Met Banel e Adama van Ramata-Toulaye Sy dient zich een kans aan om een veelbelovend talent vanaf dag één te volgen. En om je even in Senegal te wanen.
Review
'Banel e Adama': veelbelovend filmtalent uit Senegal
Naar de Gouden Palm dingen vooral veel gevestigde waarden maar voor Ramata-Toulaye Sy maakte het Festival van Cannes een uitzondering. De Frans-Senegalese scenariste en regisseuse mocht zich met haar eerste langspeelfilm meteen al meten met regisseurs van het kaliber van Wes Anderson, Todd Haynes en Nuri Bilge Ceylan. Het creëert net iets te hoge verwachten. Al gun je haar een droomstart.
Sy combineert Franse en Senegalese invloeden in een liefdesverhaal dat aanvankelijk klassiek overkomt maar vervolgens toch moderne, mystieke, feministische randen blijkt te hebben.
In de noord-Senegalese Fouta regio laait de passie tussen Banel en Adama hoog op. Ze willen een eigen plek maar de dorpsgemeenschap en families hebben geen hoge dunk van de amour fou tussen jongvolwassenen. Huwen doe je traditioneel met je verstand. En is het niet ongehoord om je eigen geluk na te jagen op een moment dat de zenuwen strak gespannen staan door het het uitblijven van regen?
Het duurt even voor je doorkrijgt dat dit verhaal niet over het liefdeskoppel gaat maar over haar: mythe in wording Banel. De plot is niet de grootste troef van de film. Het zijn vooral de adembenemende fotografie, de naturel van de vertolkingen, het eigenzinnig ritme, de ongedwongen, on-geromantiseerde onderdompeling in de Fulani cultuur en de intieme sfeer die je doen geloven in de toekomst van Ramata-Toulaye Sy.
In de bioscoop vanaf 11 oktober
