Animatiefilm 'Ernest & Célestine': de kracht van zacht

Met jonge kinderen naar de bioscoop én ook zelf gecharmeerd raken, het kan, opnieuw, dankzij Ernest & Célestine.

Een hart- en oogstrelende animatiefilm die zowel jonge kinderen verrukt als hun volwassen begeleiders verzacht? Tien jaar geleden hadden Frankrijk en België prijs met het voor een Oscar genomineerde Ernest & Célestine. Hun tweede bioscoopavontuur is een muizenhapje minder verfijnd maar dat is detailkritiek. Het blijft een zeldzaam geschenk.

Aan de oorsprong liggen héérlijke prentenboeken van de Brusselse Gabrielle Vincent. Misschien eens naar haar een square, straat of tunnel noemen? Ernest is een norse, ongelikte beer die viool speelt, Célestine een montere, jonge weesmuis. Ondanks de grote verschillen en hun veelvuldig gekibbel zijn ze intens bevriend.

In de nieuwe film dwingt een kapotte viool het duo om naar Brabbelonië te reizen. Ernest had zich nochtans voorgenomen om nooit meer terug te keren naar zijn geboorteland. We begrijpen waarom. Zo en niets anders is het motto van het autoritair regime. Muziek is er verboden. Zonen moeten het beroep van hun vader overnemen, dochters kunnen er geen rechter worden.

Het lijkt zware kost, maar dat is het niet. De prachtige muziek, de poëzie van de animatie die de zachtheid en finesse aquarel-tekeningen oproept en de ongecompliceerde humor maken de ode aan de vrijheid juist vederlicht.

Vanaf 21 december in de bioscoop.