraat? Het is de ideale binnenkomer in onze hoofdstad, een kickstart voor een eurocentrische citytrip. Zie je de lichtjes van de Wetstraat, ‘t is of je de stad in de ogen kijkt. Een groene golf brengt je samen met een enthousiaste menigte andere automobilisten tot vlak bij onze instellingen, waar koning en premier klaarstaan om je portier persoonlijk te openen.

Dat er op de Wetstraat nog wat scheve verkeersborden staan die aangeven dat dit een voorrangsweg betreft, is natuurlijk een geintje. Dwarsverkeer durft zich hier al een tijdlang niet meer te vertonen. Dat de verkeerslichten voor de afwisseling af en toe toch eens op rood springen, en dat er wel eens een pakjesbezorger doodleuk op één van de vier rijvakken parkeert, zijn alternatieve feiten die de pret niet kunnen drukken. Zwaai al slalommend en claxonerend naar de rode sightseeingbus die zich in het gewoel heeft laten meezuigen. Vergelijk de speelse manoeuvres op dit stuk stadsautostrade met die op de startgrid van een Formule 1-wedstrijd. Of met de laatste rechte lijn naar de eindstreep van een lange rit in een wielerwetstraat, waar supporters op het asfalt de namen van hun favorieten TTIP en CETA hebben gekalkt, en Europese vlaggen rond hun stokje draaien tot je sterretjes ziet.

Maar kijk vervolgens toch ook eens naar de ambtenaren die tijdens hun lunchpauze slechtgemutst de barre omstandigheden trotseren op zoek naar een broodje in plastic, en stel vast dat we geen artificiële intelligentie nodig hebben om de mens het te laten afleggen tegen de machine. Als katten hollen de Wetstratezen naar de overkant om daar een hok binnen te glippen waar ze kunnen eten en drinken naast een collega die ze niet kennen. Daarna gaan ze weer aan het werk, want iets anders zit er niet op. Een uitweg is er niet, of het zou het gevaarlijke metrostation Maalbeek moeten zijn. De triomfboog in het Jubelpark suggereert licht aan het einde van de tunnel, maar is erg ver weg. De paar EU-bedelaars die het trottoir bezetten zijn er in ieder geval nog niet geraakt. Bedelen in de Wetstraat moet zowat het toppunt van miserabilisme zijn, toch ligt hun pet voornamelijk fijn stof te vergaren.

Nog op het voetpad: trolleys die gedwee over de grauwgele klinkers kletteren. Degene die zich verwijderen, rollen opvallend sneller dan degene die aankomen, en nog bezig zijn zich te verwonderen over de leef- en werkomstandigheden waarmee ze het de komende dagen zullen moeten doen. Want er is ook een hotel met zicht op de autozee. Dat zit ergens verstopt achter één van de postmoderne gevels van nepmarmer en pvc, die er allemaal op een verschillende manier hetzelfde uitzien. Zou een onuitgeslapen medewerker van CD&V al ooit per abuis bij de buren van Scientology zijn beland? Zit er wel eens een trol van Touring op schoot bij minister van Leefmilieu Marie Christine Marghem? En zou de malaise bij genoemde organisaties niet te maken hebben met het deprimerende kader van de werkplek? Ook de koperen plaatjes op de gevels van andere agentschappen die er iets van proberen te maken, spreken niet tot de verbeelding. En voor de rest staat alles leeg. Er is al heel wat to let of à louer in de Wetstraat en toch wordt er nog naarstig leegstand bijgebouwd. Opmerkelijk hoeveel energie er nog door deze versleten smeerpijp stroomt.