Stille woede

'Achter die Brusselse ramen wordt een kritische massa opgebouwd. Mannen, vrouwen, studenten, arbeiders, maar ook werklozen, die wie weet straks, wanneer de crisis niet meer te dulden is, net als hun broers en zussen in Caïro of Tunis de straat opkomen.'

Als kind had ik het verlangen met een Jood te trouwen. Af en toe haal ik deze anekdote naar boven. En zo gebeurde dat Arnon Grunberg mij jaren geleden in een bar in Madrid ten huwelijk vroeg (jaja en er zijn bewijzen van). De plechtigheid heeft echter nooit plaatsgevonden. Geen probleem, ik val uiteindelijk toch op veel oudere mannen. Noam Chomsky bijvoorbeeld. Of Michael Parenti, ook al is hij geen Jood.

Palestina was een favoriet onderwerp ten huize Choua. Een Joodse schoonzoon een daad van verzet, dacht ik. Toegegeven zo een grote tegenstrever was ik niet. Mijn toekomstige moest sowieso iemand zijn met kritiek op Israël. Niet zo eentje die langs de zijkant zijn afkeer uitspreekt. Neen, een Jood die ijvert voor een volwaardige Palestijnse staat.

Live Aid
Ik vraag me af welke gespreksthema's er dezer dagen op tafel liggen: de opstanden in Tunesië en Egypte? De 'no government'-situatie in België? Misschien wordt er wel lachend gezegd dat de Belgen een voorbeeld zouden kunnen nemen aan de Arabische neen-zeggers. Pas op, mijn vader is een ernstig man. Ik herinner me nog Live Aid. Hij vond dat hypocriet, of wou hij mijn meisjeshart behoeden voor de -ondertussen tot ridder geslagen- langharige Bob Geldof. Anyway, de hele wereld baadde in 'solidariteit' met het arme Ethiopië. Behalve mijn vader. Hij zette de tv af toen het concert begon. Ik schaamde me. Hoe kon hij zo harteloos zijn. Maar het deed me ook nadenken.

Solidariteit betekent een gemeenschappelijk belang nastreven, ten koste van zichzelf. In hoeverre bestaat die solidariteit? Is Bono solidair?

Het is wel mooi om achter het meer filosofische 'wij zijn allemaal sans papiers' te lopen maar in de praktijk zijn er mensen mét en mensen zonder papieren. Brusselaars mét en Brusselaars zonder Belgische identiteitskaart. Dan kan u zo hard roepen als u wil dat het niet belangrijk is Belg te zijn, maar voor velen is zo'n identiteitsbewijs de enige toegang tot bepaalde rechten die vanzelfsprekend lijken te zijn.

Brusselaars met een job, Brusselaars veroordeeld tot werkloosheid. Intussen al meer dan 40 procent in Molenbeek. Brusselaars mét een woning en Brusselaars zonder. Ik las afgelopen week dat 20 woonwagenbewoners van hun terrein in Neder-Over-Heembeek worden gegooid en dit na meer dan 10 jaren verblijf. Geëngageerde burgers vinden het wellicht erg dat die mensen worden verjaagd. Terecht. Maar zijn die slachtoffers wel geholpen met enkel een klaagzang? De vraag is veeleer: "Waarom moeten die woonwagenbewoners plots weg?"

Al-Jazeera
Soms zou ik een vlieg willen zijn om te kunnen horen waarover er in de Brusselse huiskamers wordt gebabbeld. Over stijgende prijzen van voedsel of een tramticket? Wordt er gedanst? Wordt er (chemie) gestudeerd? Of stil en depressief, gewoon gewacht. Kijken ze naar TV-Brussel, RTBF of stemmen ze net als mijn vader af op Al-Jazeera. Mijn vader volgt trouwens het nieuws op alle netten, leest Le Soir, Le Monde en het Belang van Limburg en de meeste nieuwssites op internet. Voor de Arabische diaspora is Al-Jazeera een belangrijke informatiebron. Waar anders kon je afgelopen dagen de revolutionaire beweging in Egypte volgen? De surrealistische speech van Mubarak? Wie heeft het gezien? Een volksopstand van 50.000 man, het partijkantoor dat in brand werd gestoken...

Achter die kleurige gordijnen, kantelramen, blinde ramen zit kennis, ervaring, geschiedenis. Mensen afkomstig uit het Amazonewoud, mensen die het Mandarijn beheersen, die de oorlog in Bosnië hebben meegemaakt. Ze zouden zo een encyclopedie kunnen schrijven, of een geschiedenisboek. Helaas komen deze verhalen niet tot ons. Kinderen, afkomstig uit de vier windstreken, leren op school zelfs hun eigen geschiedenis door de ogen van anderen. Wat in de geschiedenisboeken staat is meestal de consensus van academici, politici, de dominante klasse, veelal mannelijk. Nochtans zijn het de gewone mensen die de samenleving maken. De bijdrage van de vrouw komt nauwelijks aan bod. Progressiviteit komt echter niet van de elite, die is enkel gebaat met een status quo.

Achter die Brusselse ramen wordt een kritische massa opgebouwd. Mannen, vrouwen, studenten, arbeiders, maar ook werklozen, die wie weet straks, wanneer de crisis niet meer te dulden is, net als hun broers en zussen in Caïro of Tunis de straat opkomen.