Laptopia: Yeti Ski

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week: Yeti Ski.

DONDERDAG, 12 JANUARI, 21.00 UUR

Wie ter hoogte van Anderlecht over de rand van het Brussels Gewest wil kijken, moet opletten dat hij er niet afglijdt. Iedereen weet dat Anderlecht, zeker in de omgeving van de Bergensesteenweg en de Edelweisslaan, onherbergzaam gebied is met veel hoogtes, laagtes, pieken en kloven. Maar weinigen zijn ooit tussen Cora en Decathlon durven te varen om dan de lange bergpas van de Schollestraat door te steken naar het gebied waar de yeti zich ophoudt. Nochtans is dat een fascinerende plek. Enerzijds den bled, anderzijds een besloten sportoase waar de Anderlechtse voetbal-, hockey- en golfclubs ballen van verschillend formaat beroeren. Daar is ook een skioord gelegen. Eén van minder mondain allure, maar wie nog nooit groene sneeuw heeft gezien, moet er zeker eens naartoe.

De accommodatie maakt vooral indruk in het donker, wanneer de schijnwerpers in het niemandsland een soort schuin opgetild voetbalveld uitlichten dat de piste blijkt te zijn. Het groene veld wordt besproeid met tientallen geisertjes die de borstels glad houden, ook wanneer er door de strakke motregen al genoeg water valt. Het is vier graden, het waait, en de natte skipakken van de dappere enke- en beginnelingen glimmen als duikpakken. De nagenoeg lege skilift klingelt zachtjes in het plastic alpenlandschap. Als een draaimolen met lusteloze diertjes die uit hun natuurlijk habitat zijn geplukt om in een ver land te korte rondjes te komen draaien voor een stel marsmannetjes met een rare hobby.

Naast de kunstmatige piste glooit een natuurlijke heuvel waar de yeti zich vermoedelijk verschanst. Als je de ogen sluit terwijl de latten over de borstels schuren, dan zou je zweren dat je de sneeuw kan horen. Enthousiast maar niet bepaald met doodsverachting laten de gladjanen met sneeuwvoorpret en nieuwe valhelm zich naar beneden glijden. Fier dat ze de moeite hebben gedaan om met het betalen van dit kleine voorschot straks veel meer rendement te halen uit hun echte sneeuwvakantie. Midden op de piste staat een kleine schans voor de waaghalzen, maar de leerlingen houden het bij ploegen en ploeteren, en temperen het tempo op het bergafje door af te remmen met hun angst. Je voorovergebogen naar beneden storten is dan ook eerder iets voor op een bergwand met een zekere reputatie, dan op een staketsel uit een bouwpakket dat misschien al een tijdlang niet meer geïnspecteerd is door het Belgisch Controleorgaan voor Sneeuwvrije Skipistes. Niet vallen is voor de ridders van de koude grond belangrijker dan wel skiën. En parallelskiën is al zeker iets voor een volgende lesmodule. Of zelfs voor dag drie in Chamonix.

Nochtans is het visionair, dat skiën in virtuele sneeuw. Je hebt geen skibril nodig en keert dus niet met panda-ogen terug naar huis. Vriestemperaturen zijn niet noodzakelijk, en er is maar een beperkt lawinegevaar. De klimaatopwarming maakt van droogskiën ook een goede investering. Bobsleeën kunnen de Belgen al, dus niets sluit uit dat wij na de Grote Dooi ook een natie van de reuzenslalom, de afdaling en de Super G kunnen worden.

Alleen op het vlak van de après-ski valt er nog heel wat te leren. De chalet aan de voet van de piste heeft een overtuigend houten puntdak, en aan de weren te zien zijn de houten tafels op het terras uit het juiste dennenhout gesneden. Maar er is geen sprake van hartverwarmende feestjes op basis van raclette en Jägermeister. De bar is leeg. Na hun marsexpeditie op aarde stappen de deelnemers met zware tred recht naar de kleedkamer.