Camille Pier: 'Zuhal Demir verdient de Oscar voor onfatsoenlijkheid'

Drie weken lang deelt een Brusselse creatieveling zijn/haar/hun kijk op de wereld. CAMILLE PIER is slamdichter tussen poëtisch cabaret and cabareteske poëzie, die hij zowel performt op glamoureuze podia als in bibliotheken. Instagram: @camille_nestor_josie

In de Sint-Kristoffelstraat, in het centrum van Brussel, heeft een wolk zich vastgehecht aan een gevel. Hoog boven bomen, tags en auto's, 70 vierkante meter groot in twee dimensies. In zacht roze, lieflijk blauw, terracotta en indigo. Het is het portret van Ihsane Jarfi, de jongeman die in 2012 vermoord werd in Luik omdat hij homoseksueel was. In de hoop zijn loden verdriet om te zetten in een gouden rouw, voert Ihsanes vader, Hassan Jarfi, actie tegen homofobie en racisme. Hij gaat spreken in scholen, werft fondsen voor projecten en organisaties.

In 2018 speelde het RainbowHouse, waar ik in die tijd werkte, een coördinerende rol bij de realisatie van het fresco ter nagedachtenis van Ihsane, en op een meer symbolische manier ook ter ere van de solidariteit tussen gemarginaliseerde gemeenschappen. De dag waarop de schildering werd ingewijd, was prachtig. Ik zag BPOC-artiesten, van verschillende overtuigingen, met queer identiteiten samen op het podium, samen praten, samen de straat opeisen om alle slachtoffers van discriminatie te eren. Ik zag Anthea Missy, de maker van het fresco, beven als een riet terwijl ze vertelde dat Ihsane en zij dezelfde verjaardag delen. Ik zag een optocht van honderden mensen in de zon, met bloemen, eerder dan met partijvlaggen.

Maar vanuit de politiek kwamen geweldige klappen, stoten en capriolen op ons af. Het idee 'instrumentalisering van minderheidsgroepen' was me niet helemaal duidelijk, maar ik heb toen in één dag tijd een jaar aan praktische lessen ingehaald. En dat dankzij iemand die de Oscar voor onfatsoenlijkheid verdient: Zuhal Demir (N-VA), staatssecretaris voor Gelijke Kansen. Een week eerder had ze een actieplan gepubliceerd met een waslijst aan maatregelen om lgbti-personen te 'beschermen'. De hypocrisie zat hem in het feit dat ze het onveiligheidsgevoel van homoseksuele en transgender personen aanwendde om een racistische antimigratiepolitiek te rechtvaardigen, door te suggereren dat mensen die fysiek geweld plegen op lgbti-personen vooral Marokkanen zouden zijn.

Voelt u al wat er nu gaat volgen? Zuhal Demir baande zich die dag een weg door de menigte om zich op te dringen aan Hassan Jarfi, de vader die rouwde en in volle ramadan zat, om te proberen hem voor het oog van de camera haar actieplan te overhandigen. Ze kon alleen maar een handdruk laten vastleggen op foto, maar het beeld werd gedeeld op sociale media. Het achtervolgt me nog steeds. Gelukkig kan een simpel, vluchtig symbool van pixels op een tijdlijn de indigo en terracotta wolk van Ihsane niet doen vervagen. Dat probeer ik toch te geloven. Daarom ga ik er op tijd en stond naar kijken. Ik vestig mijn hoop op zijn geschilderde gezicht.

En toch... Men had ons kunnen wegzetten als 'woke' en ons met één handbeweging kunnen wegvagen, maar we hebben veel financiële en logistieke steun ontvangen om deze internationale dag in de strijd tegen lgbtqi-haat te organiseren. We waren duidelijk van nut, tot op zekere hoogte. En dat huizenhoge portret is nog intact. We creëren iconen, parabels, in het geheim, in het openbaar. We hangen onze sterren aan de muur en plakken slogans in het rond. En soms vertelt één symbool verschillende verhalen. Het hangt er maar van af wie ernaar kijkt.