Laptopia: Zuidfoor

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. Deze week gaat hij langs op de Zuidfoor.

Zuidfoor
Dinsdag 19 juli, 15 uur

In Antwerpen is er maandenlang gepalaverd over een geschikte locatie voor de Sinksenfoor die dan uiteindelijk toch ongeschikt bleek te zijn. Hier doen we daar niet aan. De Zuidfoor hoort op de Zuidlaan, ook al staat ze daar scheef op de stoeprand, moeten de platanen hun stam wat naar de attracties zetten, en valt het onderweg niet altijd mee om het onderscheid te maken tussen auto’s en botsauto’s.

De zon staat nog redelijk zenitaal wanneer ik mijn jaarlijks bezoek aan de Brusselse kraamafdeling aanvat, maar de klassieke lange roten kleurige lampjes - led avant la lettre - flikkeren al duchtig mee op een ritme dat totaal niet overeenstemt met de mash-up van muziekjes die uit de koterijen knalt. Fascinerend hoe je op een kermis met één schrede de stap kan zetten van een vette elektronische dreun naar een vergeten zomerhit uit 1993.

Waarom niet één collegiaal muziekje voor alle kramers op de hele foor, vraagt u? Omdat elke kraam een andere wereld voorspiegelt. Het zijn allemaal kleine droomtheatertjes met een eigen decor, een eigen verhaal, een eigen afloop en dus ook een eigen soundtrack.

Spectaculair is de Eclipse met de gigantische roterende schroef die effectief voor kleine zonsverduisteringen zorgt. Nieuw is een wat onbetrouwbare uitziende attractie met virtual reality-brillen waarvoor je in een gekke stoel moet gaan zitten. Nooit weggeweest zijn het blikjes gooien, en het antieke spiegelpaleis Rio waar je met jezelf kan lachen. Nog altijd onbestraft blijven de paardenmolens met echte, depressieve pony’s (hallo staatssecretaris van Dierenwelzijn?), en de alomtegenwoordige graffiti van misvormde Disneyfiguren waar geen auteursrechten op betaald zijn, en van schaarsgeklede dames die met mislukte plastische chirurgische ingrepen en al te kijk worden gezet.

Snelheid, vrouwen, geweren, smoutebollen en eendjes vangen: de Zuidfoor is het leven herleid tot de essentie. Het is jacht en visvangst voor de sedentaire volksmens, die vroeger zelf op zoek moest naar de prooien die hem nu gewoon voorgehouden worden door de foorkramers - de enige nomadische stam die we nog kennen.

Belangrijk is daarbij het idee van overvloed. Ik weet ondertussen dat alles wat je op de kermis kan winnen binnen het uur kapot of dood gaat (tiens, heeft de staatssecretaris de plastic zakjes met goudvissen in dan toch afgeschaft?), maar ik kijk toch nog altijd met grote ogen naar de kramen waar je van die mega-prijzen kan winnen: flatscreens, scooters, en voor wie dan nog wat plaats heeft in zijn rugzak zelfs hele jacuzzi’s.

De Zuidfoor is ook het reuzenrad van fortuin dat je straat in rolt, waar zelfs de troostprijzen nog altijd bestaan uit trossen Pokémon (nog in stock na de vorige hype), Minions en hoverboards. Het is een staalkaart met het beste van 50 jaar popcultuur en consumentisme. Niet alleen popcultuur trouwens, want in het lunapark kom je ook speelkasten tegen met namen als Da Vinci Mystery of Toetanchamon - hoge cultuur dus met een lage drempel van geperforeerde staalplaat.

Een tentoonstelling met foto’s van de kermis door de decennia heen zou een mooie studie van de evoluerende entertainmentindustrie kunnen opleveren - met alle hypes van weleer en af en toe eens een innovatie die nooit is aangeslagen. Want ook dat klinkt bekend: zo’n voorgeprogrammeerde geluidsband die met veel poeha aftelt tot het startsein van een vervaarlijke attractie - waar dan helemaal niemand op blijkt te zitten. Niet elke lancering verloopt hier even triomfantelijk, maar er is ook niemand beter getraind om de wanhoop in een lege kraam te verbergen dan een doorgewinterde kermisuitbater.

Wat je dan niet mag doen is zijn blik volgen. Want dan kom je uit bij de elektriciteitskabels op de kasseien, die verraden dat er ergens aan de achterkant van de fata morgana een stekker zit die er straks weer wordt uitgetrokken.